της Βικτωρίας Μιχαήλ

Μπορείς να διανοηθείς μία συνεύρεση του vintage (μιλάμε για RKO και τα τοιαύτα, έτσι;) crime δράματος με τις σαπουνοπερικές μαϊμουδιές των (ας μην πω τούρκικων και κατηγορηθώ ότι βάζω φιτιλιές…) σίριαλ τής ΡΙΚ; Αν ναι, και γουστάρεις κιόλας, κόπιασε στο… τελευταίο τού Κύπριου Ανδρέα Πάντζη, ένα – με ημερομηνία λήξης τύπου χαλούμι – boy meets girl μυστηρίου (άνευ σασπένς) στο ψάξιμο φιλίας post παρανομίας, με τον έρωτα και το συμφέρον υπόλογους προδοσίας, μετά το… ανακάτωμα της φιλήδονης αστυνομίας. Που, όπως και η υπόλοιπη φιλμογραφία τού «αδερφού» auteur, «χώνει» και για τις παλιές ποιότητες τού νησιού που το πληρώνουν στο νέο οικονομικό και αξιακό γίγνεσθαι (η ουβερτούρα: ο παππούς που εμφυσά στον μικρό τη με κάθε τίμημα αφοσίωση στους επιστήθιους – κάτι που τηρώντας θα εκτίσει 5 χρονάκια «μέσα»), και για το ανοιχτό τραύμα του παράγοντα «Ερυθρά Ημισέληνος» (εδώ ο 35άρης ήρωας το… θίγει ενώ κερνάει τσιγάρο σε φαντάρο της παλιάς σκοπιάς του κοντά στην Πράσινη Γραμμή). Εν προκειμένω, και για τη μετασοσιαλιστική πραγματικότητα του βαλκανικού μπλοκ (ένας φούρναρης – νταβάς από καλοσύνη, μία εν κρυπτώ περιστασιακά εκδιδόμενη λεγάμενη, μία αλλοπάρ μάνα μόνη, ο εναγκαλισμός μιζαδόρων και καθεστώτος στο κατώφλι τής Ευρώπης).

Το «πακέτο»; Ενώ πάει στράφι ξανά η συμβολικά πατριωτική ονοματολογία – «κόλλημα» τού δημιουργού (Ευαγόρας και Αφροδίτη), τα φυσικού φωτός ημέρας σε 16άρι φιλμ εικαστικά μικρής οθόνης κουρεύουν τις καλλιτεχνικά ατόκιστες καταθέσεις τής ασόβαρης αφήγησης μιας αρχετυπικής ιστορίας μετα-εγκληματικής άνδρωσης με (δια)προσωπικό κόστος, σε σούρτα φέρτα με τον «καλούλη» υπόκοσμο της διπλανής πόρτας όπου, πριν απ’ το μπαμ κάθαρσης: οι ερωτικές σκηνές μπορεί να φλερτάρουν ακόμη και το φολκλόρ exploitation κατ’ επιταγήν των γκαβλ*τικών φαντασιώσεων του σκηνοθέτη (σήμα κατατεθέν του, άλλωστε), θα δεις ακόμα και παραδοσιακό χορό από κοριτσίστικο Trio Bulgarka σε όχθη ποταμιού και ζεϊμπεκιές σε νυχτερινό κέντρο (φυσικά και απ’ το Χωραφά), ενώ η φάση τού σπασίματος της πόρτας και του πυροβολισμού είναι το ναδίρ τής έντασης και το ακούσιο σούργελο της σινε-εβδομάδας. Αφήνουμε στις φεμινίστριες το φτύσιμο της σκιαγράφησης περσόνων – με απλώς γραφικό το χακεράδικα παρασυρμένο παλικάρι τής μαμάς και της φακής με πατρικό έλλειμμα, που ξεχαρμανιάζει σε Ρωσίδα κονσοματρίς τού ιδιοκτήτη ξενυχτάδικου «αίματός» του, αλλά ευγενώς όχι με την ξένη που ερωτεύτηκε, τσουλί με καρδιά χρυσή και το χαμόγελο στα χείλη, που όμως «φτιάχνεται» ψυχαναγκαστικά με τον μπάτσο (εκ)βιαστή της (και σε οθωμανικό). Η Πετκόβα ξεκουράζει το μάτι και κάτι από τη σεκάνς τής επίσκεψης στη σαλεμένη γριά τού άφαντου συνεργού εκποικίλλει ευπρόσδεκτα, «Η Χαρά και η Θλίψη του Σώματος» δεν αφορά, όμως, το πνεύμα τού θεατή. Μην κλάψεις πάλι τα ριάλια σου…