του Νίκου Παλάτου

Δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα για τον ηθοποιό (και «auteur», πλέον) Λουι Γκαρέλ, στην οποία βαδίζει στη σταθερά της πρώτης (αδιανέμητης στη χώρα μας) δουλειάς του, «Les Deux Amis» (2015), αντιστρέφοντας απλά την… όψη του νομίσματος. Αν στο ντεμπούτο του, τέσσερα χρόνια πριν, οι δύο φίλοι του τίτλου κατέληγαν να ερωτεύονται σταδιακά την ίδια γυναίκα (κάτι σαν το «Jules et Jim», ας πούμε…), στο νέο του εγχείρημα είναι δύο γυναίκες (όχι πάντως απαραίτητα φίλες) που είναι φουλ ερωτευμένες με τον ίδιο άνδρα! Αυτός δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Γκαρέλ (χα!) που κρατάει και εδώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο, διατηρώντας μάλιστα για τον ήρωά του το ίδιο όνομα (Αμπέλ) που είχε και στην πρώτη του ταινία. Είναι μια κίνηση που καταδεικνύει τον βαθμό στον οποίο ο νεαρός Γάλλος έχει επηρεαστεί γενικά από τον Φρανσουά Τριφό και το alter ego του, τον Αντουάν Ντουανέλ, ειδικότερα δε σε τούτο από τα «Κλεμμένα Φιλιά» (1968). Μια απαραίτητα ισχυρή δόση από nouvelle vague μέσω του ατελείωτου voice-over, μια μεζούρα από Γούντι Άλεν άνευ των σπινθηροβόλων διαλόγων τού Νεοϋορκέζου «γυαλάκια», αρκετή ματαιοδοξία αναμεμειγμένη με ναρκισσισμό, σερβίρουν ένα cocktail που ελάχιστη δροσιά φέρνει στα χείλη, μάλιστα με συμμετοχή του βετεράνου γραφιά Ζαν-Κλοντ Καριέρ (μόνιμου συνεργάτη, μεταξύ πολλών άλλων, στην ύστατη γαλλική περίοδο του Λουίς Μπουνιουέλ).

Ο Αμπέλ, στην εναρκτήρια κιόλας σεκάνς, πληροφορείται έκπληκτος από την καλή του Μαριάν πως τον εγκαταλείπει για τα μάτια του φίλου του Πολ, από τον οποίο έχει ήδη μείνει έγκυος, σκοπεύοντας μάλιστα λίαν συντόμως (κάτι σαν την επόμενη εβδομάδα, δηλαδή!) να τον παντρευτεί. Ο χωρισμός του ζεύγους είναι άμεσος όπως είναι φυσικό, με τους δυο τους να ξανασυναντιούνται οκτώ χρόνια αργότερα στην κηδεία του ουδέποτε εμφανιζόμενου επί της οθόνης Πολ. Εκεί συστήνεται ο χαρακτήρας της Εβ, αδελφής του αποδημήσαντος (ένεκα καρδιακής προσβολής) εις Κύριον, η οποία αποκαλύπτει μέσω της δικής της αφήγησης off (έχουν προηγηθεί οι αντίστοιχες των άλλων δύο κεντρικών ηρώων) το από την παιδική της ηλικία ερωτικό κόλλημα με τον Αμπέλ. Διαμέσου του θρήνου της απώλειας, οι δύο παλαιοί εραστές θα γίνουν ξανά ένα, η Εβ όμως βλέπει τον απρόσμενο θάνατο ως χρυσή ευκαιρία ώστε να κάνει δικό της «Το Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου» (έτσι για να θυμηθούμε το κύκνειο άσμα του Μπουνιουέλ, το οποίο ο Καριέρ συνέγραψε εν έτει 1977, χωρίς να υπάρχει ουδεμία άλλη σχέση ανάμεσα στα δύο έργα, ασφαλώς). Έχει δε στο σχέδιό της την απροσδόκητη και αμέριστη συμπαράσταση του δολοπλόκου… οκτάχρονου Ζοζέφ, ο οποίος δεν διστάζει να σπρώξει σε μια (χαλαρή) ντετεκτιβίστικη περιπλάνηση τον Αμπέλ, υποδεικνύοντάς του τη μάνα του ως δολοφόνο του πατέρα του, ελπίζοντας για τους δικούς του λόγους να τον ξεφορτωθεί μια και καλή.

Η υποτιθέμενη μάχη ανάμεσα στις δύο γυναίκες για την κατάκτηση της αγάπης του «Πιστού Άντρα» αφενός μόνο στα χαρτιά είναι τέτοια, αφετέρου στερείται σχεδόν ολοκληρωτικά οποιουδήποτε χιούμορ και σπιρτάδας, αφήνοντας τους τομείς αυτούς περίπου ολοκληρωτικά στα χέρια του πιτσιρικά Ζοζέφ Ενγκέλ, ο οποίος έχει μακράν τις πιο πνευματώδεις ατάκες του φιλμ (για να μην πιάσουμε το ερμηνευτικό ταλέντο της Καστά…). Ο Αμπέλ, από την άλλη, που είναι τόσο ερωτεύσιμος και ποθητός, εντυπωσιακό είναι πόσο ανίκανος στέκει να πάρει μυρωδιά για το τι παίζει τριγύρω του, μιας και δεχόμενος όσα οι άλλοι τού λένε ακολουθεί μόνιμα τις εξελίξεις, τρέχοντας ασθμαίνοντας ξοπίσω τους, όντας σταθερά ανήμπορος να ορίσει ο ίδιος τη μοίρα του. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος που θα έπρεπε κάπως να κινεί τα νήματα του ερωτικού τριγώνου γίνεται έτσι έρμαιο των ορέξεων των άλλων δύο πλευρών του (μαζί με αυτές ενός… παιδιού), με μόνο την παράλληλη ιστορία του ανομολόγητου προς το πρόσωπό του έρωτα της Εβ να κρύβει ένα σχετικό γούστο. Και αυτή, όμως, χαντακώνεται από ένα σενάριο που στερεύει τάχιστα (η διάρκεια του φιλμ κρίνεται ως κίνηση αυτογνωσίας, προσμετρώμενη τελικά στα υπέρ του), οδηγούμενο σε ένα βεβιασμένο φινάλε που αφήνει τους πάντες ξεκρέμαστους, δημιουργώντας επιπλέον απορίες περί των αιτίων για τις οποίες έγιναν όλα όσα προηγήθηκαν.