του Ηλία Φραγκούλη

Ακόμη μια μεταφορά βιβλίου του Νικ Χόρνμπι στο σινεμά, αυτή τη φορά κάπου μεταξύ «High Fidelity» και «Για Ένα Αγόρι». Δηλαδή, μουσικό background και γονεϊκές σχέσεις (με ροπή στο θέμα της πατρότητας) σε μείγμα περισσότερο ιδιόρρυθμης πλοκής εδώ, η οποία σίγουρα απαιτούσε (ή σήκωνε) έναν πιο κωμικό τόνο. Ο Τζέσι Περέτς, όμως, δεν ήταν ο σκηνοθέτης που θα τολμούσε να δοκιμάσει κάτι τέτοιο, οπότε καταλήγουμε να παρακολουθούμε ένα… «downtempo» κωμώδραμα που θίγει τόσο τους ερωτικούς δεσμούς των ενηλίκων όσο και την ευθύνη (αλλά και την ανευθυνότητα) του να μεγαλώνεις ένα παιδί δίχως να έχεις πολυσκεφτεί ποιος είναι ο ρόλος του γονιού. Τυπικά όλα αυτά, στην τελική, όμως εδώ η ιστορία χαρακτηρίζεται σαφώς πιο υπερβατική και αστεία.

Ερωτευμένη (κάποτε) και παντρεμένη με τον Ντάνκαν, η Άννι δεν ζει πια με σύζυγο αλλά με φανατισμένο «groupie» ενός εναλλακτικού Αμερικάνου rocker που είχε κάποιες εκλάμψεις καριέρας στα ‘90s, για να «εξαφανιστεί» μυστηριωδώς επί σειρά πολλών ετών. Ο Ντάνκαν περνά τις μέρες του στο blog που έχει φτιάξει για τον Τάκερ Κρόου, μετρώντας και απαντώντας στα σχόλια που αφήνουν μερικοί ακόμη κολλημένοι fans του μουσικού, χωμένος στον «ναό» που έχει φτιάξει στο υπόγειο του σπιτιού, αφήνοντας την Άννι να σκέφτεται πως έχει μείνει μόνη στη ζωή (15 χρόνια, παρακαλώ). Η αλληλογραφία του ζεύγους εμφανίζει αιφνιδίως (σημειώνουμε μια κάποια σεναριακή τρύπα) ένα παλιό demo CD με ηχογραφήσεις του αγαπημένου album του Ντάνκαν, εκείνος θα γράψει μια επική κριτική για το (προσωρινά) συλλεκτικό του απόκτημα, η Άννι θα τον τρολάρει με σχόλιο – απάντηση που θα βρει σύμφωνο (!) τον μουσικό, ο οποίος απαξιώνει πλήρως το ταλέντο του, και όταν μια κόρη του (από τα πολλά παιδιά που είχε σκορπίσει ανά τον κόσμο στα χρόνια της δόξας ως rock star) φτάσει να γεννήσει το δικό της παιδί, θα ταξιδέψει μέχρι το Λονδίνο για να της αποδείξει ότι ενδιαφέρεται. Μια καλή ευκαιρία να συναντήσει και τη Βρετανίδα Άννι, με την οποία πλέον ανταλλάσσουν διαρκώς mails και μηνύματα, χωρίς ο Ντάνκαν να γνωρίζει το παραμικρό.

Η λεπτομέρεια των (σχεδόν) αμέτρητων τέκνων του Ντάνκαν Τζόουνς δίνει μια πραγματικά αστεία νότα στο «Η Τζούλιετ, Γυμνή» (ο τίτλος του demo CD) και αυτό αποδεικνύεται στη σκηνή της κλινικής, που όμως είναι σκηνοθετημένη αμήχανα, δίχως να εκμεταλλεύεται πραγματικά κωμικά το κάθε στιγμιότυπο ή τους διαλόγους. Ο Περέτς (με μια μετριότατη καριέρα ως σκηνοθέτης του σινεμά και πληθώρα τηλεοπτικών σειρών όπως το «Girls» στο βιογραφικό του) αισθάνεται πως το υλικό του βιβλίου πρέπει να ζωντανέψει στην οθόνη σαν μια πιο σοβαρή διασκευή σε ύφος ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου, έχοντας όμως κατά νου και μια δόση πολιτισμικής «αγγλικουργιάς», καταλήγοντας να παραδίδει ένα έργο που δεν έχει ούτε ακριβή τόπο προέλευσης αλλά ούτε και προσανατολισμό αφηγηματικού τόνου.

Το ίδιο μπλοκαρισμένοι πρέπει να αισθάνονται και οι ηθοποιοί του, με τον Ίθαν Χοκ να τη βγάζει πιο ασφαλής ως ρέμπελος rocker που αποσύρθηκε στην αμερικανική ύπαιθρο, ανεύθυνος ουσιαστικά των επιπτώσεων που είχε στη ζωή πολλών γυναικών με τις οποίες έκανε σεξ παλιά (και κάποιες από αυτές τεκνοποίησαν). Η Ρόουζ Μπερν και ο Κρις Ο’Ντάουντ έχουν κατεβάσει decibel κωμικού timing και συμπεριφέρονται σαν ήρωες alternative, σκεπτόμενης φάρσας, ενώ τους έχουμε συνηθίσει να σολάρουν σε σχεσιακού περιεχομένου ταινίες, ενώ οι υπόλοιποι υποστηρικτικοί χαρακτήρες / ρόλοι δεν έχουν χρόνο να αναπτυχθούν, πλην του ανήλικου γιου που συνοδεύει υποχρεωτικά ο Τάκερ Κρόου. Είναι λες και το έργο να προσπαθεί να εκμαιεύσει περισσότερο την ευαισθησία από τους ήρωές του, ενώ οι καταστάσεις στις οποίες μπλέκουν ζητάνε το αγνό γέλιο.

Το κυρίως κομμάτι στο οποίο λειτουργεί εύστοχα (ακόμη και ως κριτική) το φιλμ είναι εκείνο της απογύμνωσης των ειδώλων (της rock κουλτούρας στην προκειμένη) στα οποία κάποιοι άνθρωποι αφιερώνουν τη ζωή τους, βασισμένοι σε λανθασμένες εντυπώσεις, θεωρίες ή προσωπικές αντιλήψεις που (μάλλον συχνά) μπορεί να μην έχουν καμία απολύτως σχέση με τις προθέσεις ή τις σκέψεις του καλλιτέχνη – ινδάλματος. Αυτή η απομυθοποίηση είναι από μόνη της διασκεδαστική και δεν έχει ανάγκη την όποια κωμική υπερβολή, που ο Περέτς σχεδόν… ντρέπεται να αποδώσει στην ταινία του. Όπως και τα ρομαντικά διλήμματα της πλοκής, όμως, έτσι και το «Η Τζούλιετ, Γυμνή» δείχνει να παίζει σε λάθος στροφές.