FreeCinema

Follow us

LA ANTENA (2007)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα Φαντασίας
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Εστέμπαν Σαπίρ
  • ΚΑΣΤ: Αλεχάντρο Ουρνταπιγέτα, Βαλέρια Μπερτουτσέλι, Χουλιέτα Καρντινάλι
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 99’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

Οι κάτοικοι μιας άγνωστης πολιτείας βρίσκονται κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του κυρίου TV και των προϊόντων του, έχοντας χάσει τη φωνή τους. Εκτός από μία γυναίκα, τη «Φωνή», η οποία με τη συνεργασία ενός εφευρέτη και της οικογένειάς του θα προσπαθήσουν ν’ ανατρέψουν την κατάσταση.

Μόλις πέντε χρόνια από την έξοδό της στις αθηναϊκές αίθουσες, η μικρή αυτή έκπληξη από την Αργεντινή επανακάμπτει με την ετικέτα της επανέκδοσης και τον αέρα της επικαιρότητας στα πανιά της, που, δυστυχώς, κάνουν την εμφάνιση της σβάστικας να μη μοιάζει πια με τόσο υπερβολικό αστείο. Στη δεύτερη μόλις ταινία του, που αποτέλεσε το επίσημο άνοιγμα στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ το 2007, ο Εστέμπαν Σαπίρ έχει την ευφυή έμπνευση να φτιάξει ένα συγκινητικό ασπρόμαυρο φόρο τιμής στο βωβό (και όχι μόνο) σινεμά, μέσα από την ιδέα μιας χώρας που έχει χάσει τη φωνή της. Και, κυρίως, έχει τα κότσια να τη φέρει σε πέρας με ελάχιστα οικονομικά μέσα, αλλά με περισσή ευρηματικότητα, κλέβοντας ασύστολα από παντού – μα πάντοτε εκλεκτικά.

Το «La Antena» ανατρέχει με άνεση από την προφανή μήτρα του, το «Μετρόπολις» του Φριτς Λανγκ, μέχρι τη «Νύφη του Φρανκενστάιν» και τον Τζίγκα Βερτόφ ως το σύγχρονο μέγα λάτρη του βωβού σινεμά, Γκάι Μάντιν, και τα ευφυή pastiche του, βάζοντας κυριολεκτικά όλα τα λεφτά στην καλλιτεχνική διεύθυνση του Ντανιέλ Χίμελμπερτ και στο φακό του διευθυντή φωτογραφίας Κριστιάν Κοτέ – και δικαιολογώντας απόλυτα τον ένα χρόνο που χρειάστηκε το post production ή τους πέντε μήνες για να φτιαχτούν τα storyboards του, τα οποία υποπτευόμαστε ότι θα αποτελούν ένα ολοκληρωμένο comic από μόνα τους. Και όπως είναι φυσικό κι αναμενόμενο, ίσως η απλοϊκή ιστορία και τα αλληγορικά κλεισίματα του ματιού για την Αργεντινή και την Ελλάδα του σήμερα να μοιάζουν σε κάποιους παιδαριώδη. Είναι, όμως, αυτή η αφέλεια του παραμυθιού που κλειδώνει ιδανικά με αυτόν τον ευφάνταστο φόρο τιμής σε πιο αθώες εποχές, όπου το σινεμά μπορούσε ακόμη να διεκδικεί αποκλειστικά το κλειδί για την απόδραση από έναν κόσμο μονότονο, σκληρό και συχνά απολυταρχικό. Από τις λίγες ταινίες των τελευταίων χρόνων που διεκδικούν επάξια τον τίτλο του cult.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αν ψάχνεις ταχύρρυθμα μαθήματα πάνω στην ιστορία του βωβού σινεμά σε μεταμοντέρνα παραμυθένια συσκευασία, με κάμποση φαντασία και μια γεύση από πολιτική αλληγορία, σπεύσε.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.

MR KLEIN

MR KLEIN

Ασπρόμαυρο και στη μούγκα, αλλά κάνει κάτι μαγκιές στην εικόνα το παλικάρι και δε σου κάθεται στο λαιμό. Κάνει και λίγο σε πολιτικό, με το λαό που δεν έχει φωνή. Κοίτα να δεις, στην Αργεντινή τι σκέφτονται… Οι δικοί μας να τα βλέπουν, με τις κουράδες που πάνε και γυρίζουν.