του Άγγελου Μαύρου

«If it was never new and it never gets old, it’s a folk song». «… it’s a Coen film», θα μπορούσε να λέει ο Όσκαρ Άιζαακ στην ατάκα – κλειδί (τού σολ) για την πρόσληψη αυτού του συχνότατα μαεστρικά, με πειράγματα στη δικάναλη, ενορχηστρωμένου μυθοπλαστικού songbook θεματικών standards τού πιο προικισμένου αδελφοντουέτου τής σελιλόζης: τη δούναι, λαβείν και στο μπλέξιμο ανθρωποήττα τού «Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους», τους λαϊκούς «σκοπούς» και την ψίχα μίας Αμέρικα στο τρέξιμο τού «Ω Αδελφέ, Πού Είσαι;», την (απο)μάγευση / το «λούκι» / το σισύφειο άχθος – αλλά εδώ όχι της δημιουργίας, τής καριέρας – τού αρτίστα τού «Μπάρτον Φινκ», συν πενιές απ’ τα «Ένας Σοβαρός Άνθρωπος» και «Ο Άνθρωπος που Δεν Ήταν Εκεί».

Όχι ότι χρειάζεται να ξέρεις όλα τα κουπλέ τους, απλώς θα βοηθήσει ώστε να στήσεις αυτί εν προκειμένω στους Κοέν, εν πολλοίς ξανά ένα δίδυμο για encore σ’ αυτό το τζοϊσικής ηχούς και τροβαδουρικής δραματουργικής αρχιτεκτονικής long play. Έναν – εν είδει εβδομαδιαίου χρονικού – μποέμ ανδριάντα κρίσης, ψαξίματος (στα αυλάκια τού εαυτού και του περιγύρου) και διακυβεύματος βιοπαλαιστικής και μη απαντοχής σε πενταγραμμικό μικροκοσμικό vintage habitat στο ιστορικό μεταίχμιό του. Που, καταρχήν, βάζει φωνή με το εντυπωσιακό ρυθμικοτονικό και διαλογικό sustain σκηνών και τη συνοχή στο programming τους ως ενιαίου album για το ράφι «αρσενικός loser Ρουβίκωνας» – ακόμη κι όταν η κυματομορφή «παίζει» από τη με νοσταλγική αγάπη διακωμωδητική φωνοληψία της (αυθεντικής) hipster σκηνής ως την εριστικά ηττοπαθή απόγνωση ενός ξέμπαρκου ταλέντου.

Για να συνεχίσει με τα πλησίον στη συναισθητική εμπειρία για το δέκτη (η τελευταία φορά που αφουγκράστηκα κάτι παρόμοια ήταν στο όχι ασυγγενές «Μια Φορά»), ερμηνευμένα ακουστικά απ’ τη διανομή «live» studio ή καφεθεάτρου, που «κόβουν» μαζί ο παλιός θρύλος Τι Μπόουν Μπερνέτ και ο νέος αστήρ Μάρκους Μάμφορντ – με το mixage τού novelty «Please Mr. Kennedy» για πλατίνα. Και με όργανα τη – γνώριμη για μεγάλου μήκους «άσμα» των auteur – θαυμαστά μελωδικά χειροποίητη εικαστική «πάμε σαν άλλοτε» διασκευή μα φυσικών χώρων μα γκαρνταρόμπας, και – πρωτάκουστα – τις α λα Ντέιβιντ Λιντς αλλαγές στις στροφές τού αφηγηματικού πικάπ: στο κύκλια, ως ουβερτούρα και σε reprise ως κατακλείδα, διφορούμενα κρυπτικό όνειρο τού ξυλοφορτώματος μετά το πάλκο (λούπα «Mulholland Drive»), και στα on the road νυχτερινά επεισόδια, πρώτα του φρένου προ του ζώου μες στη νυχτιά, έπειτα του μπατσικού ντου και ξεπαρεού (που αντιλαλούν οπτικά το «Χαμένη Λεωφόρος»), με το τελευταίο να συνιστά, πάντως, μια εκνευριστικά ξεκούρδιστη έμπνευση τροπής στο ριφάκι πλοκής.

Δεν πρόκειται για το μοναδικό φάλτσο εδώ. Μια στο τελείωμα, φάτσα φόρα πιασάρικη συγχορδία (η γάτα, ίντριγκα κι ατραξιόν, που αποκαλύπτεται ότι ακούει στο όνομα «Οδυσσέας» και «Το Μεγάλο Ταξίδι», παραγωγή τού 1963 της Disney σ’ ένα σινεμά) σου σφυράει το διακειμενικό σαμπλάρισμα, αφενός, και πέφτει έξω κατά δύο χρόνια, αφετέρου. Κι ενώ, εξαιτίας τού looker και the Method brit μετάλλου που «γράφει» σχεδόν σε κάθε δουλειά της, η… Ντέιζι Μπιουκάναν εκφεύγει της κομπανίας καρατεριστών, η κατά τα λοιπά αλάνθαστη δακτυλοθεσία φωνών και μουρών πρίμο – σεγόντο στα τάστα των ρόλων βγάζει απ’ το session τα θέσπεια anthem το ένα μετά το άλλο, με τον dp και οπερατέρ Μπρουνό Ντελμπονέλ να μη χάνει κανέναν τους στην κονσόλα (υπο)φωτισμών.

Κι αν είναι προορισμένοι για classic B-sides ο τζαζίστας Τζον Γκούντμαν, ο beat ποιητής – σοφέρ τού Γκάρετ Χέντλαντ (πανούργα η νύξη στο «Στο Δρόμο») κι ο ιμπρεσάριος Φ. Μάρεϊ Έιμπραχαμ, λίαν ευπρόσδεκτη ανάσυρση απ’ το back catalogue, πανεκφραστικά «νιώστης» στο κέντρο τής σκηνής (ο άνθρωπος σπούδασε υποκριτική στο Τζούλιαρντ, αλλά «πάρτε» πώς το λαλάει) είναι ο Άιζαακ. Βούλωσέ το και τείνε ους σε αυτούς. Και σ’ ένα ακόμα στιχάκι: «I thought singing was a joyous expression of the soul», θα πει μία βολεμένη θαυμάστρια κι οικοδέσποινά του στο Λούιν Ντέιβις. Τι να της απαντήσει ο… φτωχός; Θα φαγωθεί με όλους, θα τραβηχτεί με το «μέσα» του, θα βγάλει από καρδιάς και με βαθύ λαρύγγι τις νότες άδοξα, και, τελικά, θα δει (στην έξοδο) τον Ντίλαν να παίρνει εκείνος το μικρόφωνο – για να αλλάξει άμποτε με σουξέ τα «παραδοσιακά» refrain των ΗΠΑ. Mumford and Sons, σου λέει ο άλλος μετά. Και πόσο, είπαμε, πουλάνε στην Ψωροκώσταινα;