του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Στην καριέρα του μετά τη σειρά ταινιών του «Χάρι Πότερ», ο Ντάνιελ Ράντκλιφ έχει πάρει αρκετά ρίσκα, τόσο στο θέατρο (μέχρι και μιούζικαλ έχει κάνει), όσο και στον κινηματογράφο, παίζοντας για παράδειγμα ένα αρκετά «δραστήριο» πτώμα στο περσινό «Swiss Army Man». Ταινία με υψηλό παράγοντα ρίσκου είναι και η «Αυτοκρατορία», εξαιτίας του θέματός της, της ανόδου των ρατσιστικών κινημάτων στη Δύση και πιο συγκεκριμένα στην Αμερική, και της σχέση τους με πράξεις βίας. Η ταινία, που βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά, παρακολουθεί τον Νέιτ, έναν νεαρό πράκτορα του FBI, άτομο με ικανότητες (έχει κριτική και αναλυτική σκέψη και μιλά αραβικά, μεταξύ άλλων), το οποίο έχει περιοριστεί σε δουλειές γραφείου, ακριβώς επειδή δεν έχει το φυσικό προφίλ του πράκτορα «δράσης».

Μια συνάδελφός του, ωστόσο, θα προσέξει τις ικανότητές του και θα δει σ’ αυτόν το κατάλληλο άτομο στο οποίο θα βασίσει την επιχείρηση αποκάλυψης πιθανών εγκληματικών πράξεων μιας ομάδας ρατσιστών νεοναζί. Ο Νέιτ αποκτά την κίβδηλη ταυτότητα του πρώην πεζοναύτη που έχει απογοητευτεί από την κατάντια της αμερικανικής κοινωνίας αλλά και από την «κυριαρχία των Εβραίων», και προσεγγίζει μια ομάδα μέθυσων νταήδων, οι οποίοι θα τον οδηγήσουν στους πνευματικούς αρχηγούς της οργάνωσης.

Η λογική που θα ακολουθήσει ο Νέιτ είναι να βρει τα κοινά στοιχεία του με αυτούς τους ανθρώπους και με έκπληξη θα δει ότι γίνεται πολύ γρήγορα αποδεκτός από αυτούς, ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι μέσα στην ομάδα των συνεργατών του στο FBI. Το άλλο που παρατηρεί είναι ότι τα «μεγάλα κεφάλια» δεν αποτελούν, με την πρώτη ματιά, ευδιάκριτα τέρατα. Ο ένας είναι ραδιοφωνικός παραγωγός που ζει με τη μαμά του, ο άλλος ένας οικογενειάρχης που διοργανώνει φιλικά barbecue για νεοναζί, και ένας τρίτος, που σχεδιάζει ρατσιστικές κατασκηνώσεις, μοιάζει με καλόκαρδο γίγαντα. Είναι άνθρωποι που δεν δείχνουν επικίνδυνοι, αλλά είναι έτοιμοι να βλάψουν χιλιάδες άλλους και η απλ(οϊκ)ότητά τους τούς κάνει προσιτούς σε… όλους τους άλλους. Και δεν μπορείς παρά να δεις πώς το περιβάλλον αυτό ταυτίζεται με την παρούσα κατάσταση στην Αμερική, όπου η εύκολη δημαγωγία και οι ακόμη ευκολότερες γενικεύσεις οδηγούν σε βίαιες λεκτικές και φυσικές αντιδράσεις.

Ο Ντάνιελ Ραγκούσις (με την προφανή ελληνική ρίζα) γυρίζει την ιστορία σαν ένα τυπικό θρίλερ, παρουσιάζει μια κατάσταση, αλλά δεν τολμά να φτάσει πολύ βαθιά, ούτε στην ανάλυση, ούτε στους χαρακτήρες. Ο χαρακτήρας του Νέιτ είχε πολύ περισσότερες δυνατότητες να αναπτυχθεί, κυρίως στο κομμάτι της αποδοχής του από το «κίνημα» και της εσωτερικής σύγχυσης που του προκαλεί αυτή, κάτι το οποίο υπονοείται κυρίως, χωρίς να εξελίσσεται επαρκώς. Παρ’ όλα αυτά, ο Ντάνιελ Ράντκλιφ ανταποκρίνεται πολύ καλά, το ίδιο και όλο το καστ που βρίσκεται δίπλα του.