Ο ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ (2014)
- ΕΙΔΟΣ: Animation
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κωνσταντίνος Πιλάβιος
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: DANAOS FILMS
Ασπρομάλλης μουστάκιας μας διηγείται εκ νέου περιπέτειές του με δώρο νεράιδας μαγικό γιλέκο (χάρη στο οποίο πετάει, μεγαλώνει ή μικραίνει και μιλάει με ζώα & αντικείμενα), κινηματογραφικό εταιρειάρχη, μάγειρα, παγόνι, αητό, αόρατο μολύβι, σκαντζόχοιρο, φακίρη, ταχυδακτυλουργούς, μικρή φώκια, κουτσούβελα και… πάει λέγοντας. Το ’χει (ακόμα);
Μεγαλώνουν, μεγαλώνουν γερά παιδιά τριάντα και βάλε χρόνια μετά. Απλώς κοπανάνε τα retro παιχνιδάκια τους ξανά μανά, και στον γενναίο νέο κόσμο των toons για να κρατήσουν ξύπνιο μιάμιση ώρα τον συνοδό τού σκασμένου, ενδεχομένως κι αυτό το ίδιο, τούτα δεν είναι αρκετά. Κοινώς: κάτι σαν τη Barbie με ρεαλιστική γηριατρική minimal κοψιά σε habitat και με παρέα ζωγραφιά σού ζητάει αγκαλιά μέσα απ’ το ταξίδεμα και στο σινεμά (μετά την εννιαετή θητεία τους, απ’ τo ’78 – ’87, στο γυαλί) δια χειρός Κωνσταντίνου Πιλάβιου τού θρυλικού ήρωα τού πρωταγωνιστή και ιστοριογράφου μπαμπά του, Νίκου, με μια περιπέτεια φαντασίας ανθρωπιστικών διδαγμάτων.
Που δεν είναι ο μάγος Τραλαλά που θα σου πάρει τα μυαλά, επειδή το ακριβώς όπως τότε, εν εξελίξει μπρος στα μάτια σου σχεδίασμα και σβήσιμο ηρώων & διακόσμων με μονοκοντυλιά και χρωματικά γεμίσματα (κάτι σαν ζωντάνεμα της δημιουργίας τού storyboard με τον σχεδιαστή αθέατο) πάει στράτα στρατούλα, ακόμη κι αν στο σύμπαν τού CGI συνιστά, πλέον, μια οιονεί nouveauté. Κατσουφάκια, θα βρεις επίσης τη σεβαστική μουσική τής Μαριέτας Φαφούτη στα όρια τού demo, ενώ η μυθοπλασία μπουσουλάει από επεισόδιο σε επεισόδιο ώσπου να συμπληρωθεί (χρονικά αλλά όχι δραματουργικά) το feature.
Σου «μιλάει» μια θαυματουργή γραφίδα που υλοποιεί μια παιδική χαρά για να παίζουν τα ανήλικα, ένα λοιδορημένο αγκαθωτό τετράποδο που κλαίει γιατί θέλει να ‘ναι χρήσιμο προτού βρει ό,τι έψαχνε μεταναστεύοντας με την οικογένειά του στις Ινδίες, μια καρέκλα παραπονιάρα γιατί χάνει τους φίλους της; Πες «αγκού» ενώ παίρνουν απ’ το χεράκι τη φιλοζωία, τη συντροφικότητα, την οικολογία (εις βάρος των αντιθέτων τους) αταξίες σαν του Τζο Σκατζό ή της φωνής τής συνείδησης για το σωστό, ευσυγκίνητε μπούλη που γουστάρεις vintage, καθώς η σπικαριστή πολυφωνία του διαδόχου τού μπάρμπα Μυτούση και το ντεκουπάζ τού υιού filmer τα στήνουν καλά τα τουβλάκια τους. Αλλά πενία τέχνας κατεργάζεται γνέθοντας αναδρομικά franchise στην περίπτωση του Παραμυθά και, τώρα που είμαι μαντράχαλος, αυτό δε μου φτάνει. «Θέλω και τηγανητές πατάτες»…
