του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Το θετικό που μπορεί να πει κανείς γι’ αυτή την ταινία, είναι ότι μια ισπανική παραγωγή μπόρεσε να φτιάξει αξιοπρεπές animation, έστω κι αν στις λεπτομέρειες απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί προσεγμένο και ολοκληρωμένο. Το αρνητικό είναι πως σε ό,τι αφορά το στόρι, η ισπανική παραγωγή απέφυγε να δώσει οποιοδήποτε τοπικό χρώμα στην ταινία και πήρε την ανεξήγητη απόφαση να ανακατέψει ένα μείγμα από διάφορα στοιχεία περιπετειών, χωρίς τελικά να υπάρχει ίχνος πρωτοτυπίας ή έμπνευσης.

Λίγος Ιντιάνα Τζόουνς, λίγο «Ψηλά στον Ουρανό», ένα δείγμα «Σαΐνη», ελάχιστη από «Μούμια» και οτιδήποτε άλλο έχει παίξει ο… Μπρένταν Φρέιζερ, με guest συμμετοχή ενός… Angry Bird! Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η περιγραφή της ιστορίας του Ταντ, ενός εργάτη με πάθος, αλλά όχι και ταλέντο ή γνώσεις για την Αρχαιολογία, που παίρνει τη θέση ενός καθηγητή την τελευταία στιγμή και φτάνει στο Περού, όπου ένας ακόμη καθηγητής (γνήσιος αυτός), η κόρη του (με το σορτσάκι της Lara Croft), ένας TV star αρχαιολόγος και ένας στρατός μπράβων, αναζητούν ο καθένας για τους δικούς του λόγους τον περίφημο χρυσό θησαυρό.

Το σενάριο είναι μια συρραφή κλισέ και ιδεών που έχουμε δει σε πολύ καλύτερες ταινίες. Σκηνή προς σκηνή, ξέρεις πολύ καλά τι θα ακολουθήσει και ποιες θα είναι οι «εκπλήξεις». Επιπλέον, ενώ τεχνικά η ταινία είναι αρκετά καλή, υπάρχουν λεπτομέρειες στο φινίρισμα του κινούμενου σχεδίου που βγάζουν μάτι. Παράδειγμα, μια σκηνή όπου οι ήρωες ιππεύουν λάμα και το τρίχωμά τους είναι άκαμπτο και ακίνητο, σαν πλαστικό κουκλάκι.

Όχι ότι τα πιτσιρίκια δεν πρόκειται να δουν την ταινία. Αρκετά θα χαρούν με την περιπετειώδη της διάθεση. Είναι, όμως, μια χαμένη ευκαιρία, κυρίως για τους Ισπανούς να δείξουν ότι μπορούν να κάνουν μια ολοκληρωμένη παραγωγή στο animation, που δε θα είναι απλώς επαρκής σε τεχνικό επίπεδο, αλλά θα προτείνει κάτι διαφορετικό.