FreeCinema

Follow us

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ (2015)

(HEART OF A DOG)

  • ΕΙΔΟΣ: Πειραματικό Ντοκιμαντέρ
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λόρι Άντερσον
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 75'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: SEVEN FILMS

Η καλλιτέχνις, τραγουδοποιός και δημιουργός εν γένει Λόρι Άντερσον, με αφορμή τον θάνατο της σκύλας της, Λόλαμπελ, κατευθύνει τους συλλογισμούς της στο παρελθόν, τη μητέρα της, την αλλαγή της κοινωνίας, την έννοια της μνήμης και τελικά την ίδια της τη ζωή, σε μια απροκάλυπτα ειλικρινή, εκ βαθέων ουσιαστικά, εξομολόγηση.

To φιλμ μπορεί να ξεκινά με μία σουρεαλιστική γέννα (με τη Λόρι Άντερσον να γεννά τον ίδιο της τον σκύλο – «It’s a girl»), όμως τούτη η ταινία μιλά ουσιαστικά για τον θάνατο. «Ο θάνατος έχει να κάνει με αυτούς που μένουν πίσω», υποστηρίζει η ίδια κάποια στιγμή και, όντως, «Η Καρδιά του Σκύλου» μοιάζει να είναι ένα ταξίδι προς την ανακάλυψη και την εξερεύνηση όσων κρύβει μέσα της, είτε αυτή είναι η πιο έντονη στιγμή που θυμάται από τη μητέρα της («το test της μητέρας», το αποκαλούν οι βουδιστές μοναχοί) είτε είναι οι στιγμές που έζησε με τη Λόλαμπέλ της και όλα όσα της δίδαξε εκείνη. Εξάλλου, η συναίσθηση που της φανέρωσε το fox terrier της τής επιτρέπει να δει τον κόσμο με άλλα μάτια, είτε αυτό αφορά την αλληλουχία των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου και τον τρόπο που τα βίωσε η σκυλίτσα της δεχόμενη επίθεση από τον αέρα από τους γύπες της Καλιφόρνια (που την είχαν θεωρήσει υπερμέγεθες κουνέλι!) είτε την εξερεύνηση του κόσμου με τις υπόλοιπες αισθήσεις, χωρίς να βασίζεται αποκλειστικά και μόνο σε όσα βλέπει.

Οι πνευματιστικές επιρροές της ταινίας είναι τόσο έντονες που η Άντερσον επιστρέφει συνεχώς στις διδαχές του βιβλίου των νεκρών (και πάλι των βουδιστών μοναχών) για να μιλήσει για τις μέρες που το σώμα παραμένει στην Γη, για να ανακαλύψει ποια είναι η ανθρώπινη αίσθηση που σβήνει τελευταία και παραμένει η ύστατη δίοδος προς τον κόσμο μας (μην είναι η ακοή; Γι’ αυτό και στο νεκροκρέβατο του φίλου τους φώναζαν στο αυτί του «Πήγαινε προς το λευκό φως, μακριά, είσαι νεκρός τώρα») και για να κοιτάξει το παρελθόν της ώστε να μάθει να πηγαίνει μπροστά («Η ζωή βγάζει νόημα πηγαίνοντας προς τα πίσω αλλά πρέπει να τη ζεις πηγαίνοντας μπροστά»). Το κυριότερο, όμως, είναι ότι ουσιαστικά καταφέρνει να πει μια ιστορία για την ίδια, διαπιστώνοντας στην πορεία ότι όλες οι ιστορίες που αφηγούμαστε αφορούν τον εαυτό μας. «Γι’ αυτό και όσο περνάει ο καιρός ξεχνάμε όλο και περισσότερες λεπτομέρειες, γιατί επικεντρωνόμαστε μόνο στα στοιχεία των ιστοριών που αφορούν εμάς», όπως συνειδητοποιεί και η ίδια με αφορμή τη θολή ανάμνηση από τα υπόλοιπα παιδιά που ήταν στο νοσοκομείο όσο νοσηλευόταν εκεί μικρή, επειδή είχε σπάσει την πλάτη της.

Η μεγαλύτερη δε αλήθεια φανερώνεται στο τέλος, όπου η Άντερσον αφιερώνει την ταινία στον σύντροφο της ζωής της, Λου Ριντ. «Τα πράγματα που υπάρχουν είναι τα πράγματα για τα οποία μπορούμε να μιλήσουμε. Τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια της γλώσσας μου», ομολογεί η Άντερσον ενώ εξωτερικεύει όλα όσα αισθάνεται (συνήθως πίσω από βρεγμένα γυαλιά και επεξεργασμένες ψηφιακά εικόνες). Όλα αυτά, όμως, τα κάνει μέσα από τον τρόπο που της δίδαξε η σχέση της με τη Λόλαμπελ και τον τρόπο που το αγαπημένο της τετράποδο προσπάθησε να της μάθει να βλέπει τον κόσμο. Ο ειρμός της μπορεί να μην είναι ο πιο ευθύς, ούτε η εικονογραφία της ιδιαίτερα εμπνευσμένη (για την ακρίβεια, ίσως είναι και λίγο αφελής ή / και βαρετή), όμως το πάθος που αποκαλύπτουν τα λόγια της (αν δεν ήξερε κανείς τη δουλειά της, δε θα ήταν δύσκολο να μαντέψει πως είναι καλλιτέχνης που βασίζεται κυρίως στα λόγια και τους ήχους) δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί, ακόμα κι όταν η Άντερσον υποστηρίζει τις… καλλιτεχνικές τάσεις τής σκυλίτσας της, αναφερόμενη σε αυτή σα να ήταν άνθρωπος. Έχουμε ανάγκη το τόσο προσωπικό σινεμά (όσο ατελές κι αν είναι), γιατί τελικά μας επιτρέπει να στρέψουμε τη δική μας ματιά βαθιά μέσα μας.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αφ’ εαυτού, avant-garde αλλά και άκρως ειλικρινές σινεμά, «Η Καρδιά του Σκύλου» φέρει μέσα της όλα όσα έχουν κάνει τη Λόρι Άντερσον μια εκκεντρική αλλά ταυτόχρονα απόλυτα προσιτή συναισθηματικά καλλιτέχνιδα. Τα πάθος της ορισμένες φορές προκύπτει αφελές, όμως σπάνια βλέπει κανείς τόσο ανοιχτή και τραχιά προσέγγιση σε κάτι τόσο προσωπικό ώστε εύκολα μπορείς να της συγχωρέσεις οποιοδήποτε παραστράτημα. Όσοι επιθυμούν σινεμά μυθοπλασίας προφανώς και δεν έχουν τίποτα κοινό με αυτή την ταινία, όσοι όμως έχουν ανοιχτούς καλλιτεχνικούς ορίζοντες (ή έστω έχουν αγαπήσει τόσο πολύ ένα τετράποδο ώστε να επηρεαστούν από τον δικό του τρόπο επεξεργασίας της καθημερινότητας) θα βρουν αρκετά πράγματα για να εκτιμήσουν αλλά και ενδεχομένως να ανακαλύψουν στον ίδιο τους τον εαυτό.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.