FreeCinema

Follow us

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ (2016)

(L'AVENIR)

  • ΕΙΔΟΣ: Κοινωνικό Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μία Χάνσεν-Λόβε
  • ΚΑΣΤ: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Αντρέ Μαρκόν, Ρομάν Κολινκά, Εντίτ Σκομπ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 102'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ

Καθηγήτρια φιλοσοφίας στο Παρίσι βλέπει τη ζωή της να μπαίνει σε τροχιά που δεν φανταζόταν, όταν μια σειρά γεγονότων ταράζει τη φαινομενικά ήσυχη καθημερινότητά της: ο σύζυγός της ανακοινώνει πως την εγκαταλείπει, αρχίζει να έχει προβλήματα στη δουλειά της, ενώ η υγεία τής άρρωστης μητέρας της επιδεινώνεται.

Όλες οι ταινίες της νεαρής Γαλλίδας σκηνοθέτιδος Μια Χάνσεν-Λόβε περιστρέφονται περισσότερο ή λιγότερο γύρω από την αποσταθεροποίηση της ζωής ενός ατόμου. Είτε εξαιτίας τραγωδιών όπως στο «Ο Πατέρας των Παιδιών μου» (2009), είτε λόγω χωρισμού όπως στο «Un Amour de Jeunesse» (2011), το ζήτημα του καινούργιου ξεκινήματος και της εκ νέου θεώρησης των πραγμάτων δείχνει να είναι κάτι που την απασχολεί ιδιαίτερα. Υπό αυτό το πρίσμα, «Το Μέλλον», πέμπτη σκηνοθετική απόπειρά της, είναι σίγουρα η πιο περίπλοκη ιστορία που έχει διηγηθεί (έχει γράψει και το σενάριο), σε ό,τι έχει να κάνει με την κρίση που μπορεί να βιώσει κάποιος, όταν αυτά που θεωρεί για οποιονδήποτε λόγο δεδομένα ανατρέπονται, παρασύροντάς τον σε μια αβεβαιότητα η οποία απαιτεί να παρθούν καίριες αποφάσεις.

Η Ναταλί διδάσκει φιλοσοφία σε ένα παρισινό λύκειο, με πολύ πάθος γι’ αυτό που κάνει. Προσπαθεί να δείξει στους μαθητές της πώς να σκέφτονται κι έπειτα να πράττουν, μια θεωρία που φαίνεται να την έχει επηρεάσει σε ολόκληρη τη ζωή της. Τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν, όμως, από τη στιγμή που ο επί εικοσιπενταετία σύζυγός της αποκαλύπτει πως έχει σχέση με άλλη γυναίκα και προτίθεται να ζήσει με αυτήν, ενώ ταυτόχρονα γίνεται πλέον φανερό στην ίδια πως η ηλικιωμένη μητέρα της πρέπει να αφεθεί στην περιποίηση οίκου ευγηρίας, καθώς η πορεία της υγείας της είναι τέτοια που δεν μπορεί άλλο να τη φροντίζει, την οδηγούν σε μια κατάσταση πρωτόγνωρης γι’ αυτήν ελευθερίας, που της δίνει τη δυνατότητα να εξερευνήσει τη ζωή που είναι χτισμένη γύρω από τις αξίες στις οποίες πιστεύει. Θα βρεθεί έτσι στην άβολη θέση (που σε καμιά περίπτωση δεν ήταν επιδιωκόμενη από αυτήν) να πρέπει να περάσει από τη θεωρία περισσότερο στις πράξεις.

Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται την ηρωίδα της η Χάνσεν-Λόβε είναι τέτοιος ώστε δεν επιζητά ποτέ τον οίκτο του θεατή. Η Ναταλί βρίσκεται μεν ξαφνικά στο επίκεντρο μια σειράς από αναπάντεχα και επώδυνα συμβάντα, αντιμετωπίζει όμως τη γεμάτη αντιφάσεις τροπή της ζωής της με σαρκαστικό χιούμορ και καθόλου απολογητική ή συναισθηματική διάθεση. Αποφεύγοντας έτσι την οποιαδήποτε προσπάθεια χειραγώγησης, προκειμένου να προκαλέσει τη συμπάθεια, η σκηνοθέτις αφήνει την Ιπέρ να φτιάξει έναν χαρακτήρα ευαίσθητο κατά βάθος, που δυσκολεύεται όμως να κάνει υποχωρήσεις έναντι των φιλοσοφικών της πιστεύω. Σε αυτό το πλαίσιο ακριβώς κινείται και η φιλική σχέση που ξεκινά με τον παλιό της μαθητή Φαμπιάν, που από τη στιγμή που θα συναντηθούν ξανά, προσπαθεί να γίνει μέντορας του, βλέποντας σε αυτόν πολλά από τα χαρακτηριστικά τα οποία η ίδια έχει ίσως εγκαταλείψει. Αφού πέρασε μια φάση (μάλλον θεωρητικού περισσότερο) ενδιαφέροντος για την αναρχία, αλλά και έντονης διαδηλωτικής δράσης, αυτός αποφάσισε να μετακομίσει στα βουνά της Γαλλίας και να γίνει αγρότης με φιλοσοφικές αναζητήσεις σε αυτοδιαχειριζόμενο κοινόβιο, όταν αντιλήφθηκε πως οι άνθρωποι έχουν την τάση να μπερδεύουν τον ριζοσπαστισμό με την τρομοκρατία, όπως αναφέρει και ο ίδιος.

Με την έντονη διαλογική διάθεση που δείχνει η ταινία για θέματα χαμένης αριστερής ιδεολογίας, καθώς και για συγγραφείς όλων των εποχών και αντιλήψεων (υπάρχουν στιγμές που το φιλοσοφικό namedropping θυμίζει τριήμερο σεμινάριο τελειόφοιτων του Πανεπιστημίου της Σορβόνης), θα μπορούσε πολύ εύκολα να ξεφύγει σε κάτι αφόρητα φιλολογικό, καταφέρνει εντούτοις όχι απλά να τη γλυτώσει, αλλά και να γίνει ιδιαίτερα δελεαστική, χάρη στην έξυπνη εισαγωγή από τη Χάνσεν-Λόβε πολλών περιφερειακών λεπτομερειών από τη ζωή της Ναταλί, αλλά και της ανυπέρβλητης ερμηνείας της Ιζαμπέλ Ιπέρ, η οποία παίρνει όλο το φιλμ στις πλάτες της, πετυχαίνοντας το δύο στα δύο για τούτη τη σεζόν (ήδη), μετά την εξίσου εξαιρετική παρουσία της στο πρόσφατο «Εκείνη» του Πολ Φερχούφεν. Η Ιπέρ είναι απίθανα γοητευτική όταν φαίνεται να αντιμετωπίζει τα πάντα με μια χαρακτηριστική απάθεια, κάνοντας έτσι την επικέντρωση πάνω της πανεύκολη από τη μία, και από την άλλη δίνοντας σε πολλές από τις πράξεις της μια αίσθηση ιλαρότητας. Με τη μεταφορά τής δράσης από το καλοκαιρινό Παρίσι στις γραφικές (αν και συννεφιασμένες) ακτές της Βρετάνης, αλλά και την κάθε τόσο εμφανιζόμενη γάτα της μητέρας της Ναταλί (με το άκρως συμβολικό όνομα Πανδώρα), την οποία παίρνει υπό την προστασία της αναλαμβάνοντας το δύσκολο όπως αποδεικνύεται έργο της φροντίδας της, χρωματίζεται συνεχώς η οπτική της κεντρικής ηρωίδας, προσθέτοντας μια πινελιά φυσικότητας στην πορεία επαναπροσδιορισμού τής ζωής της.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Γαλλικός κινηματογράφος απευθυνόμενος σε ενήλικο κοινό. Εάν υπάρχει αυτός ο όρος, σίγουρα από κάτι τέτοιο βγήκε. Ταινία που πραγματεύεται δυσάρεστες και τραυματικές εμπειρίες της ζωής, με έναν τρόπο περισσότερο θεωρητικό απ’ ό,τι συναισθηματικό, αλλά με αρκετή δόση χιούμορ και σαρκασμού, ώστε όχι μόνο δεν αφήνει στο τέλος παγωμένους τους θεατές, αλλά καταλήγει σε ένα γοητευτικό αποτέλεσμα. Το νεανικό φεστιβαλικό κοινό θα βρει πολύ ψωμί για κουβέντα και ανάλυση. Το απλά νεανικό θα φωνάξει δυνατά… «Βοήθεια», τρέχοντας να γλυτώσει από το κακό που το βρήκε.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.