του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχουν ταινίες που είναι κακές. Και υπάρχουν και ταινίες σαν το «Θα σε Περιμένω, Πάντα.», το οποίο υποχρεωνόμαστε να δούμε στους κινηματογράφους εξαιτίας της εισπρακτικής επιτυχίας τού «Τέλειου Χτυπήματος» (2013). Το νέο φιλμ του Τζουζέπε Τορνατόρε δεν έχει καμία σχέση με εκείνο, που βλεπόταν μάλλον ευχάριστα χάρη στο μυστήριο και τις ανατροπές της πλοκής του. Εδώ, όμως, ο Ιταλός σκηνοθέτης μεταφέρει την έννοια του κακού σε μια άλλη, οδυνηρή διάσταση, εκεί όπου η μοναδική ελπίδα (εάν θέλεις να συνεχίσεις να ζεις) είναι να βγάλεις τα ίδια σου τα μάτια με καρφιά, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να γλιτώσεις από αυτά που (αλίμονο κι αν) συμβαίνουν επί της οθόνης. Επίσης, προτείνω αλυσοπρίονο για τα αυτιά, διότι η ταινία είναι αγγλόφωνη και κάπως πρέπει να αποφύγεις το άκουσμα ατακών του τύπου… «Είσαι ένας γαλαξίας γεμάτος από άγνωστα αστέρια. Γι’ αυτό δεν θα κουραστώ ποτέ μου να σε παρατηρώ»!

Η ταινία του Τορνατόρε ξεκινά με τη μοναδική σκηνή που έχουν μαζί στην οθόνη ο Εντ και η Έιμι. Υποδύονται ένα ζευγάρι παράνομων (εκείνος είναι παντρεμένος) εραστών με μεγάλη διαφορά ηλικίας, το οποίο δεν σε πείθει καθόλου ούτε ως προς τη μεταξύ τους χημεία ούτε και για το πάθος τής σχέσης που δηλώνεται ότι έχουν. Στο υπόλοιπο φιλμ επικοινωνούν μονάχα μέσω βιντεοκλήσεων από laptop, sms κινητών και μια ιδιότυπη «αλληλογραφία» (όπως λέει και ο πρωτότυπος, ιταλικός τίτλος) που ο Εντ ελέγχει σχεδόν σκηνοθετημένα για να εκπλήσσει την Έιμι. Όταν εκείνη πληροφορηθεί έξαφνα (και με μάλλον ηλίθιο σεναριακά τρόπο) ότι ο Εντ πέθανε προ ημερών, θα δυσκολευτεί να το πιστέψει γιατί τα μηνύματά του δεν έχουν σταματήσει να έρχονται!

Μια υποτυπώδης διάσταση μεταφυσικού προστίθεται στην αφήγηση, με μικρά «σημάδια» που μεταφράζονται αφελώς σε απόπειρα επικοινωνίας του σύμπαντος / Εντ με την Έιμι (ένας σκύλος την παρατηρεί με αφοσίωση στο πάρκο, ένα φύλλο δέντρου «χορεύει» έξω από το παράθυρο του διαμερίσματός της), ενώ εκείνη μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στο διδακτορικό της στην αστροφυσική και σε απερίγραπτες σεκάνς δράσης που εκτελεί επαγγελματικά ως stuntwoman. Ο συνδυασμός σίγουρα προκαλεί το γέλιο, όμως η συνέχεια είναι ακόμη χειρότερη, καθώς η Έιμι προσπαθεί να πειστεί για τον θάνατο του Εντ και ξεκινά μια «ντετεκτιβίστικης» μεθόδου έρευνα, παρακολουθώντας ή πλησιάζοντας ανθρώπους τού περιβάλλοντος και της προσωπικής του ζωής.

Το αν παρακολουθούμε την ερωτική ιστορία μιας γυναίκας και ενός φαντάσματος διαπερνά το φιλμ «πλαγίως» ως ερώτημα, και γρήγορα φαίνεται πως δεν ήταν αυτή η πρόθεση του Τορνατόρε. Από εκείνο το σημείο κι ύστερα, με τον θάνατο του Εντ να θεωρείται δεδομένος, η ταινία επαναλαμβάνει αδιάκοπα το μοτίβο της αποστολής νέων φακέλων, πακέτων ή μηνυμάτων, μέχρι εξαντλητικού ξεχειλώματος το οποίο εγγυάται τον… ύπνο, καθώς πλησιάζουμε τη διάρκεια ενός πλήρους διώρου. Το μόνο που περιμένεις (για πάντα, όμως!) είναι ένα φινάλε για να τελειώσει το φιλμικό μαρτύριο, με μια Όλγκα Κουριλένκο να κυκλοφορεί σε κάθε πλάνο με βλέμμα πένθιμης θλίψης ή να βαλαντώνει στο κλάμα. Ο δε Τζέρεμι Άιρονς κάνει εμβόλιμες εμφανίσεις μέσα από βιντεάκια, «φορώντας» το πατρόν τού ρόλου ενός ώριμου, φλεγματικού Βρετανού, το οποίο μπορεί να είχε πέραση στην περίοδο του «Μοιραίου Πάθους» (1992) του Λουί Μαλ, όμως σήμερα δείχνει απλά… λάθος (ηλικιακά σίγουρα).

Διάλογοι που μοιάζουν σα να βγήκαν από μετάφραση ιταλικών στα αγγλικά μέσω Google Translate, ηχητική ανάγνωση του κάθε text των sms από αγγλικά στα… αγγλικά (!) που σε κάνει να κουτουλάς από την ανοησία, ερμηνείες που σέρνονται απελπιστικά και διόλου πειστικά, όπως και ολόκληρο το φιλμ, σενάριο που δεν οδηγεί πουθενά και κάτι άχρωμα ρομαντικές συνθέσεις του Ένιο Μορικόνε, που θα μπορούσαν να τοποθετηθούν τυχαία (όπως και εδώ, δηλαδή) σε οποιαδήποτε άλλη παραγωγή, ολοκληρώνουν ένα φιάσκο ολκής που δεν είχε καμία θέση σε κινηματογραφικό προγραμματισμό και έχει αγνοηθεί από την παγκόσμια διανομή στη συντριπτική της πλειοψηφία. Απλά, στην Ελλάδα έχουμε καλοκαίρι…