The FREE CINEMA Clan

Χρησιμοποιώντας τα πλάνα που γύρισαν οι cameramen των συμμαχικών δυνάμεων υπό τις οδηγίες του Σίντνεϊ Μπρενστάιν (και τις συμβουλευτικές παρατηρήσεις του ίδιου του Άλφρεντ Χίτσκοκ), ο Αντρέ Σίνγκερ ανασύρει το υλικό που για λόγους συμφερόντων έμεινε στην άκρη (οι ιθύνοντες της εποχής δεν ήθελαν τελικά, ως μελλοντικό πιθανό σύμμαχο, να στοχοποιήσουν τη Γερμανία) και αποκαλύπτει ποια εικόνα αντίκρισαν οι απελευθερωτές στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών μετά τη λήξη του πολέμου, με εκατοντάδες πτώματα στους δρόμους και ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας να περιμένει δικαίωση. Ελαχιστοποιώντας τις συνεντεύξεις, ο Σίνγκερ περιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην αφήγηση (της Έλενα Μπόναμ Κάρτερ) και, κυρίως, τη δύναμη των εικόνων του, που όχι απλά είναι σκληρές αλλά φλερτάρουν έντονα με τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Αυτή η αντίθεση των εικόνων με την ανοχή που επέδειξαν όσοι γνώριζαν για τα γεγονότα τότε είναι ένας αφηγηματικός παράγοντας που χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο ο σκηνοθέτης, όμως αυτό που απομένει στο φινάλε είναι η σημασία της αποτύπωσης και ο κινηματογραφικός χειρισμός ενός συγκλονιστικού υλικού που ανήκει στην ανθρώπινη παρακαταθήκη.