της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Εύστοχο και επίκαιρο, βραβευμένο με δύο Όσκαρ (πρώτου ρόλου για την Χέπμπορν και πρωτότυπου σεναρίου για το Γουίλιαμ Ρος) και υποψήφιο για άλλα οκτώ, κωμικό, αντιρατσιστικό δράμα δωματίου. Όλα αυτά, όμως, στην εποχή του. Τώρα πια φαντάζει υπερβολικά πολιτικά ορθό και (έτσι και αλλιώς, εξ αρχής, ελάχιστα ενδιαφέρον) κινηματογραφικά, άνευ σημασίας. Ζούμε περίεργες εποχές στην Ελλάδα, θα μου πεις: αδιάντροπης ρατσιστικής βίας και ακραίας μισαλλοδοξίας. Συμφωνώ, αλλά τι να σου κάνει μια επανέκδοση ενός μπασταρδεμένου θεατρικού, που καταπιάνεται με μια – σε μεγάλο βαθμό – ξεπερασμένη, εκεί, (ειδικά στο Σαν Φρανσίσκο, όπου εξελίσσεται, ή σε άλλες, ανάλογα προοδευτικές μητροπόλεις των ΗΠΑ), κοινωνική ασθένεια; Πόσο εύστοχη, επίκαιρη και δεικτική μπορεί πραγματικά να γίνει; Καλώς ή κακώς, ελάχιστα.

Σε σύγκριση με αυτό, ακόμα και μια βιαστική, πρόωρη επανέκδοση της «Διόρθωσης» του Θάνου Αναστόπουλου ή τα «Από την Άκρη της Πόλης» και «Όμηρος» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, παρά τις όποιες – σοβαρές ή μη – αδυναμίες τους, θα έμοιαζε πιο λογική, χρήσιμη και καίρια. Ως έχει, αυτή η μάλλον υπερεκτιμημένη… μαντεψιά για την ταυτότητα του βραδινού επισκέπτη, λίγες ουσιαστικές (και ουχί καθαρόαιμα κινηματογραφικές) απολαύσεις προσφέρει: Καλογραμμένους, ακούραστους (βλέπε και ακατάπαυστους) διαλόγους, εξαιρετικές ερμηνείες, προσγειωμένη, ρεαλιστική προσέγγιση της διαχρονικά γνώριμης σύγκρουσης μεταξύ των (ακλόνητα βολεμένων, πλέον) γονιών και των (επαναστατικά ιδεαλιστών, ακόμα) παιδιών τους. Και την πεποίθηση πως η αυτοκριτική ή ο αυτο-χλευασμός είναι απαραίτητη συνθήκη/αναπόφευκτη αφετηρία για κάθε σημαντική αλλαγή προς το καλύτερο. Σου αρκούν;