της Βικτωρίας Μιχαήλ

«We’re too good a story», λέει κάποια στιγμή, περίπου εκεί που το… στόρι αρχίζει να βγαίνει επικίνδυνα έξω απ’ το έλκηθρο, η σε τέλμα καριέρας θεατρική συγγραφέας, τρίτη γενιά των Κούπερ, στον επιστρέφοντα απ’ τη Μέση Ανατολή οπλίτη που γνώρισε στο αεροδρόμιο, έχει αισθανθεί ακαριαία κοντά της παρά το ότι είναι αντίθετοι στα πάντα, έχει πείσει να παίξει τον γκόμενό της κι έχει κουβαλήσει στο πατρικό της. Για αρκετή ώρα η φράση θα μπορούσε να μιλάει για τη δουλειά τού πεπειραμένου σεναρίστα Στίβεν Ρότζερς (το κινηματογραφικό alter ego του είναι, φυσικά, η κοπέλα), που για πρώτη φορά solo στην πένα μετά το «Hope Floats» του ’98 δίνει εντυπωσιακά όσο ποτέ δείγματα της ατακαδόρικης διάνοιας και της ικανότητάς του να βλέπει μέσα στην ανθρώπινη συνθήκη – προτού το «ανθρώπινη» πνιγεί στα μέλια και το «συνθήκη» αρχίσει να παίζει ενοχλητικά το… πολύγωνο, ενόσω η Τζέσι Νέλσον του «Τ’ Όνομά μου Είναι Σαμ», συχνά με την κάμερα και το μοντάζ να ψάχνονται άτσαλα σε mall κι αξιοθέατα του χιονισμένου Πίτσμπουργκ, άδει τα γνωστά crowdpleasing κάλαντα (προσόψεις, καβγαδάκια, ματαιώσεις, ευτράπελα, παραδοχές, απωθημένα, χαριτωμενιές, μεταμέλειες, διδάγματα, σμιξίματα) επικεφαλής μιας χορωδίας ωραίων λαιμών του Χόλιγουντ.

«The feeling that you had the wrong life… everybody has it», λέει αλλού ο σοφός χήρος και συνταξιούχος πατριάρχης, πρώτη γενιά των Κούπερ, στην εύθραυστη voyeur της ζωής των πελατών της νεαρή γκαρσόνα που τον σερβίρει καθημερινά με αναζωογονητικό χαμόγελο, ετοιμάζεται να κρυφτεί από τη δική της ευτυχία φεύγοντας γι’ άλλη πολιτεία και πείθεται να τον ακολουθήσει στο κατ’ έθιμο ετήσιο τραπέζι της κόρης του. Για αρκετή ώρα η φράση θα μπορούσε να μιλάει για τη γιρλάντα της αφήγησης, που ξετυλίγεται ανυπάκουα θυμίζοντας διήγημα (με την τριτοπρόσωπη φωνή off να εισάγει συχνά βραχέως σκετσάκια ονειροφαντασίας και αναδρομές στο χθες των οικείων) ή πολύπρακτο για τη σκηνή (τα επί προσωπικού και διαπροσωπικού σούξου μούξου των χαρακτήρων ανά δύο προ της κατ ‘οίκον μάζωξης) που έχει διακοσμηθεί ανοίκεια για τη μεγάλη οθόνη, με ευθέως ή πλαγίως λαμπυρίζοντα παλιά στολίδια: μια λεκτική παραπομπή στον άγγελο Κλάρενς και το μοτίβο του ανεκπλήρωτου ονείρου του ταξιδιού του πάτερ φαμίλια του «Μια Υπέροχη Ζωή» (1946), μια άλλη στα φαντάσματα παρελθόντος – παρόντος – μέλλοντος του ντικενσιανού «Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία», το ανασχετικό αίσθημα της κόρης μ’ έναν παντρεμένο και η νοσοκομειακή ανέλιξη επανασύσφιγξης του γαλλικού «Το Γλυκό των Χριστουγέννων» (1999).

Αυτή την Άγια Νύχτα, στην οποία έρχονται φάτσα με τα μέσα ή έξω ζόρια τους και αλληλοεπουλώνονται κατά τι επίσης ένας διαζευγμένος και φρεσκοαπολυμένος φωτογράφος, η κητώδης πρώην του, τα τρία ανήλικα παιδιά του με τα κολλήματά τους, μια ηλικιωμένη θεία πέρα βρέχει, η πρωτότοκη οικοδεσπότρια στα όρια του χωρίσματος με τον 40 χρόνια σύζυγό της, η κλεπτομανής life coach αδελφή της, ο μπάτσος που την προσάγει στο Τμήμα και ο σκύλαρος του σπιτικού (στις πιο απατηλά εκ του περισσού «άχου το» σκηνές θαλπωρής τού φιλμ), τίποτα, όμως, δεν την ταράζει όσο το για τα πανηγύρια «Step Up» της ομήγυρής μας σε δημόσιο χώρο κοινής ησυχίας (με υπόκρουση Μπομπ Ντίλαν! – soundtrack δευτέρωμα ενός πρότερου σχολίου για τα ξεπεσμένα ιδανικά της γενιάς των χίπηδων), που φέρνει στη φάτνη τού live action την πιο ενδεικτική αμηχανίας animation σμύρνα των 00’s απ’ το «Shrek» (2001) κι ύστερα. Για το επιλογικό βγάλσιμο απ’ την κάλτσα τού δώρου – έκπληξης τού έως εκείνο το σημείο αθέατου αφηγητή, απλώς παραπέμπουμε τους απρόσεκτους Άη-Βασίληδες της παραγωγής, που προφανώς φόρεσαν το πολύ μούσι final cut και στους δημιουργούς, σε δύο προηγούμενα σημεία όπου η συγκεκριμένη περσόνα έχει αναφερθεί στον εαυτό της ως σε παρατηρούμενο πρόσωπο. Αυτά ρίχνουν και θρυμματίζουν τις φροϋδικές μπάλες που έχει εύστροφα κρεμάσει στο με χιούμορ και ευαισθησίες δεντράκι των σκιαγραφήσεων ο Ρότζερς, ανάβοντας τα λαμπιόνια για να φωταγωγηθεί (συχνά υπέρ το δέον, όμως, τελικά) η μετάλλαξη ενός υμεναίου, η αδελφική ζήλεια, το πρώτο σκίρτημα, το λούφαγμα του εαυτού, η νοσταλγία που υποβάλλει ο πανδαμάτωρ χρόνος, το «όλα καλά» ενός σογιού και δε συμμαζεύεται. Να (μην) τα πούμε; Και του χρόνου. Λιγότερο glamorous ελπίζουμε…