ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ; (2016)
(LES VISITEURS: LA REVOLUTION)
- ΕΙΔΟΣ: Κωμωδία
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ζαν-Μαρί Πουαρέ
- ΚΑΣΤ: Κριστιάν Κλαβιέ, Ζαν Ρενό, Καρίν Βιάρ, Σιλβί Τεστί
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 110'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Ο ιππότης Γκοντφρουά ντε Μονμιράιγ και ο υποτακτικός του, Ζακούιγ, βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα 1793, στην καρδιά της Γαλλικής Επανάστασης. Το δίδυμο θα εντοπίσει τους απογόνους του, αλαζόνες αριστοκράτες από τη μια και φανατικούς επαναστάτες από την άλλη, και θα προσπαθήσει να βρει μια διέξοδο φυγής προς… το άγνωστο του χωροχρόνου!
Η τεράστια (κυρίως εντός συνόρων της) επιτυχία των «Επισκεπτών» (1993) εξακολουθεί να ξεχειλώνει εκβιαστικά για να μοιάσει με franchise, εκεί που κανονικά θα έπρεπε να… αναπαύεται εν ειρήνη. Το τελευταίο, με την καλή έννοια (του Μορφέως…), πρόκειται να συμβεί στους ατυχείς που θα αποτολμήσουν να παρακολουθήσουν το νέο sequel, μπορεί να είχαν δει τα προηγούμενα φιλμ και θυμούνται (γιατί;) τι συνέβαινε σε αυτά κιόλας. Προσωπικά, πρέπει να ομολογήσω πως ήμουν ο… εντελώς «λάθος» θεατής: ποτέ δεν άντεξα να δω την πρώτη ταινία ολόκληρη, ούτε που θυμόμουν ότι είχε υπάρξει συνέχεια και, κατά τη διάρκεια τούτης της προβολής, δεν μπορούσα να σκεφτώ τι αμαρτίες πληρώνω!
Εδώ έχουμε μια ταινία που απαιτεί να έχεις απαραιτήτως γνώση των προηγούμενων φιλμ αλλά και της γαλλικής Ιστορίας, για να κατανοήσεις αναφορές στην Επανάσταση και σε αληθινά πρόσωπα τα οποία δεν διακωμωδούνται τόσο ώστε να προκαλέσουν το… ντόπιο αίσθημα, όμως αν δεν έχεις ξανακούσει ονόματα όπως Ροβεσπιέρος ή Μαρά, μην σκεφτείς να την κάνεις την «επίσκεψη»…
Βασικά, δεν έχω λόγια. Πλοκή βουτηγμένη μέσα σε μια τραγωδία ασάφειας και μπερδεμάτων που δεν προκαλούν κανένα ενδιαφέρον, χιούμορ ημιθανές με κωμικό timing που έχει ήδη πάρει μπόχα από τη σήψη, σκετσάκια ανεπαρκούς αλληλουχίας που αδυνατούν να ακουμπήσουν την πιο «βρώμικη» πλευρά του αστεϊσμού, μοντάζ «του αυτόματου», καστ σε υποκριτική αδράνεια, λες και είχε απαχθεί υπό την απειλή θανάσιμου εκβιασμού για να εμφανιστεί και μόνο στην ταινία.
Μετά την «απόδραση» της σνομπαρίας οικογένειας των Μονμιράιγ από το Παρίσι, πραγματικά χάνεται ο μπούσουλας, το στόρι δεν είναι ικανό να προκαλέσει επιπλέον καταστάσεις, μια μικρή σύνδεση με το παρελθόν τού πρωταγωνιστικού διδύμου δίνει διορία ζωής στο μελλοντικό παρόν με διόλου εμπνευσμένο τρόπο και το φινάλε αποτελεί μια ακόμη πιο χείριστη προσβολή προς κάθε έννοια του σουρεαλισμού, καθώς εμπλέκονται στοιχεία από μια ιστορική περίοδο… πιο σύγχρονη! Με ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρξει και τρίτη συνέχεια (!), το μόνο που μπορείς να ευχηθείς είναι… μια γκιλοτίνα για κάθε εμπλεκόμενο σε τούτη την άθλια παραγωγή. Αφήστε τους «Visiteurs» να ψοφήσουν, επιτέλους!