του Ηλία Φραγκούλη

Κανονικά, το «Last Christmas» είναι μία μέτρια ταινία. Ή μία χαμένη ευκαιρία, ίσως. Αλλά… κάπου εδώ μπαίνει ο Τζορτζ Μάικλ! Και τα τραγούδια του. Τα οποία δεν ακούγονται μονάχα σαν «υπόκρουση» στην όλη ιστορία, αλλά εμπνέουν το πλέον ουσιαστικό εύρημα του (τελικού) twist, επάνω στο οποίο πατάει ολόκληρο το σενάριο. Αν πρέπει να το εξηγήσω και διαφορετικά αυτό, χωρίς το ομώνυμο τραγούδι, δεν υπάρχει και ταινία! Ελάτε εσείς τώρα και πείτε μου: δεν έγινε πιο όμορφη η ζωή μας με τα τραγούδια του Τζορτζ Μάικλ; Με την προφανή απάντηση, μόλις διασώσαμε (και) την τιμή τούτου του φιλμ!

Το σενάριο, λοιπόν, δεν λειτουργεί με τη λογική τύπου «Yesterday» (και τα τραγούδια των Beatles), αλλά επικεντρώνει στο «Last Christmas», με το «κλειδί» της ιστορίας να βρίσκεται σε έναν συγκεκριμένο στίχο του πλέον κλασικού χριστουγεννιάτικου άσματος από το 1984 (αποτελεί και το πιο δημοφιλές σε πωλήσεις single στην ιστορία του βρετανικού chart χωρίς να έχει πάει ποτέ στο #1!). Φυσικά, το θέμα της ταινίας είναι αντίστοιχα γιορτινό. Η όχι και τόσο καταφερτζού στη ζωή της Κέιτ εργάζεται σε λονδρέζικο κατάστημα με χριστουγεννιάτικα στολίδια. Απερίσκεπτη και ανεύθυνη σε κάθε τομέα της καθημερινότητάς της, θα γνωρίσει στο μαγαζί τον Τομ, θα την παραξενέψει το γεγονός ότι θα πέφτει διαρκώς στα πόδια του, όπου κι αν πηγαίνει στην πόλη, μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι μέσα της έχει αρχίσει να φουντώνει το ερωτικό ενδιαφέρον.

Η παρουσία του Τομ στο έργο περικλείεται από μία διάθεση «μυστηρίου», καθώς δεν αποκαλύπτονται λεπτομέρειες γύρω από τη δική του ζωή. Μαθημένοι από τα όσα μας έχει διδάξει το Χόλιγουντ στο μακρινό παρελθόν με ταινίες τοποθετημένες σε αυτό το γιορτινό πλαίσιο (από το «Μια Υπέροχη Ζωή» του Φρανκ Κάπρα μέχρι το «Ένας Άγγελος στη Γη» του Χένρι Κόστερ), υποψιαζόμαστε ότι η εξέλιξη της πλοκής κρύβει κάτι το «μαγικό», διαφορετικά αναμένουμε μία ψυχοπονιάρικα δραματική ανατροπή. Δεν θα πω τίποτε περισσότερο εδώ, διότι είναι καλύτερο να δείτε το φιλμ χωρίς να σας έχω κατευθύνει προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Πιθανότατα με την αίσθηση ότι αυτό που βιώνουν οι δύο ήρωες δεν είναι αρκετό για να στηρίξει ολόκληρο το φιλμ, οι σεναριογράφοι του «Last Christmas» έχουν ενθέσει ένα κάρο από μικρές υποπλοκές που… απομακρύνονται ελαφρώς από την εστίαση στο ρομαντικό στοιχείο, ελπίζοντας να προσθέσουν ανθρωπιά και… politically correct εντυπώσεις στο καταστασιακό. Οι βαλκανικής (!) καταγωγής μετανάστες γονείς της Κέιτ (και κυρίως η μάνα, με την οποία τσακώνεται διαρκώς), η λεσβία αδελφή της που κρατάει κρυφή τη σεξουαλική της επιλογή, η ανύπαρκτη προσωπική ζωή τής Ασιάτισσας ιδιοκτήτριας του καταστήματος και ο εθελοντισμός σε ένα άσυλο αστέγων, συνολικά, μπορεί να προσδίδουν έναν θετικό ψυχισμό και να παραδίδουν κοινωνικά μαθήματα καλοσύνης και αποδοχής, όμως αφηγηματικά μπερδεύουν πολύ το πράγμα, αποδυναμώνοντας το «θαύμα» που κρύβει το έργο. Δίπλα σε όλα αυτά, επίσης, αισθάνεσαι πως το χιουμοριστικό κομμάτι μιας ρομαντικής παραγωγής (στα κλασικά πρότυπα του είδους, εννοείται) κάπου έχει ξεχαστεί και αυτό βλάπτει τη feelgood διάθεση με την οποία έχει ανάγκη να ταυτιστεί ο θεατής.

Είναι ειρωνεία να πούμε ότι το σενάριο του «Last Christmas» είναι υπερβολικά (και αχρείαστα) φορτωμένο όταν ο στόχος (μάλλον) ήταν να βρεθούμε μπροστά σε ένα νέο «Αγάπη Είναι…» (2003), όμως σ’ εκείνη την (τόσο αγαπητή) ταινία η αφήγηση αποτελούνταν από κάμποσες κανονικές και παράλληλες σε εξέλιξη ιστορίες και ουχί από ένα κάρο υποπλοκές, οι οποίες δεν «στολίζουν» ουσιαστικά το εγχείρημα. Κι εκεί που έχεις τις αμφιβολίες σου σαν θεατής, αλλά παίρνεις τις σωστές δόσεις συγκίνησης από τα τραγούδια του Τζορτζ Μάικλ (και εξαιτίας του θανάτου του…), σου σκάει αυτό το φινάλε της «έκπληξης» (με ή χωρίς εισαγωγικά, για εκείνους που έχουν μαντέψει από νωρίς πού θα καταλήξει η σχέση της Κέιτ και του Τομ) και με δυσκολία θα κρατάς τα δάκρυά σου. Ειδικά αν αυτό το άσμα όντως… σου έχει πάρει την καρδιά εδώ και τόσες δεκαετίες.