του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Κωμικός με μεγάλη εμπειρία στην ιταλική τηλεόραση, ο Πιερφραντσέσκο Ντιλιμπέρτο (ή όπως είναι πιο γνωστός στη γείτονα, Πιφ) κάνει εδώ το κινηματογραφικό σκηνοθετικό του ντεμπούτο με μια ιστορία καθαρά… ιταλική. Ξεκινώντας την καριέρα του, ο Πιφ γύριζε τους δρόμους με στόχο την καταγραφή ασυνήθιστων και σαφώς λαϊκών ιστορίών (κάτι σαν Ιταλός Γρηγόρης Αρναούτογλου), για να συνεχίσει και να καθιερωθεί ως «σοβαρός» κωμικός, με ένα TV show που ασχολείται με τον σχολιασμό της επικαιρότητας.

Πάνω σε αυτή του την τηλεοπτική «αναβάθμιση» έχει χτίσει προφανώς και τη φιλοδοξία να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, με μια ιστορία που «δανείζεται» πολλές αναφορές από ό,τι έχει περάσει η Ιταλία (και δεν είναι λίγα) από την εγκληματική δράση της Μαφίας. Με κεντρικό ήρωα τον Αρτούρο, τον οποίο υποδύεται ως ενήλικα ο ίδιος ο Πιφ, ξετυλίγονται γεγονότα της πρόσφατης ιταλικής ιστορίας από τη δεκαετία του ’70 έως το ’90, με τη Μαφία πάντοτε παρούσα στο φόντο.

Γεννημένος την ημέρα μιας μεγάλης σφαγής στο Παλέρμο, επίκεντρο της δράσης τής Κόζα Νόστρα, ο Αρτούρο παρακολουθεί με πάθος τη δράση της, όπως και εκείνη του πολιτικού Τζούλιο Αντρεότι, που κατηγορήθηκε για σχέσεις με τη Μαφία. Παράλληλα με τα πολιτικά / εγκληματικά του πάθη, ωστόσο, εκείνο που καθορίζει τη ζωή του είναι η αγάπη του για τη γειτόνισσά του, τη Φλόρα. Αρκετά χρόνια αργότερα, ως ενήλικας, ο Αρτούρο έχει γίνει ένας φιλόδοξος τηλεοπτικός ρεπόρτερ που θα ξανασυναντήσει τη Φλόρα, επιδιώκοντας να την κατακτήσει για πάντα.

Στο σκηνοθετικό μέρος, ο Πιφ κάνει μια εντυπωσιακή δουλειά για πρωτοεμφανιζόμενος, κυρίως στο κομμάτι των flashback, στο οποίο συνδυάζει τους μυθοπλαστικούς ήρωες με πραγματικά πρόσωπα από videos επικαίρων της κάθε περιόδου. Θυμίζει με κάποιο τρόπο ό,τι έκαναν ο Ρόμπερτ Ζεμέκις στον «Forrest Gump» ή ο Γούντι Άλεν στο «Zelig», με πιο συναισθηματικό τόνο και ροπή προς τον συνήθη ιταλικό μελοδραματισμό. Λιγότερο πειστικός είναι ο Πιφ ως σεναριογράφος και ως ηθοποιός, γι’ αυτό και το κομμάτι της ερωτικής ιστορίας δεν καταφέρνει να αγγίξει.

Ως προσπάθεια καταγραφής της σχέσης ενός λαού με ένα από τα πιο δυσάρεστα κομμάτια της ιστορίας του και μάλιστα με μια κωμική ματιά, το «Η Μαφία Σκοτώνει Μόνο το Καλοκαίρι» πετυχαίνει την αποστολή του σε έναν σημαντικό βαθμό. Ειδικά ως «πράξη αντίστασης», αφού ο Πιφ αρνήθηκε να πληρώσει «ενοίκιο» στα τοπικά «αφεντικά» για να κάνει τα γυρίσματα στο Παλέρμο (πολυδιαφημισμένη από τα ντόπια media κίνηση). Ως πλήρης δημιουργός, πάντως, που να μπορεί να συνθέσει μια ιστορία με πολλά στοιχεία, ο Πιφ έχει αρκετό δρόμο ακόμη να διανύσει.