του Νίκου Παλάτου

Κυρίες και κύριοι, σταματήστε ό,τι κι αν κάνετε! Βρέθηκε και για φέτος ο νικητής μας! Από το καλοκαίρι – «ορόσημο» του 2015 (την προηγούμενη χρονιά είχε ενσκύψει το σουξέ του «Θεέ μου, Τι σου Κάναμε;», τα αποτελέσματα του οποίου… θαυμάζουμε σταθερά πλέον, όπως πολλάκις έχουμε αναφέρει), το βραβείο της χείριστης θερινής γαλλικής κομεντί, μια δύσκολη ομολογουμένως επιλογή λόγω αθρόας συμμετοχής, κερδίζουν κατά τη γνώμη μου τα εξής αριστουργήματα: το 2015 το γοητευτικό «Chic!», το 2016 το πεντανόστιμο «Δύο Σεφ για Μια Γυναίκα», το 2017 το ιντριγκαδόρικο «Μαμά ή Γιαγιά» και το 2018 το παιχνιδιάρικο «Που Θα Κοιμηθείς Απόψε;» (αληθινές ταινίες είναι όλες αυτές, που προβλήθηκαν στους ελληνικούς κινηματογράφους, δεν βγάζω τους τίτλους από το κεφάλι μου). Για τη φετινή σεζόν φαινόταν πως το καταπραϋντικό «Χαλαρώστε Κύριε Αλέν!» θα έκανε περίπατο, πλην όμως ανήμερα Δεκαπενταύγουστο έμελλε να γίνει η μεγάλη ανατροπή (μπορείς να το πεις και θαύμα, ένεκα της ημέρας). Έτσι, λοιπόν, τούτη «Η Γειτόνισσα» (που ήταν να βγει πέρσι τον Αύγουστο!) προκύπτει την ύστατη ώρα ως η πανάξια θριαμβεύτρια του καλοκαιριού του 2019, τολμώ δε να πω ότι βάζει κάτω για πλάκα όλον τον προαναφερθέντα σκληρό ανταγωνισμό. Εν ολίγοις, ζούμε μεγάλες στιγμές!

Προσπερνάμε το γεγονός πως το φιλμ διανεμήθηκε στη Γαλλία τον Μάρτιο του 2018, για να φτάσει στη χώρα μας με μόλις δεκαοκτώ μήνες καθυστέρηση (μην τυχόν και χαθεί τέτοιο κελεπούρι και δεν γελάσει το χειλάκι μας φέτος τον Αύγουστο) και μπαίνουμε στην υπόθεση (αν μπορούμε, βέβαια, να τη χαρακτηρίσουμε έτσι). Η Ελέν είναι μια φλογερή ώριμη Παριζιάνα, που τυγχάνει ιδιοκτήτρια εκδοτικού οίκου ο οποίος ειδικεύεται στα λαϊκού τύπου αισθηματικά μυθιστορήματα. Οι δουλειές δεν πηγαίνουν και πολύ καλά, γεγονός που την έχει αναγκάσει να πουλήσει την επιχείρησή της σε Καναδό businessman, με την ίδια να έχει διατηρήσει το management υπό τον έλεγχό της. Από την άλλη, ο Λεονάρ είναι ένας μυστήριος ηλικιωμένος άνδρας ο οποίος έχει υποσχεθεί σε Κινέζο συλλέκτη έναντι διόλου ευκαταφρόνητου ποσού (μιλάμε για πολλά εκατομμύρια ευρώ) πως θα του βρει το χαμένο κομμάτι ενός σπάνιου γλυπτού μοντέρνας τέχνης. Γνωρίζει κατά τα φαινόμενα πως αυτό βρίσκεται στην οικία της Ελέν, οπότε και εμφανίζεται σε αυτήν (άγνωστο για ποιον ακριβώς λόγο) ως η γριά Αμερικανίδα γειτόνισσά της ονόματι Σκάρλετ Μιλς. Η μοναχική καλόκαρδη επιχειρηματίας αρχίζει σταδιακά να συμπαθεί τα μάλα την περίεργη κυριούλα του απέναντι διαμερίσματος, χρίζοντάς τη μάλιστα ως το διαφημιστικό πρόσωπο του εκδοτικού της οίκου, γεγονός που τη μετατρέπει εν μια νυκτί σε κοσμαγάπητη φιγούρα. Οι πωλήσεις παίρνουν τα πάνω τους, ο Καναδός βλέπει πως έχει χτυπήσει φλέβα χρυσού, ο Κινέζος περιμένει το γλυπτό, η Ελέν όμως έχει στο μεταξύ ανακαλύψει πως η Σκάρλετ είναι στην πραγματικότητα… Λεονάρ. Για ακόμα μια φορά δηλαδή… γέλιο, γέλιο, γέλιο.

Μιλάμε, πλέον, για την πλήρη κατάντια. Είναι τέτοια η ξεφτίλα της «ταινίας» αυτής, που ήμουν βέβαιος πως στους τίτλους τέλους θα αναγραφόταν ότι στην παραγωγή συμμετείχε η Σκαραβαίος Φιλμ ή κάποια άλλη παρόμοια, που έγραψε ιστορία την εποχή της ελληνικής βιντεοταινίας (τελικά δεν συμμετείχε καμιά τους). Οι χαριτωμενιές στο γραφείο με νεόκοπο πλην όμως ελαφρώς «καμένο» σοσιαλμιντιά καίνε εγκεφαλικά κύτταρα πανταχόθεν. Οι ονειροπολήσεις της ανικανοποίητης Ελέν, βασισμένες στις «ροζ» νουβέλες που εκδίδει, μοιάζουν περισσότερο με οπτικοποιημένους για τον θεατή εφιάλτες και ουχί με παθιασμένα όνειρα. Ο Κινέζος συλλέκτης έργων τέχνης πιθανότατα υπάρχει στο στόρι ώστε να δώσει την ευκαιρία στο καστ για μια βόλτα μέχρι τη Σαγκάη, για… «εξωτικά γυρίσματα». Ο Καναδός ωραιοπαθής λεφτάς δεν κατάλαβα για ποιο λόγο εμφανίζεται. Η φάση με το ρωσικό γενεαλογικό δέντρο είναι από εκείνες που πρέπει να τις ακούσεις καμιά δεκαριά φορές μπας και τις εμπεδώσεις, μέχρι να ρίξεις ένα «μωρέ, δεν γαμιέται» και να πας παρακάτω.

Η Σοφί Μαρσό (υποδύεται την Ελέν, φυσικά) στην τρίτη σκηνοθετική και συγγραφική απόπειρά της (από τις άλλες δύο έχουμε προφανώς γλυτώσει διότι δεν ήταν ανάλαφρες κομεντί αλλά δράματα) διαπράττει τέτοιο έγκλημα, σε βαθμό που να δικαιολογεί πλήρως την ανύπαρκτη εδώ και χρόνια καριέρα της. Ο ογδονταπεντάχρονος δε Πιέρ Ρισάρ, που για κάποια αδιευκρίνιστη αιτία έχει δει την καριέρα του εσχάτως να ξανανιώνει (το βλέπουμε κι εμείς μαζί του, δυστυχώς), σύμφωνα με το δελτίου Τύπου εμφανίζεται σε τούτο ως διασταύρωση της «Τούτσι» (1982) και της «Κυρίας Ντάπφαϊρ» (1993). Καλή η προσπάθεια, το ορθόν, όμως, θα ήταν να μνημονευόταν ο μεγαλύτερος διδάξας τέτοιου είδους μεταμφιέσεων Σωτήρης Μουστάκας, που όταν σαν απατεώνισσα «Νονά» (1981) μάντευε δια τηλεπάθειας τα νούμερα της ρουλέτας (ξετινάζοντας το casino της Πάρνηθας), ο μεσιέ Ρισάρ δεν μπορούσε καν να φανταστεί πως καμιά σαρανταριά χρόνια αργότερα θα βρισκόταν σε θέση να τον αντιγράψει.