FreeCinema

Follow us

MINIONS (2015)

  • ΕΙΔΟΣ: Animation
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πιέρ Κοφέν, Κάιλ Μπάλντα
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 91'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: UIP

Τα Minions αγωνίζονται να βρουν έναν απαισιότατο αρχηγό που θα υπηρετούν στο διάβα της ιστορίας τού ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά… εξολοθρεύουν τους πάντες! Ο Στούαρτ, ο Κέβιν και ο Μπομπ θα αποφασίσουν να ζήσουν τη μεγάλη περιπέτεια, ύστερα από δεκάδες χρόνια εξορίας του είδους τους, για να καταλήξουν στην Αμερική του 1968 και σε ένα… συνέδριο κακών ηρώων. Ποιος θα… αντέξει να τα «υιοθετήσει»;

Στο FREE CINEMA συνηθίζουμε να κάνουμε αναφορές στη λεγόμενη «pop culture». Είναι κάτι που ακόμη κι αν δεν το γνωρίζεις ή το μισείς, δεν μπορείς να μην το σεβαστείς. Με περισσότερη ή λιγότερη κριτική. Το παράδειγμα αυτής εδώ της ταινίας, μπορεί να εξηγήσει τη δύναμη της pop κουλτούρας. Όπως και σε αρκετά animated φιλμ των τελευταίων δεκαετιών, κάποιοι «δευτεραγωνιστές» ήταν εκείνοι που, τελικά, έκλεβαν την παράσταση, όχι μόνο για τα μάτια των μικρών παιδιών αλλά κυρίως των ενήλικων συνοδών τους. Από τα πράσινα αρειανά πλασματάκια του «Toy Story» (1995) και τους γλάρους τού «Ψάχνοντας τον Νέμο» (2003) μέχρι τους πιγκουίνους της «Μαδαγασκάρης» (2005), το κοινό συνήθισε να αναζητά αυτούς τους χαρακτήρες – «κομπάρσους», που συνήθως πρόσφεραν το πιο δυνατό γέλιο και το πιο τρελό κέφι. Κάτι τέτοιο συνέβη και με το «Εγώ ο Απαισιότατος», το 2010…

Εκεί μάθαμε τη μικροσκοπική φυλή των Minions, που σχεδόν εξαφάνισαν οτιδήποτε άλλο από το φιλμ, με τις αστείες αντιδράσεις τους και το «δεν υπάρχει» multilingual συνονθύλευμα γλωσσών το οποίο χρησιμοποιούν ως διάλεκτο. Η αποθέωση της δημοτικότητάς τους, όμως, ήρθε με ένα μικρού μήκους φιλμ, το περίφημο «Banana», το οποίο συμπεριλήφθηκε στα extras της home entertainment έκδοσης του «Απαισιότατου» και έμελλε να αποκτήσει τρομακτικές διαστάσεις ως viral στο διαδίκτυο. Όπως αναμενόταν, βρεθήκαμε μπροστά στη γέννηση ενός νέου franchise, με sequel της ταινίας προ διετίας και το τωρινό spin-off, στο οποίο ουσιαστικοί πρωταγωνιστές, πια, είναι τα Minions. Μέσα σε μια πενταετία, μόλις, αυτά τα κιτρινιάρικα όντα κατάφεραν να ταρακουνήσουν τόσο πολύ την pop κουλτούρα, την καθημερινότητά μας και τις καταναλωτικές μας συνήθειες, ώστε σήμερα δύσκολα μπαίνεις σε σπίτι και δεν βρίσκεις κάτι που να αναφέρεται ή να απεικονίζει τα Minions. Ακόμη και ο ήχος της λέξης «μπανάνα» συνδέει το υποσυνείδητο με τα Minions! Ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι αντίστοιχο σε υστερία και χρόνο εξάπλωσης, εδώ και πολλές δεκαετίες.

H ίδια η ταινία έχει ήδη φτάσει το 1.118.805.236 δολάρια σε εισπράξεις παγκοσμίως και αυτό το νούμερο αποδυναμώνει την όποια έννοια της κριτικής για τούτο το… προϊόν. Ειδικά εάν έχεις πέσει και εσύ θύμα της… «κουλαμάρας» που χαρακτηρίζει τα Minions και αδυνατείς να μην πατήσεις play σε οποιοδήποτε βιντεάκι σχετίζεται με αυτά στα social, ο λόγος να συνεχίσεις την ανάγνωση εδώ είναι μάλλον περιττός.

Το «Minions» επιχειρεί να μας εξηγήσει την προϊστορία της φυλής των πρωταγωνιστών του, που ανέκαθεν αναζητούσαν έναν κακιασμένο master για να υπηρετήσουν πιστά. Η εισαγωγή, με τις… ατυχείς εξολοθρεύσεις των αφεντικών που επιλέγουν (με αποκορύφωμα την έκπληξη στα γενέθλια του Κόμη Δράκουλα), αρκεί σχεδόν για να δικαιολογήσει την ύπαρξη της ταινίας! Δεν σταματάς να… ουρλιάζεις από χαρά. Απλά. Και, ναι, είναι δύσκολο το υπόλοιπο φιλμ να ανταγωνιστεί τούτο το σερί γέλιου ή να μη σου φέρει στο νου την επιθυμία έτσι ακριβώς να συνεχιζόταν και ολόκληρο το φιλμ, με ιστορικά παραδείγματα… συμφορών και απύθμενης ηλιθιότητας. Είναι μια τρικλοποδιά που βάζει στον εαυτό του ο δημιουργός τους, Πιέρ Κοφέν, ο οποίος αγωνίζεται για να στήσει μια πλοκή κατόπιν, φρενάροντας πολιτισμικά στις ΗΠΑ των τελών του ’60 και σε μια μεγάλη σεκάνς – παρωδία των σύγχρονων Comic-Con, με τη διαφορά ότι στα panels του… Villain-Com φιγουράρουν οι μεγαλύτερες φίρμες κακίας που κυκλοφορούν στην ανθρωπότητα, με κορυφαία όλων τη Scarlet Overkill (με τη φωνή της Σάντρα Μπούλοκ). Φυσικά, εκείνη θα είναι που θα συμμαζέψει και θα εκμεταλλευτεί το τρίο των Στούαρτ, Κέβιν και Μπομπ, που πρέπει να κλέψουν το στέμμα της Βασίλισσας της Αγγλίας ως «εξεταστική», για να παραμείνουν υπό τις προσταγές της νέας τους αφεντικίνας.

Το σενάριο, λοιπόν, μπορεί να προδίδει τις προθέσεις, όμως αν αγαπάς τα Minions δεν γίνεται να αντισταθείς ακόμη και σε μικρές «πινελιές» όπως το αναρχικό solo κιθάρας του Στούαρτ ή το montage του ταξιδιού των υπόλοιπων Minions προς την Αγγλία (με κιουμπρικό αστειάκι εντός, παρακαλώ!). Στην ουσία, οι ανθρώπινοι χαρακτήρες που προσπαθούν να αφηγηθούν μια ιστορία εδώ είναι η αιτία που το φιλμ χάνει πόντους σταδιακά, καθώς απομακρύνεται από τη σουρεαλιστική «λογική» των Minions. Και, εδώ που τα λέμε, πρόκειται περισσότερο για «συρραφή» ιστοριών, στις οποίες κάνουμε τα στραβά μάτια επειδή δεν χορταίνουμε να βλέπουμε τα Minions. Στην τελική, τα χρειαζόμαστε κιόλας! Γιατί το γέλιο που προσφέρουν είναι ένα από αυτά τα μικρά και ομορφότερα δώρα που μας έχει κάνει το σινεμά και η ζωή ακόμη. (Αργεί το sequel;)

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Υπάρχουν στιγμές στις οποίες η λιποθυμία από το γέλιο μπορεί να σου γίνει… ρεαλιστικό βίωμα. Κι εκεί που θα θελήσεις να το κατηγορήσεις για ατέλειες, θα σκεφτείς πως αν ήταν πιο αστείο, μπορεί και να σε έβγαζαν με φορείο από το σινεμά! Και ευχαριστείς τα Minions και τον άνθρωπο που τα έπλασε. Και δέχεσαι και το ακριβότερο εισιτήριο του 3D, για τον πανζουρλισμό που γίνεται στα end credits (όχι μόνο δεν θα φύγεις από την αίθουσα, αλλά θα… πηδάς προς την οθόνη, μπας και πιάσεις οτιδήποτε από αυτά που θα έρχονται προς το μέρος σου!). Και θα μονολογείς και «μπανάναααααααααααα» προς την έξοδο… Παιδική χαρά, τι να λέμε τώρα.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.