του Άγγελου Μαύρου

Τα καλά νέα αυτού τού ταμειακοκαλλιτεχνικού test κοπώσεως (για τον πάλιουρα του franchise «Στα Ίχνη του Χαμένου Θησαυρού») και reflex (για το κουιντέτο κατόχων Όσκαρ τού πρωταγωνιστικού επιτελείου του); Ο πρώτος πιάνει τις μάλλον καλύτερες μέχρι τώρα επιδόσεις του και οι δεύτεροι δε λερώνουν το μητρώο τους – για πάνες δε, ούτε λόγος. Τα… κακά; Κανείς τους δε γλιτώνει τα αρθριτικά σ’ αυτόν τον παιάνα στο απάγκιο των επιστήθιων που έχει ο άνδρας στα «ζόρια», εν προκειμένω την τρίτη ηλικία (στη βεντάλια «εξαγορά τού νεασμού με όποιο τίμημα – ξόρκισμα της εύθραυστης υγείας – επανεπιβεβαίωση της ελευθερίας τού… πηδήματος εκτός υμεναίου – καταφύγιο της, ώριμης πια, αγάπης»), την αυτοδιάθεση / την «κάλλιο αργά παρά ποτέ» ωρίμανση / το κλείσιμο των λογαριασμών στην οποία διακωμωδεί σε φάση «Οι Μεγάλοι» στο πιο ρυτιδιασμένο, με κρυφό άσο στο μανίκι το «Entourage» ενώ υποφέρουν από «The Hangover».

Έχοντας επιτυχημένα διεκδικήσει το δικαίωμα στη ζωή εκτός των studio αναθέσεων («Μαλλιά Κουβάρια», «Bolt», «Αυτοκίνητα»), στο πρώτο ολόδικό του ξεπεταρούδι με ελληνική διανομή μετά το «Crazy, Stupid, Love.», ο σεναριογράφος Νταν Φόγκελμαν δηλαδή προτιμάει, αντί να πάρει την πίεση της γενιάς τού baby boom, να κάνει συσφικτικά μποτοξάκι στους… τύπους τού παρεακίου: ο Ντάγκλας achiever ζιγκουάλας («Wall Street», «Τα Φαντάσματα των Πρώην»), ο Ντε Νίρο γκρινιάρης αλλά ψυχούλα («Κανείς δεν Είναι… Τέλεια», «15 Λεπτά»), ο Φρίμαν ενωτική ισχύς («Ανίκητος») και με το ένα πόδι στον τάφο («Επιθυμίες… στο Παρά Πέντε») – εκτός του Κλάιν που, σε ευχάριστα πρωτόφαντη στροφή image, θα έκλεβε την παράσταση αυτού του α λα αμερικανικά Casino Loutraki show σχέσεων, εάν η λιμπιντικά εξημμένη ημικαρικατούρα και οι αφ’ εαυτού αυτοσχεδιασμοί του δεν πουλούσαν κυριολεκτικά μούσι.

Το επιλεγέν άσυλο ευγηρίας αποδίδει στο βαθμό που κάθε σταρούμπα ξούρας κάνει ευπρόσδεκτα το κομμάτι του, του ensemble δεν του τρέχουν πολύ τα σάλια, και πάντα κάτι ψιλοfun έχει η συνταγή τού γεροντολόγου να σου γράψει, τρελό αγόρι (από το… Νέλσον Μαντέλα να χορεύει Earth Wind and Fire ως τον… Γκόρντον Γκέκο να πετιέται σε πισίνα), σε ιλουστρασιόν και ευτυχώς δεμένη φορμίτσα που, όμως, δεν κρύβει τα feel good παχάκια και τις sitcom-ιές. Τον 50 Cent ξεκάρφωτο και το RedFoo απ’ τους LMFAO (σε ένα, ξεδιάντροπα προς άγραν teen κοινού, sketch πισινάτων καλλιστείων) που χώνονται στη guest list. Την προσφορά σουιτάρας στους μπαρμπάδες από ένα Μπελάτζιο β’ διαλογής που τάχαμου θέλει να ρεφάρει για την ήττα απ’ το «χέρι» ενός τους κι έναν αναιδώς παρτάκια νεανία (ο Τζέρι «Τερτλ» Φεράρα, τυχαίο; Δε νομίζω…) που καταλήγει να τρέχεται ανοήτως απ’ τις ποζεράδικα γκανγκστερικές αφεντιές τους – καταστασιακές μαγκουρίτσες, που καθεμιά τους υπηρετεί μόνο ΚΑΠΗ. Άντε, και το χαπάκωμα της μυθοπλασίας με πρόσωπα (όπως μια τραβεστί Μαντόνα κι ένα «πρόθυμο», καθότι με grandaddy issues, γκομενάκι) κυρίως όσον αφορά την πολύ παλαιών αρχών τροπή επαναβεβαίωσης της συζυγικής πίστης τού επίδοξου γ$μίκου τής συντροφιάς.

Αλίμονο στους νέους για ευάριθμες πανέξυπνες ατάκες (προσέξτε το κοριτσίστικο «Μάντισον! – Τέιλορ! – Μάντισον!»), κάποιες από το στοματάκι τής – μη πειστικής μα ως υπερετοιμόλογης piano lounge αοιδού, μα ως ατάκα κι επιτόπου αγκαζαρισμένης ξεναγού, μα ως πειθήνιου αντικειμένου τού πόθου τού ψιλομαλωμένου… ζευγαριού των αρσενικών αλλά – δεόντως, οικεία ακτινοβολούσας σε πείσμα του χρόνου (και των επεμβάσεών της) Μέρι Στίνμπερτζεν. Τουλάχιστον, η έκπληξη λυδίας λίθου φιλίας τού «μία γυναίκα δύο άνδρες» μυστικού δεν ξεμασελιάζεται, ούτε σε δραματουργικό ούτε σε συναισθηματικό επίπεδο. Γιατί, όλα κι όλα, αυτοί οι A-listers καλά κάνουν και δε βγαίνουν στη σύνταξη προσώρας. Αλλά είπαμε, να τινάξουν στον αέρα την μπάνκα, όχι να τα τινάξουν στη «Sin City». Ας είναι. «What happens in Vegas, stays in Vegas», amici miei. Αν γουστάρεις τριγλυκερίδιο…