της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Είναι σχεδόν αδύνατο να χωρέσει το «Kubo» σε λέξεις. Γιατί δεν είναι απλά μια ταινία. Είναι εμπειρία. Και ως τέτοια δικαιούσαι να τη βιώσεις, άνευ hype, εκτενών περιγραφών και επεξηγήσεων. Για να κατακλύσει δεόντως τις αισθήσεις, να τρυπώσει στη συνείδηση και από εκεί να κυλήσει αμετάκλητα, αλλά γλυκά σε κάθε σπιθαμή της – υλικής και άυλης – ύπαρξής σου. Όπου θα φωλιάσει γόνιμα για πάντα. Όπως άλλα αριστουργήματα του είδους («Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης») και όχι μόνο. Παραμύθι για (όχι πολύ) μικρά και (κυρίως) μεγάλα παιδιά. (Καλλι)τεχνικό επίτευγμα που σπάει ρεκόρ, ως το μεγαλύτερο σε διάρκεια stop motion animation στην Ιστορία, που εξασφάλισε για τον ήρωά του 48 εκατομμύρια εκφράσεις προσώπου, σκαρφίστηκε την ψηλότερη stop motion μαριονέτα που φτιάχτηκε ποτέ (τον 4,88 μέτρα Δαίμονα Σκελετό), και ξόδεψε 19 ολόκληρους μήνες για να ολοκληρώσει μονάχα τη σκηνή πάνω στο αυτοσχέδιο πλοίο του Κούμπο.

Μα πάνω απ’ όλα, μια γεμάτη μαγεία και αλήθεια αλληγορία για όλες τις δυαδικότητες, τα Yin και τα Yiang εκεί έξω, που ορίζουν την ανθρωπιά και την (κυκλική) πορεία μας μέσα στον χρόνο: το φως και το σκοτάδι, τον ήλιο και το φεγγάρι, την αγάπη και την απώλεια, τη μισαλλοδοξία και τον αλτρουισμό, τη ζωή και τον θάνατο. Πορεία, που όπως κάθε ιστορία, χρειάζεται αργά ή γρήγορα ένα τέλος. Πορεία, με άλλα λόγια θνητή, αλλά και ασύγκριτα σημαντική, όταν είναι γεμάτη με αναμετρήσεις με Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, τον καλό και τον κακό μας εαυτό, υπομονή και συγχώρεση. Σαν αυτή του Κούμπο, που οπλισμένος μόνο με ένα μάτι, δύο διαφορετικές από άλλες χορδές και πολύ θάρρος, βλέπει πέρα από τις δυαδικότητες και τους εξωγενείς ή ενδογενείς δαίμονές του τα δυνάμει πανέμορφα, πανίσχυρα, αμέτρητα και ποικίλα συνταιριάσματα, και μέσα από μια περιπέτεια δύσκολων επιλογών εκπληρώνεται. Και εφευρίσκει το τέλος που αξίζει. Σε αυτή τουλάχιστον την ιστορία του.

Στην πραγματικότητα το «Kubo» αποτελεί μια εκδοχή της Οδύσσειας. Από εκείνες τις χιλιοειπωμένες, που κάθε πολιτισμός, σε κάθε γωνιά τού πλανήτη, κουβαλά στην παράδοσή του. Αυτό, όμως, που το κάνει πραγματικά σπουδαία ταινία / εμπειρία είναι η παντελής έλλειψη κοινοτοπίας που το χαρακτηρίζει. Με πρωτόγνωρα ευφάνταστες εικόνες – ποίηση εν κινήσει που θα σου ρίξουν το σαγόνι στο πάτωμα (όπως εκείνες της εναρκτήριας σκηνής στον οργισμένο ωκεανό), αναπάντεχες στροφές και τολμηρές ανατροπές στις ατραπούς της αφήγησης, γάργαρο και καίριο χιούμορ, σε κατακτά εξαπίνης. Όπως δεν περίμενες και δεν είχες φανταστεί ποτέ. Σαν να βλέπεις μια ιστορία ενηλικίωσης πρώτη φορά. Σαν να ενηλικιώνεσαι. Από την αρχή. Ξανά.