ΔΕΙΠΝΟ ΗΛΙΘΙΩΝ (1998)
(LE DINER DE CONS)
- ΕΙΔΟΣ: Κωμωδία
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Φρανσίς Βεμπέρ
- ΚΑΣΤ: Τιερί Λερμίτ, Ζακ Βιλρέ, Ντανιέλ Πρεβό, Αλεξάντρα Βαντερνούτ, Φρανσίς Ιστέρ, Κατρίν Φρο
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 80’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Μεγαλοαστός εκδότης, μέλος παρέας η οποία καλεί σε δείπνο τους πιο… ηλίθιους ανθρώπους που θα εντοπίσει κάθε εβδομάδα, τεστάρει στο σπίτι του ένα νέο και πολλά υποσχόμενο εύρημα, έναν ανεγκέφαλο εφοριακό με αγαπημένο hobby τη δημιουργία μοντέλων από σπίρτα. Εννοείται πως θα του… κάψει τη ζωή!
Μεγάλη εμπορική επιτυχία ως θεατρική παράσταση (ανέβηκε το 1993 και είχε διάρκεια ζωής 27 μήνες) αλλά και στο γαλλικό box-office (πάνω από 9.000.000 θεατές και μια θέση πιο κάτω από τον… «Τιτανικό»!) με την κινηματογραφική του μεταφορά από το δημιουργό τού έργου, Φρανσίς Βεμπέρ, το «Δείπνο Ηλιθίων» πήγε… σπρώχνοντας στα τέλη της δεκαετίας του ’90 στους ελληνικούς κινηματογράφους και αποτελεί την πιο… άκυρη επανέκδοση του φετινού καλοκαιριού, εποχή κατά την οποία συνηθίζεται η εβδομαδιαία επέλαση ρομαντικών ή μη κωμωδιών από τη Γαλλία. Μιας και τούτη την εβδομάδα δεν είχε προγραμματιστεί κάτι νέο (μας λυπήθηκε η Παναγία…), λοιπόν, κάνει την επανεμφάνισή του – άνευ λόγου κι αφορμής – τούτο το φιλμ, το οποίο φωνάζει «θεατρικό σανίδι» στον περιορισμένο χρόνο διάρκειάς του…
Ως burlesque φάρσα που βάζει κάτω και κριτικάρει την ανωτερότητα του ανδρικού φύλου, τον κυνισμό αυτής, την έμφυτη κακία και την έφεση στην απιστία, το κείμενο του Βεμπέρ χτυπάει εύστοχα κάποιους από τους στόχους με ατάκες που γκελάρουν ωραία στις εξελίξεις και τις γκάφες οι οποίες οδηγούν ουσιαστικά την πλοκή. Το καστ είναι καλοδιαλεγμένο, με τον κλοουνίστικο Ζακ Βιλρέ να κλέβει εύκολα την… παράσταση (σε 600 είχε επαναλάβει το ρόλο στο θέατρο, ευκολάκι, δηλαδή), δίπλα στο γόη Τιερί Λερμίτ που ενίοτε ξεχνάει το λουμπάγκο που τον κρατά στο σπίτι και σχεδόν αιχμάλωτο της βλακείας τού καλεσμένου του.
Το κακό με τη σκηνοθεσία του Βεμπέρ είναι ότι ξεχνά ολοκληρωτικά ότι κάνει σινεμά και έχει βάλει τον «αυτόματο πιλότο» από τη θεατρική παράσταση, δίχως να νοιάζεται για την κλεισούρα σαλοτραπεζαρίας και κρεβατοκάμαρας που παρακολουθείς σχεδόν αποκλειστικά για μία ώρα και δεκαεπτά λεπτά (διάρκεια που επίσης μαρτυρά το μη κατεργασμένο από την original πηγή υλικό). Έτσι, αυτό το διόλου κινηματογραφικό θέαμα μπορεί να… σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη ακόμη κι εκείνων που καλοπροαίρετα θα θελήσουν να χορτάσουν γέλιο…
Η απουσία ενός ανατρεπτικού γυναικείου «αγγίγματος», πλέον, καταγράφεται ως αδυναμία στη γραφή, με κάποια κρεσέντα σε ζητήματα συζυγικής απιστίας να «κερατώνουν» άσχημα την πλοκή, αφήνοντας αλώβητο μονάχα το λεκτικό εύρημα της Μαρλέν «Ηαδελφήτης», που αξίζει να μείνει κλασικό. Το «Δείπνο Ηλιθίων» ως φιλμ, από την άλλη, ας… πάει από εκεί που ήρθε!
