του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Την κωμωδία με τον – αθώο – τρόμο και την περιπέτεια με το εφηβικό αίσθημα προσπαθεί να μπλέξει ο Ρομπ Λέτερμαν μεταφέροντας όχι μόνο μία, αλλά ένα best of των ιστοριών «τρόμου» που έχει γράψει ο Ρ. Λ. Στάιν στη σειρά βιβλίων «Ανατριχίλες». Φυσικά, πρόκειται για βιβλία και για μια ταινία που απευθύνεται στο εφηβικό, ίσως και στο παιδικό κοινό. Οπότε ο τρόμος δεν γίνεται ποτέ αρκετά τρομακτικός και σχεδόν ποτέ κανείς από τους πρωταγωνιστές δεν κινδυνεύει πραγματικά.

Οι «Ανατριχίλες» έχουν κάνει ήδη καριέρα στην τηλεόραση, αλλά αυτή είναι η πρώτη τους κινηματογραφική μεταφορά. Κρίμα που δεν προχώρησε η σκέψη να αναλάβει το project ο Τιμ Μπέρτον, αφού θα είχε κάνει κάτι σίγουρα πιο ενδιαφέρον από το συμπαθητικό αλλά και λίγο ξενέρωτο αποτέλεσμα του Λέτερμαν. Έμεινε, όμως, στη μουσική ο Ντάνι Έλφμαν, που πιάνει τον σωστό τόνο μεταξύ ανησυχίας και παιχνιδιού. Η βασική ιδέα τής ταινίας έχει πλάκα. Συνθέτει πολλές από τις «απειλές» των βιβλίων του Στάιν σε μια ιστορία και βάζει τον ίδιο τον συγγραφέα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Για να καταλάβει κανείς πόσο τρομακτικά είναι όλα αυτά, μερικά από τα τέρατα είναι ένα… κανίς βαμπίρ, ένα τεράστιο αλογάκι της Παναγίας και γύψινα, νανώδη ξωτικά κήπου (θυμάσαι «Amelie», σίγουρα) με φονικές διαθέσεις.

Όλα αυτά κρύβονται στη βιβλιοθήκη του Στάιν (Μπλακ), ο οποίος αναζητεί μια διακριτική ζωή (κοινώς κρύβεται) σε μια μικρή πόλη μαζί με την κόρη του. Έλα όμως που στο διπλανό σπίτι θα μετακομίσει ο Ζακ, ο οποίος θα δει τη Χάνα και θα αρχίσει το εφηβικό flirt. Ο Στάιν θα απειλήσει για να κρατήσει τα δυο παιδιά σε απόσταση, αλλά σιγά μην τα καταφέρει και σύντομα θα αρχίσουν τα προβλήματα. Τα πλάσματα της φαντασίας του Στάιν αποκτούν και φυσική υπόσταση όταν ξεκλειδωθούν τα βιβλία, κάτι που θα κάνει με χαρά μια κούκλα εγγαστρίμυθου που έχει ανοιχτούς παλιούς λογαριασμούς με τον Στάιν. Και θα γίνει χαμός: στους δρόμους της πόλης θα ξεχυθούν λυκάνθρωποι, ζόμπι, εξωγήινοι, μαζί με τα τέρατα που αναφέρθηκαν προηγουμένως και θα προκαλέσουν το χάος, ενώ η δράση θα κορυφωθεί στον σχολικό χορό.

Η ταινία περισσότερο έχει χαριτωμένη πλάκα, παρά φοβίζει και σε κάνει να σκέφτεσαι ότι αν δεν είχε το άγχος να χωρέσει τις σύντομες παρουσίες των πολλών τεράτων ίσως και να έβγαζε περισσότερες ανατριχίλες χωρίς πολύ θόρυβο. Στο ανώδυνο της ιστορίας συμβάλλουν και τα – μάλλον ηθελημένα – «άτεχνα» εφέ που κάνουν τα τέρατα λιγότερο τρομακτικά. Από τους ηθοποιούς, ο Τζακ Μπλακ παίζει λίγο πιο συγκρατημένα απ’ ό,τι περιμένεις (χωρίς πολλά σηκωμένα φρύδια), το νεανικό ζευγάρι είναι συμπαθές αλλά μέχρι εκεί, η Έιμι Ράιαν είναι σαν να μην υπάρχει για την ταινία και την παράσταση κλέβουν οι κωμικοί ρόλοι, με τον Ράιαν Λι (θυμήσου τον και από το «Super 8») και την Τζίλιαν Μπελ στον ρόλο μιας ερωτιάρας θείας. Αν σε ενδιαφέρουν τα inside jokes, προς το τέλος εμφανίζεται και ο αληθινός Στάιν, χαιρετώντας τον φανταστικό εαυτό του που παίζει ο Τζακ Μπλακ. Μας συστήνεται ως κύριος… Μπλακ.