FreeCinema

Follow us

ΕΓΩ Ο ΚΟΛΟΚΥΘΑΚΗΣ (2016)

(MA VIE DE COURGETTE)

  • ΕΙΔΟΣ: Animation
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κλοντ Μπαράς
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 70'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: SEVEN FILMS / ROSEBUD.21

Ανήλικο αγόρι προκαλεί από επιπολαιότητα τον θάνατο της αλκοολικής μητέρας του και καταλήγει σε ορφανοτροφείο, ελπίζοντας να βρει τη στοργή μιας ανάδοχης οικογένειας, αλλά και να μην αποχωριστεί το κοριτσάκι που αγάπησε εκεί.

Τα είχα γράψει και πέρσι, όταν το «Εγώ ο Κολοκυθάκης» προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (ναι, άγνωστο γιατί, έκανε έναν ολόκληρο χρόνο να φτάσει στις αίθουσες…). Μου είχε θυμίσει εκείνη την παμπάλαιη εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης, το «Μια Ταινία, Μια Συζήτηση»! Εκεί ο τηλεθεατής παρακολουθούσε ένα κάποιο φιλμ κοινωνικού περιεχομένου και μετά το τέλος αυτού, «ειδικοί» επί του θέματος ανέλυαν και σχολίαζαν με τετριμμένο ή συντηρητικό τρόπο τα συμπεράσματα που έπρεπε να βγουν. Τούτο το εβδομηντάλεπτο stop motion animation, με τις διόλου ελκυστικές φιγούρες των παιδιών που η κακιά η μοίρα οδήγησε σε ένα ορφανοτροφείο, περιλαμβάνει τα πλέον προφανή μηνύματα καλοσύνης και αγάπης για τους γύρω μας, συγκεντρώνοντας στην ψυχοσύνθεση των μικρών του ηρώων όση κακομοιριά φτάνει και περισσεύει στον πλανήτη σήμερα. Αν αυτό ήταν ένα φιλμ για εκείνη την εκπομπή, σίγουρα δεν θα παρακολουθούσα τη συζήτηση που θα ακολουθούσε…

Με άλλα λόγια, η ταινία του Κλοντ Μπαράς, ντεμπούτο μεγάλου μήκους, επιχειρεί να είναι ένας ύμνος για τις ψυχές των παιδιών (στην προκειμένη) που καταντούν απόβλητα της κοινωνίας, είτε γιατί οι γονείς τους τα καταδίκασαν σε μια ζωή που δεν τους άξιζε, είτε γιατί η εμφάνισή τους ή η συμπεριφορά τους διέφεραν από το πατροναρισμένα «φυσιολογικό», είτε επειδή ο «εσωτερικός» τους κόσμος δεν έκανε επαφή με την πραγματικότητα στην οποία έπρεπε να προσγειωθούν. Καταλαβαίνει κανείς τους κινδύνους του (αφελούς) διδακτισμού ενός τέτοιου φιλμ, πριν καν αντιμετωπίσει τις εικόνες του ή τα καταστασιακά του… στερεότυπα.

Ο 9χρονος Κουρζέτ (το παρατσούκλι που προκρίνει έναντι του ονόματός του) της ταινίας είναι ένα μοναχικό αγόρι που προτιμά να κρύβεται σε μια σοφίτα και να πετά τον χαρταετό του (που απεικονίζει έναν φανταστικό superhero) από το να συναναστρέφεται την αλκοολική μητέρα του, η οποία τον μεγαλώνει δίχως την ύπαρξη πατέρα ή άλλου συντρόφου. Το σπίτι, φυσικά, παρουσιάζεται με τον πιο βλοσυρό τρόπο. Ένα παιχνίδι του Κουρζέτ, που φτιάχνει μια πυραμίδα με τα άδεια κουτιά μπύρας τα οποία έχει καταναλώσει η μάνα του, θα έχει ατυχή τροπή, καθώς το παιδί προκαλεί (άθελά του) τον θάνατο εκείνης, με επόμενο προορισμό του ένα ορφανοτροφείο. Εκεί θα υποστεί το «τυπικό» bullying από άλλα παιδάκια που, σταδιακά, θα συνειδητοποιήσουν πως η συλλογική δράση και η «αδελφοσύνη» επιφέρουν πιο ουσιαστικά κέρδη από την αντίδραση ή την απομόνωση.

Δεν θα σχολιάσω το τεχνικό μέρος της ταινίας, η ποιότητα της δουλειάς είναι άριστη, φυσικά. Γεννιούνται πολλά ερωτηματικά ως προς την ύπαρξη του «Εγώ ο Κολοκυθάκης», όμως, με πρώτο απ’ όλα το γεγονός της επιλογής να γυριστεί τούτο το φιλμ σε μορφή «παιδικού» stop motion animation. Γιατί; Για να «ξεχωρίσει» με την τόλμη του, αγγίζοντας θέματα που δεν ανήκουν σε αυτό το φιλμικό genre. Δεν είμαι καθόλου συντηρητικός, αλλά δεν πιστεύω ότι ζητήματα όπως ο αλκοολισμός, η (κάθε είδους) κακοποίηση, η εγκατάλειψη, η πλήρης αδιαφορία του γονιού, ακόμη και το έγκλημα ή η δολοφονία μπορούν να σχετίζονται με ένα αμιγώς παιδικό έργο. Εκτός κι αν το φιλμ μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ειδικούς (επιστήμονες ή ψυχολόγους) για καλύτερη διαπαιδαγώγηση σε περιπτώσεις όπου οτιδήποτε από όλα αυτά έχει συμβεί σε ανήλικο παιδί το οποίο χρήζει βοήθειας. Η ίδια η ταινία προσπαθεί να «γλυκάνει» τα παραδείγματα (βλέπε το παρατσούκλι του κεντρικού ήρωα), όμως η ελαφρώς «άγαρμπου» σχεδιασμού όψη των χαρακτήρων και η διόλου παιδιάστικη πλοκή δεν δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό του «Εγώ ο Κολοκυθάκης» ως οικογενειακής ταινίας. Διότι απουσιάζει το παραμύθι. Αυτό με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί ένα ανήλικο παιδί. Η φαντασία της αλληγορίας που κρύβουν μέσα τους τα περισσότερα animated έργα… για παιδιά. Που είναι τόσο καλά μελετημένα, ώστε να «μιλάνε» και σε έναν ενήλικα θεατή. Τούτο εδώ, πραγματικά, δεν κατανοώ πού απευθύνεται. Και αποτελεί κυριολεκτική εκκεντρικότητα η ύπαρξη κοπιών με ελληνική μεταγλώττιση (σ’ αυτές, τουλάχιστον, ελπίζω η μετάφραση, που έχει γίνει τεμπέλικα μάλλον από τα αγγλικά, να μην κοπανάει συνεχώς «Σάιμον», «Άλις» και «Ρέιμοντ», τη στιγμή που στην original γαλλόφωνη ηχητική μπάντα ακούμε – φυσικά – «Σιμόν», «Αλίς» και «Ρεϊμόν»). Ας είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και ενήμεροι οι γονείς για τη θεματολογία του.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Η επίσημη πρόταση της Ελβετίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ του 2017 (κατάφερε να περάσει στην πεντάδα της κατηγορίας του animation) αποτελεί παράδειγμα… ζορισμένης political correctness, από αυτά που χαϊδεύεις ευγενικά στο κεφάλι και παινεύεις ακόμη κι αν δεν σου αρέσουν πραγματικά, παριστάνοντας κι από πάνω το υποκατάστατο ενός παιδοψυχολόγου. Δεν είναι ακριβώς παιδικό ή οικογενειακό το θέαμα εδώ. Σε πολλές χώρες του κόσμου προβλήθηκε με υποχρεωτική τη γονική συνοδεία, αλλά και ratings που δεν επέτρεπαν την είσοδο σε παιδιά κάτω των 12 ή των 13ων ετών. Για να μην κατηγορηθώ και ως «συντηρητικός»…


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.