του Λευτέρη Αδαμίδη

Χωρίς να ενδιαφέρονται για το αισθητικό αποτέλεσμα, αλλά εστιάζοντας με αγωνία, καθαρά στην αποτύπωση και τη διάσωση των ανεκτίμητων μαρτυριών, τα «Κορίτσια της Βροχής» συγκινούν με την αλήθεια και την αμεσότητά τους προσφέροντας ταυτόχρονα νέα, άγνωστα κομμάτια σε ένα ιστορικό παζλ που ακόμη δεν έχει συμπληρωθεί και που ποτέ ίσως δεν έχει «ειπωθεί» από τη γυναικεία του πλευρά.

Οι αφηγήσεις των γυναικών από τα «καλύτερα χρόνια της ζωής τους», όπως τονίζουν κάποιες χαρακτηριστικά, είναι συχνά συγκλονιστικές, μεταφέροντας ολοζώντανα τα προσωπικά βιώματά τους και τον κοινωνικοπολιτικό περίγυρο, αλλά και μια βαθιά πολιτική σκέψη που εντυπωσιάζει ακόμη και σήμερα με την επικαιρότητά της (δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι περισσότερες αφηγήτριες διατηρούν στο ακέραιο την εμπλοκή τους με τα κοινά και σήμερα). Σε αυτή τη σύνδεση με το σήμερα στοχεύουν και μια σειρά από τηλεοπτικές εικόνες των πρόσφατων αντι-μνημονιακών κινητοποιήσεων, κάπως πρόχειρα τοποθετημένες είναι η αλήθεια, προτείνοντας την ανάγκη για μια νέα πολιτική δράση σε μια Ελλάδα που μοιάζει να βυθίζεται σ’ ένα νέο σκοτεινό κύκλο πολιτικών περιπετειών. Ακόμη και χωρίς αυτή την αναγωγή, τα «Κορίτσια της Βροχής» αποτελούν μια έτσι και αλλιώς σύγχρονη μαρτυρία για τον απόηχο μιας εποχής που έχει καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τη σημερινή Ελλάδα.