της Βικτωρίας Μιχαήλ

Οι νότες τού υπαρκτού talent show τού παίδα ακούγονταν ευδιάκριτα αλλά το marketing και teenage Auto-Τune τής μπάντας των παρατρεχαμένων του έριχνε στα κριτικά charts το προ δυομισαετίας «Never Say Never 3D», το (με ρεφρέν μα βιογραφικό μα χρονικό, με flipside το ημερολογιακό «The Final Countdown» τής πρώτης τουρνέ του, και με συνακρόαση τού φαινομένου των social networks) Fame Story ανακάλυψης, ανόδου και σουξέ τού Καναδού αγορίνα που έγινε ιντερνετικά… ιντερνετικό, χορευτικό και hit parade φαινόμενο. Τα αυτά φαλτσάρουν και στο αφιερωμένο στον πιτσιρικά (μόνο sequel σε) popumentary (που έχουμε ακούσει εδώ και πολλά χρόνια), πιο unplugged και «πραγματικό» στο μάτι αυτή τη φορά, και το οποίο χάρη στο ρυθμικό mix του δίκαια θα λατρέψουν οι νουνούζες τού fan club – μη διακρίνοντας το στρατηγικά κουρδισμένο υπόστρωμα θετικής ενέργειας backstage και συνεντεύξεων, που ταυτόχρονα εκθέτουν a capella στους πιο… μεγάλους γνώστες τού κινηματογραφικού και μουσικού κουρμπετιού αφενός τη θαμπή εκτός πενταγράμμου ηχώ τού άγουρου ειδώλου, αφετέρου ως – με κρυφή επωδό τύπου «φύλα τα νώτα σου» – γλιμούτσα τόσο τον επανακάμπτοντα filmer (και σκηνοθέτη τής επίμαχης τουρνέ) Τζον Τσου, όσο και το ρέστο crew των εξ απορρήτων artists τού μικρού.

«Από ένα παιδί έγινε ένας βετεράνος της παγκόσμιας αρένας» (λέει κομβικά στα πρώτα λεπτά τού ντοκιμαντέρ ο δισκογραφικός μέντοράς του, Άσερ) που, όπως συμπληρώνει με νόημα ο Σκούτερ Μπράουν, ο άνθρωπος που τον ανακάλυψε στο YouTube, τον έκανε διάσημο και δεν αποκλείεται να γίνει ο Στρατηγός Πάρκερ αυτού του Έλβις της νέας χιλιετίας, «ψάχνει για επιβεβαίωση». Και του τη δίνουν εν χορώ όλοι, κι όχι μόνο στην ομαδική προσευχή κι αγκαλιά πριν από κάθε κοντσέρτο, σ’ αυτό το long play όπου ο τραγουδιάρης αυτοκανακεύεται ή ετεροπροβάλλεται ποικιλοτρόπως, στο σημείο τού να συμπεριλαμβάνεται στο ρεπερτόριο και στο ζωντανό θέαμα (και να ρίχνεται επάνω της ο προβολέας συγκινησιακά) ακόμα και η α λα «Make-A-Wish» στήριξη από το αστέρι τής 6χρονης Belieber με θανάσιμο νόσημα, της διαβόητης «κας Μπίμπερ». Το… είδωλο κλαίει θαρραλέα μπροστά στο ακροατήριο για πάρτη της – αλλά γιατί δείχνει να κρύβει αδέξια την εκπλήρωση συμβατικών υποχρεώσεων και το φόβο του όταν συναντάει μη αφιονισμένες (άλλο καπέλο το επεισόδιο της πολιορκίας τής λιμουζίνας του, το τρόπον τινά θρίλερ σκετς τού ντοκιμαντέρ) θαυμάστριές του; Ξέχνα την Όντι Τίμονερ, πρόκειται για ακούσια φάλτσα τού – με χρυσούς δίσκους τα δύο «Step Up» – image maker του στο πανί, για τον οποίο κατά τα άλλα είναι εύκολο, όσο και για τον καθένα ωστόσο, να γράψει στο tape το πώς το ταλέντο Μπίμπερ πιάνει στο studio στίχους και hooks τζαμάροντας με beats ή τις εκδηλώσεις της ψυχοπαθολογίας τής ορκισμένης κορασίδας.

Θα ήθελες τα ντεσού του εμετού μπροστά στο ακροατήριο εν ώρα πιλάλας, της φυγάδευσης από το μπουρδέλο, του βανδαλιστικού graffiti στο αιτούν αποζημίωση ξενοδοχείο; Στα βιντεάκια (όπου δεν κόβεις κι εισιτήριο), girlie. Εδώ θα δεις τους πραγματικούς μύδρους τού τσουλούφια εναντίον των Άγγλων paparazzi να δραματοποιούνται στη σκηνή και ως promo concept στο «She Don’t Like the Lights». Αστροναύτες στο «Take You». Το posse (οι auditions για την πρόσληψη των οποίων αποτελεί διόλου τυχαία την α λα «So You Think You Can Dance» κομματάρα τού φιλμ) στα δερμάτινα στο «As Long As You Love Me» και στα μπλε στο «Boyfriend». Tην Έλεν ΝτεΤζένερες (να προμοτάρει πανέξυπνα με λεσβιακό «νόημα» τους στίχους του) και τον Ζακ Γκαλιφιανάκις οικοδεσπότες στις εκπομπές τους τού ινδάλματος, που γίνεται ακόμη και… auteur για πρώτη φορά στο υγρoύ διακόσμου και direct cinema video τού «Beauty and a Beat» (εκρηκτικό το παράλληλο μοντάζ με τη ζωντανή εκτέλεση τού track και κατακλείδα την υστερία μίας κορασίδος που παίρνει δώρο απ’ τους γονείς της εισιτήριο), μια από τις μελωδικότερες στιγμές ενταύθα.

Όχι ότι δεν υπάρχουν κι έτερες τέτοιες: Λήψεις που αποκαλύπτουν αγόρια και γεροντοκόρες μεταξύ του κοινού. Το κλου τής – incognito από το entourage τού καλλιτέχνη – διανομής δωρεάν μπιλιετακίων σε κοριτσάκια που έχουν φάει sold-out πόρτα. Ο ξαναπαντρεμένος daddy τού αστεριού, outtake ηχηρής αντίστιξης μετά την αφωνία του στην πρώτη ταινία. Αλλά δε θα βάλω σουρντίνα στον – απαράδεκτο για big budget μουσική ταινία τεκμηρίωσης – ασύγχρονο ήχο σε κάποια πρώιμα μπούρου μπούρου, και κυρίως: και μεγάλη καρδιά και πατρική φιγούρα και κατά φαντασίαν αγαπητικός και δημιουργός radio anthems και Τραβόλτας και poster boy και δυνάμει αντιήρωας, πάει πολύ, ο Ιουστίνος μας ξεκούφανε. Πάω να βάλω Arcade Fire. «Πιστεύω» να στανιάρω…