του Άγγελου Μαύρου

Και ο Αυγερόπουλος και ο Κούλογλου παίρνουν θέση υπέρ τού Δαυίδ. Αλλά βρίσκουν μια θεσούλα και για τον αντίλογο, ακόμη και με την δια των πηγών και κατά τη live κάλυψη των γεγονότων εμπεριστατωμένη παράθεση της δράσης τού Γολιάθ, βρε αδελφέ. Και όταν σηκώνουν γλωσσάδικα την bandiera rosa τους, προσπαθούν αυτή να μη γίνεται ινστρούχτορας και να την κρατάει, αν όχι πάντα γερά, συνεχώς, το χέρι του τεκμηριωτικού υλικού. Στην πρώτη παρά κάτι μεγάλου μήκους εργασία τoυς, η Θεοδοσία Γραμματικού και η κολεκτίβα Lokomotiva εν πολλοίς χάνουν το δίκιο τους και το (νόμος είναι το) δίκιο ξέρεις ποιανού, σφυρηλατώντας (παρα)ταξι(α)κά εν θερμώ, από την πρώτη ύλη ενός «Συμβαίνει τώρα» «Πού, πώς, πότε, ποιοι, γιατί;» μνημείου γενναίων πεσόντων της βιοπάλης, ένα agitprop σινεπλακάτ προς γνώση και συμμόρφωση των απανταχού μοχθούντων προλετάριων.

Κι όμως, η υψικάμινος των ειδικών εφέ φωτογραφίας και το λιώσιμο μιας καίριας αναφοράς (στο επαναστατικό προηγούμενο τής άλλοτε βαρύτερης βιομηχανικής μονάδας της χώρας) στην αρχή της ταινίας δεν προμηνύουν την καταστρατήγηση δεοντολογικών συλλογικών συμβάσεων του είδους που έπεται. Τα προσόντα της κινηματογραφικότητας εν γένει πληρούνται στα γυρίσματα δρόμου, η εύγλωττα στιβαρή μπροσούρα του voice-over περιφρουρεί τα τεκταινόμενα, το χρονικό (με απαρχή την παμψηφεί απόρριψη από τους υπαλλήλους τού εργοδοτικού διλήμματος «περικοπές ή πενθήμερο πεντάωρο με μείωση αποδοχών») της στάσης εργασίας τους αρχίζει να στήνει τα οδοφράγματά του: η αβεβαιότητα για το απεργιακό και μισθολογικό αύριο, οι οικογένειές τους που στάθηκαν πλάι τους, οι απροσδόκητες χειρονομίες αλληλεγγύης των απέξω, η κατάκτηση του γνώθι σαυτόν του μεροκαματιάρη του τρόμου, η αδυναμία συγκρότησης μετώπου μαζί με άλλες επαγγελματικές τάξεις, το κράτος πλακάκια με το αφεντικό, η εξίσωση «οικονομική ανάγκη + λιγοψυχία = ‘κίτρινοι’», το ντου των ΜΑΤ, το τέλος.

Οι… Σκουριές; Προκειμένου να βιώσει αρκετά απ’ αυτά, ο θεατής ποδηγετείται από τον «πατερούλη» και τη «μητερούλα», επιστάτες στα ηχεία τού πιο-πολιτικού-δεν-γίνεται συνοδευτικού υπερκειμένου – καθώς οι συνεντεύξεις αποσπούν ειλικρίνεια αλλά ελάχιστες δίνουν στροφές στη μασίνα της αφήγησης, πράγματα που θα έπρεπε να έχουν ειπωθεί ή ακουστεί και στιγμές που θα έπρεπε να έχουν αρπαχθεί στον αέρα έχουν σχολαστεί ανεπιστρεπτί, και το χειρότερο; Η άλλη πλευρά καθ’ ολοκληρίαν (ο boss Μάνεσης, Υπουργείο Εργασίας) ή grosso modo (απεργοσπάστες) έχει φάει πόρτα. Γιατί εδώ ο άπειρος στο γραφείο είναι και «βαμμένος»: δεν… τραβήξαμε ό,τι έπρεπε; Θα δέσουμε το ατσάλι με επίθεση κατήχησης και Ιnfowar στην κατακλείδα. Venceremos (niet).

Συστατική επιστολή: τι… δουλειά έχουν δύο σύντομα πλάνα, ένα από γωνία του Ψυρρή κι ένα άλλο από εμπορικό δρόμο, τη στιγμή που το σπικάζ επισημαίνει τον κίνδυνο να σπάσει η απεργία στην Ελευσίνα; Εκτός αν η σκηνοθέτις και τα συντρόφια της πιστεύουν ότι η ταινία τους απευθύνεται μόνο σε ανειδίκευτους του πανιού. Περισσότερη εγρήγορση του προσωπικού στις guerilla λήψεις όταν το σφυροδρέπανο χτυπάει, λοιπόν, κι άλλες υπερωρίες απ’ το συνδικάτο τού μοντάζ, κι εκτός του 902 TV ψάξιμο για υποστηρικτικό υλικό, κυρίως: λιγότερο «Η Κόρη Μου η Σοσιαλίστρια»-σε-εκδοχή-Κουτσούμπα υφάκι την επόμενη φορά. Ένα κι ένα κάνουν δύο, λένε στο μηχανουργείο…