FreeCinema

Follow us

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΚΥΡΙΕΣ (2019)

(HUSTLERS)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λορίν Σκαφάρια
  • ΚΑΣΤ: Κόνστανς Γου, Τζένιφερ Λόπεζ, Τζούλια Στάιλς, Λίλι Ράινχαρτ, Cardi B, Μερσέντες Ρούελ, Μάρσι Ρίτσαρντσον, Κίκι Πάλμερ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 110'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Strippers, που δεν μπορούν πια να ξεζουμίζουν τη ρευστότητα των πορτοφολιών των χρηματιστών πελατών τους εξαιτίας του τραπεζικού κραχ του 2008, αποφασίζουν να βάλουν χέρι στις πιστωτικές κάρτες των πιο ματσωμένων (και παντρεμένων) στόχων τους, αγγίζοντας τα όρια της εγκληματικής πράξης.

Και βρίσκεσαι λίγο μετά το πρώτο δεκάλεπτο του φιλμ, να παρακολουθείς την Τζένιφερ Λόπεζ να παραδίδει μαθήματα… pole dancing σε συνάδελφό της στριπτιτζού, με μουσική υπόκρουση σύνθεση… Σοπέν για πιάνο! Τι κάνεις;

Οι «Επικίνδυνες Κυρίες» (τι τίτλος!) μας πάνε πίσω στο 2007, πριν από το μεγάλο τραπεζικό κραχ που διέλυσε τα golden boys της Γουόλ Στριτ, τα οποία ήταν και οι βασικοί «αιμοδότες» των strippers που πρωταγωνιστούν σε τούτη την ιστορία με βάση ένα άρθρο / έρευνα του New York Magazine. Η Λορίν Σκαφάρια επιλέγει την αφήγηση μέσω flashback, με κύριο πρόσωπο την Ασιάτισσα Ντέστινι, που αγωνίζεται με όσο το δυνατόν λιγότερο ύφασμα πάνω της να φροντίσει τη γιαγιά της και να αποπληρώσει τα χρέη τους. Ό,τι παρακολουθούμε, αποτελεί μέρος της συνέντευξης που δίνει εκείνη σε γυναίκα reporter για λογαριασμό του νεοϋορκέζικου περιοδικού, κάτι που το σενάριο δεν χτίζει καθόλου κατά τη διάρκεια του φιλμ (μονάχα προς το τέλος αποκτά κάποια οντότητα η παρουσία της δημοσιογράφου, όταν στην υπόθεση μπαίνουν και οι Αρχές, μαζί με την ολιγόλεπτη σκηνή αντιπαράθεσης της stripper με την πρώτη, πάνω σε ταξικά ζητήματα προέλευσης).

Αν υποθέσουμε ότι το pole dancing βασίζεται σε ένα κοντάρι, κέντρο βάρους για να κάνει το νούμερό της μία stripper, τούτη η ταινία, στην τελική, μάλλον… κρέμεται στο κενό, αφού ο προσανατολισμός του σεναρίου όσο και οι προθέσεις της Λορίν Σκαφάρια κινούνται προς πάσα κατεύθυνση, αναλόγως του προς τα πού φυσά ο άνεμος του ύφους που βγάζει η εκάστοτε σκηνή και το καστ του «Hustlers». Υπάρχουν στιγμές κανονικά αστείες (όχι κραυγαλέες ή camp ώστε να μιλάμε για περίπτωση «Showgirls»), ο τόνος συνολικά δεν είναι καθόλου σοβαροφανής, αλλά ενίοτε πέφτουν και εμβόλιμες δόσεις ρεαλιστικού δράματος, ενώ το οπτικό… «οφθαλμόλουτρο» συγκρούεται άκομψα με τις φεμινιστικές «κορώνες» που βγάζει η θηλυκή αλληλεγγύη των ηρωίδων.

Η Σκαφάρια διχάζεται αναφορικά με το τι θέλει να μας πει γι’ αυτές τις γυναίκες. Είναι θύματα; Είναι καπάτσες που εκδικούνται το ίσως πιο ανόητο «ισχυρό» φύλο; Είναι για λύπηση; Κάνουν ένα statement που πρέπει να σεβαστεί κάθε γυναίκα; Είναι τσούλες; Είναι παράδειγμα προς αποφυγή; Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο; Η προσέγγιση είναι συχνότερα διφορούμενη και σαφώς light, ώστε το έργο να ψυχαγωγεί (ή έστω να ερεθίζει το «μάτι», με κορμιά που λικνίζονται ηδονικά ή εμφανίζουν και καμία ρώγα πού και πού…) και μόνο. Μεγάλο ατού (ίσως και το αποκλειστικό της ταινίας, εδώ που τα λέμε), το καστ που βγάζει τρομερή άνεση και φυσικότητα μπροστά στον φακό, με αποτέλεσμα να μην ξεχωρίζεις την ηθοποιό από την επαγγελματία του είδους. Η Κόνστανς Γου βαραίνει το πρόσωπό της με δάκρυα κάθε λίγο και λιγάκι, ώστε να σου θυμίζει ότι αυτό που βλέπεις είναι μία αληθινή δραματική ιστορία, ενώ η Τζένιφερ Λόπεζ είναι σαρωτικά ειλικρινής στο πλευρό της, λες και γεννήθηκε να είναι η κωλοπετσωμένη Ραμόνα («αβάδιστα» φαίνεται η πείρα μετά από τόσα χρόνια στο stage).

Μοιραία, η όλη σύγχυση ταυτότητας που έχει το έργο σε κάνει να χάνεις το ενδιαφέρον σου σταδιακά, σε παράδοξη αντίθεση με την κορύφωση της «εγκληματικής» δράσης των ηρωίδων, ενώ το αποκλειστικό focus του σεναρίου στις εξομολογήσεις της Ντέστινι αφήνει τεράστια κενά γύρω από τη σκιαγράφηση του χαρακτήρα της Ραμόνα, η οποία επανέρχεται με «εκβιαστική» σκηνή κλάψας κάπου κοντά στο φινάλε, έτσι ώστε να την εκτιμήσεις πραγματικά. Είναι αργά. Για περίπου δύο ώρες την αντιμετώπιζες μονάχα σαν τυχοδιωκτικό υποκείμενο… με κορμί θανατηφόρο (που λέει και το άσμα).

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αληθινή ιστορία τύπου «ο σκληρός κόσμος της νύχτας», με ηρωίδες strippers της Νέας Υόρκης που «γδύνουν» (οποία ειρωνεία) τους πελάτες τους, ευτυχώς δίχως συγκρούσεις βίας, εγκληματικής μαστροπείας ή κυλίσματος στα ναρκωτικά. Εάν πήγαινε και εκεί η ταινία, θα μιλούσαμε για τραγωδία. Τώρα, οι ερμηνείες και η φυσικότητα του καστ σε κρατάνε σε εγρήγορση, γιατί το σύνολο της αφήγησης σέρνεται. Ποιους αφορά το φιλμ, τελικά; Δεν είναι τόσο «hard» σε ερωτισμό για να τραβήξει το ενδιαφέρον του ανδρικού κοινού από το PornHub, ούτε και θα πείσει πραγματικά το γυναικείο κοινό ως φεμινιστική ωδή στη σημασία της αλληλοϋποστήριξης του «ασθενούς» φύλου. Γελάω ακόμα με τον Σοπέν!


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.