του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Κατά καιρούς, και ειδικά στη θερινή περίοδο, τα λέμε για την κατάρα των γαλλικών κωμωδιών. Ταινίες σαν το «Ένα Αγγελικό Πρόσωπο» έρχονται να μας θυμίσουν ότι και πολλά από τα δράματα της γαλλικής παραγωγής δεν αποτελούν ακριβώς ευλογία. Κάθε άλλο, μάλιστα. Το ντεμπούτο της Βανέσα Φιλιό είναι (στο μεγαλύτερο μέρος του) ένα πληκτικό και χειριστικό δράμα, με στιγμές εξοργιστικές για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη μικρή του πρωταγωνίστρια. Όσο για τα σεναριακά κενά, χάσκουν σαν απύθμενο φαράγγι.

Η Μαρλέν ζει σε μια παραλιακή πόλη με τη μικρή της κόρη, την Ελί, την οποία υπεραγαπά, σχεδόν όσο και… το ποτό. Ζουν η μία για την άλλη, ακριβώς με ποια μέσα δεν ξέρουμε. Ωστόσο, η Μαρλέν ετοιμάζεται να παντρευτεί. Ο γάμος γίνεται και διαλύεται την ίδια στιγμή, αφού η νύφη, τύφλα στο μεθύσι, αφιερώνει ένα προσβλητικό τραγούδι στον γαμπρό, ο οποίος λίγο αργότερα θα τη βρει να χαμουρεύεται με έναν τυχαίο καλεσμένο. Αφού σχόλασε ο γάμος, Μαρλέν και Ελί θα συνεχίσουν τη ζωή τους όπως συνήθως, με πολύ ποτό και πολλή τηλεόραση να παίζει άσκοπα. Όσο κι αν η Μαρλέν κάνει δηλώσεις μετάνοιας στον ολίγων ωρών σύζυγό της και ορκίζεται ότι θα επανέλθει στον ίσιο δρόμο, η πραγματικότητα είναι ότι η μέρα της περνά με ασταμάτητη κατανάλωση αλκοόλ. Η κακή της φήμη, δε, ακολουθεί και την Ελί όταν πάει στο σχολείο, δημιουργώντας συνεχή προβλήματα τα οποία στη συνέχεια θα κορυφωθούν.

Αντίστοιχα, κορυφώνεται και η γονική ακαταλληλότητα της Μαρλέν. Αν και ορκίζεται στην αγάπη για την κόρη της και αγωνίζεται να πείσει την Πρόνοια ότι είναι σωστή μητέρα (σε μια ελάχιστα πειστική σκηνή), το κάλεσμά της είναι άλλο. Δεν θα διστάσει να πάρει μαζί της την Ελί σε ένα club, ψάχνοντας απεγνωσμένα γκόμενο, ενώ το κοριτσάκι κατεβάζει όποιο μισοτελειωμένο ποτό βρει στα τραπέζια. Το αποκορύφωμα είναι ότι μόλις βρει κάποιον, θα στείλει την Ελί στο σπίτι με ένα TAXI και θα εξαφανιστεί για μέρες, ενώ το παιδάκι θα μείνει μόνο του, χωρίς λεφτά, φαγητό και οποιουδήποτε είδους φροντίδα και προστασία. Στις περιπλανήσεις του, αφού σταματήσει να πηγαίνει και στο σχολείο, θα συναντήσει τον Χούλιο, έναν πρώην δύτη, στον οποίο θα προσκολληθεί, βρίσκοντας ένα θέλοντας και μη (για εκείνον) πατρικό πρότυπο. Και όταν η Μαρλέν επιστρέψει, τα πράγματα θα βγουν εκτός ελέγχου, σε κάθε επίπεδο.

Πέρα από το ότι η ταινία είναι όπως οι πρωταγωνιστές της, εκτός ελέγχου, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που και ο πιο άσχετος θεατής / αποδέκτης δεν (θα) μπορεί να παραβλέψει. Δεν εντοπίζεται κανένα background για κανέναν χαρακτήρα. Δεν ξέρουμε πώς καταφέρνουν και ζουν, χωρίς καμία εμφανή πηγή εσόδων. Οι κοινωνικές υπηρεσίες προφανώς αποτελούνται από ηλίθιους. Ένα οκτάχρονο παιδί ζει μόνο του, πίνει ό,τι βρει μπροστά του, γίνεται θύμα διαρκούς bullying στο σχολείο χωρίς να το καταλάβει ή να αντιδράσει κανείς, ενώ στο τέλος (ακολουθεί χοντρό spoiler) δίνει μια αυτοκτονική βουτιά από έναν γκρεμό. Όσο και να θέλει κανείς να πιέσει το δράμα, όλα αυτά δεν στέκουν. Τι μένει; Η Μαριόν Κοτιγιάρ στην πιο glam trash εκδοχή της (καμία σχέση με το ας πούμε αντίστοιχο «The Florida Project») και η πολύ καλή παρουσία της πιτσιρίκας Αϊλίν Ακσόι-Ετέξ στον ρόλο της Ελί, ένα κοριτσάκι με πραγματικά αγγελικό πρόσωπο και φωνή vamp.