Η ΟΙΚΟΥΓΕΝΕΙΑ (2018)
(LA CH'TITE FAMILLE)
- ΕΙΔΟΣ: Κωμωδία
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντανί Μπουν
- ΚΑΣΤ: Ντανί Μπουν, Λοράνς Αρνέ, Βαλερί Μποντόν, Γκι Λεκλουίζ, Λιν Ρενό, Φρανσουά Μπερλεάν, Πιερ Ρισάρ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 107'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Ζεύγος σχεδιαστών – αρχιτεκτόνων που θριαμβεύει στο Παρίσι έρχεται αντιμέτωπο με την εισβολή της βλαχο-οικογένειας εκείνου, την οποία για χρόνια απέκρυπτε από τον Τύπο ώστε να μη γίνεται ρεζίλι. Ένα ατύχημα θα του προκαλέσει κι ένα… κενό μνήμης, με αποτέλεσμα να αποβάλει ξαφνικά την… πρωτευουσιάνικη ξιπασιά! Θα συνέλθει ποτέ ή θα μείνει για πάντα… βλαχαδερό;
Αν ο Χατζηχρήστος γύριζε ταινίες σήμερα, θα τολμούσαμε να τις εξαγάγουμε στη Γαλλία; Η απάντηση ακυρώνει τον λόγο ύπαρξης της ακόλουθης κριτικής, όμως η φύση του επαγγέλματος με υποχρεώνει να φλυαρήσω λιγάκι παραπάνω…
Βασισμένη σε αυτό το απλό εύρημα της «ντοπιολαλιάς», το οποίο δεν πρόκειται να σε ακουμπήσει καθόλου αν δεν γνωρίζεις γρι γαλλικά, ο υπερ-ταλαντούχος (#not) Ντανί Μπουν μας βασανίζει για ακόμη μια φορά ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής μιας κωμωδίας καταστάσεων εφάμιλλης του «I ❤ Karditsa», στην οποία θίγονται το καλό γούστο και η μοντέρνα αισθητική (επιβολής ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων) εις βάρος της… επαρχιώτικης αυθεντικότητας (και καρδιάς, τέλος πάντων). Ο Βαλεντίν και η Κονστάνς απολαμβάνουν την καλύτερη στιγμή της καριέρας τους στον χώρο του design με μεγάλη αναδρομική έκθεση στο Παρίσι και πλείστους θαυμαστές, που τα κορμιά τους έχουν γίνει σμπαράλια στα εγκληματικά άβολα έπιπλα του ζεύγους, να τους αποθεώνουν παντού. Ο Βαλεντίν, όμως, διατηρεί ένα μεγάλο μυστικό: δεν είναι ορφανός αλλά ένας καράβλαχος, ο οποίος κατάφερε να «εκπολιτιστεί» εγκαταλείποντας από νεαρή ηλικία την… «Οικουγένειά» του.
Με τη μάνα του να ετοιμάζεται να γιορτάσει τα 80 της, το σόι αποφασίζει να κάνει ένα reunion (χωρίς τον παλαβό πατέρα – αφέντη, που έχει αποκηρύξει τον γιο του) και όλοι μαζί θα εμφανιστούν στα εγκαίνια της έκθεσης, προκαλώντας πολλαπλές (και ανόητες) παρεξηγήσεις. Το ζεύγος θα τους «φυγαδεύσει» στο σπίτι του, η μάνα θα αντιληφθεί πως δεν υπήρχε κανένας ιδιαίτερος σχεδιασμός για γιορτή, ένας freelancer paparazzi θα βιντεοσκοπήσει τη φυγή της οικογένειας και ένα ατύχημα του Βαλεντίν θα του κοστίσει… μέρος της μνήμης του, καθώς όταν συνέρχεται νομίζει ότι είναι ο έφηβος, βλάχαρος εαυτός του που χτύπησε με το σκουτεράκι του! Η ιατρική διάγνωση λέει πως για να επανέλθει στην προηγούμενη κατάστασή του πρέπει να «χτιστούν» ξανά τα χρόνια της ζωής του που «χάθηκαν», διαφορετικά θα παραμείνει… ένας βλάχαρος.
Αυτό το «σικάτο» (#not) θέμα πραγματεύεται το φιλμ, με χιούμορ λαϊκής μπαναλαρίας και διάθεση ζορισμένης ανόρθωσης του κάτω χείλους σε κατάληξη μειδιάματος ενίοτε (σχεδόν μόνο στις σκηνές με τα μοντέρνα έπιπλα – «φονιάδες», για να λέμε την αλήθεια), ενώ όλο το υπόλοιπο φιλμ ενδεχομένως να μπόρεσε να πει κάτι… αποκλειστικά και μόνο στους Γάλλους θεατές. Το γιατί καταλήγει και στα ελληνικά σινεμά, είναι ένα ερώτημα που πλανάται πολλάκις κάθε καλοκαίρι, εδώ και κάμποσες σεζόν, μέχρι να καταλάβουν οι διανομείς πως παρόμοιες παραγωγές (όση χρηματοδότηση και να κρύβουν πίσω τους…) δεν αφορούν εκτός της χώρας προέλευσής τους. Για το φιλμ δεν έχω να πω κάτι παραπάνω, η εξέλιξη της πλοκής του είναι όσο προβλέψιμη μπορεί να περιμένει κανείς, μετά τα πρώτα 80 λεπτά η ιδέα των βασανιστηρίων από την Ιερά Εξέταση μοιάζει πιο ψυχαγωγική και στο τέλος όλοι μονιάζουν… βλάχικα!
