του Νίκου Παλάτου

Εάν δεχτούμε πως υπήρχε απαραίτητος λόγος για ένα prequel της ιστορίας του Leatherface, ώστε να είμαστε απολύτως σίγουροι από πού κρατάει η σκούφια του, αυτός εκλείπει πολύ γρήγορα σε τούτη τη νέα εξερεύνηση του μύθου του. Δεν μιλάμε για κάποιου είδους βεβήλωση του πρωτότυπου «Σχιζοφρενούς Δολοφόνου με το Πριόνι» (1974), όπως ατυχέστατα αποδόθηκε στα ελληνικά το αυθεντικό «The Texas Chain Saw Massacre», συμβάλλοντας κάπως έτσι στη συλλήβδην (για μεγάλο διάστημα) αντιμετώπιση από μερίδα κοινού στη χώρα μας των ταινιών του είδους ως εξιστορήσεων λουτρών αίματος δια χειρός παραφρόνων και τίποτα περισσότερο. Η όποια βεβήλωση, βέβαια, έχει ήδη προκύψει από τα αμέτρητα sequels και reboots που έχουν γυριστεί μέσα στο πλαίσιο των σαράντα περίπου χρόνων που έχουν μεσολαβήσει από το original φιλμ, και τα οποία τα έχουν «καταφέρει» μια χαρά στον τομέα της δυσφήμισης, χωρίς να χρειάζονται επιπλέον βοήθεια από εκπροσώπους του νέου κύματος του γαλλικού τρόμου, στην προκειμένη το σκηνοθετικό δίδυμο των Ζουλιάν Μορί και Αλεξάντρ Μπουστιγιό, οι οποίοι κάνουν εδώ το αγγλόφωνο ντεμπούτο τους στη μεγάλου μήκους.

Τοποθετημένο χρονικά λίγα έτη πριν από τα γεγονότα της πρώτης ταινίας της σειράς (αν και έχουμε χάσει λιγάκι το μέτρημα εδώ…), τούτο έχει υποτίθεται σκοπό να ρίξει φως στον χαρακτήρα του Leatherface και της οικογένειάς του, μην καταφέρνοντας όμως τίποτα από τα δύο, καθώς πρέπει εξαρχής να δεχτούμε πως η φαμίλια των Σόγερ γεννήθηκε κουβαλώντας το γονίδιο του κανιβαλισμού στο αίμα της, με τα αλυσοπρίονα να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας της. Αυτό ακριβώς βλέπουμε στην αιματοβαμμένη εναρκτήρια σεκάνς, η οποία μαζί με αυτήν του φινάλε, όπου ο κεντρικός ήρωας φοράει τα «καλά του», είναι και οι μόνες που έχουν κάποια σχέση με το ύφος τού φιλμ του οποίου ετούτο αποτελεί προοίμιο… κατά κάποιον τρόπο, μιας και η βασική σεναριακή γραμμή περισσότερο φέρνει στον νου θρίλερ καταδίωξης (με κάπως πιο extreme φόνους, είναι η αλήθεια), παρά έναν προάγγελο αυτών που θα συμβούν κάποια χρόνια αργότερα στην πολιτεία του Τέξας.

Οι δύο σκηνοθέτες διατηρούν για αρκετά μεγάλο διάστημα ένα μυστήριο σχετικά με το ποιος από τους νεαρούς φυγάδες θα εξελιχθεί στο τέλος σε Leatherface, αφού τα ονόματα με τα οποία οι τρόφιμοι έχουν εισαχθεί στην ψυχιατρική κλινική, ένεκα μιας όχι και τόσο ενδεδειγμένης παιδαγωγικής προσέγγισης από τον σερίφη της περιοχής, είναι διαφορετικά από τα πραγματικά τους, ώστε να μπορούν παραδοθούν όταν θα είναι έτοιμοι σαν άγραφο χαρτί πίσω στην κοινωνία. Το τρικ αυτό λειτουργεί ώς έναν βαθμό στο πλαίσιο του θρίλερ μυστηρίου έστω, αλλά δεν αντέχει για πολύ, καθώς δεν χρειάζεται να είσαι και ο πιο βαθύς γνωστής τού franchise για να καταλήξεις στη σωστή επιλογή προσώπου δια της εις άτοπον απαγωγής. Το οδικό ταξίδι στην εξοχή του Τέξας (με το τοπίο της… Βουλγαρίας, χώρας στην οποία αρέσκεται να γυρίζει τις ταινίες της τελευταία η εταιρεία παραγωγής Millennium, να μην πείθει και τόσο ως αμερικάνικη Πολιτεία του Νότου…) δεν είναι διόλου κατατοπιστικό για το ποιόν του μικρού (ακόμα) αγοριού ονόματι Τζεντ, αφού αναλώνεται σε αναίτιες εσωτερικές συγκρούσεις και την καταδίωξη της παρέας από τον δικαστή και τιμωρό σερίφη, ο οποίος είχε δει τη μονάκριβη κόρη του να πέφτει στο παρελθόν θύμα δολοφονίας, κατηγορώντας για το γεγονός αυτό σύσσωμη την οικογένεια Σόγερ. Δεν βοηθάει καθόλου και η με πινελιές συμπάθειας σκιαγράφηση του ανώριμου ακόμα Leatherface, όταν μάλιστα δεν υπάρχει η διάθεση (ή και η ικανότητα) για μια λεπτομερή περιγραφή της ψυχοσύνθεσής του και ως εκ τούτου της μεταστροφής του σε «Δολοφόνο με το Πριόνι», όπως τον μάθαμε για τα καλά από εκείνη την αριστουργηματική (για το genre) ταινία τού προσφάτως εκλιπόντος Τόμπι Χούπερ.