του Νίκου Παλάτου

Η Γκλόρια Γκρέιαμ μπορεί να είναι μάλλον ξεχασμένη στις μέρες μας, για μια δεκαπενταετία όμως, από τα μέσα της δεκαετίας του ’40 μέχρι τα τέλη του ’50, είχε διαγράψει σημαντική καριέρα στον αμερικανικό κινηματογράφο. Τυποποιήθηκε σχετικά γρήγορα σε ρόλους μοιραίας ή πλανεύτρας γυναίκας, έχοντας την τύχη να συνεργαστεί με μεγάλους σκηνοθέτες της εποχής (Φριτς Λανγκ, Έντουαρντ Ντμίτρικ κ.ά.), παίζοντας δίπλα σε σπουδαίους πρωταγωνιστές (Κερκ Ντάγκλας, Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, μεταξύ άλλων), πετυχαίνοντας μάλιστα με την ερμηνεία της στην ταινία «Η Ωραία και Το Κτήνος» (1952) του Βινσέντε Μινέλι να κερδίσει το βραβείο Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου. Το άστρο της άρχισε να δύει όταν η χρυσή εποχή του νουάρ έφτασε στο τέλος της, με την καριέρα αλλά και την υστεροφημία της να καταστρέφονται ανεπανόρθωτα στις αρχές της δεκαετίας του ’60, εξαιτίας του γάμου της με τον γιο του δεύτερου συζύγου της (!), σκηνοθέτη Νίκολας Ρέι (στου οποίου την αριστοτεχνική ταινία «Διψασμένος για Ηδονή» του 1950 σημείωσε την ίσως πιο χαρακτηριστική της εμφάνιση).

Διόλου παράξενο που το φιλμ αυτό αναφέρεται περισσότερες από μια φορές σε τούτο εδώ, και καταπιάνεται με τα τελευταία χρόνια της ζωής της ηθοποιού, τα οποία είχαν έντονα τα σημάδια της απόρριψης, του πόνου και της θλίψης για το μεγαλείο του παρελθόντος, έναντι του ζοφερού παρόντος. Ο Σκωτσέζος σκηνοθέτης Πολ ΜακΓκίγκαν δεν ενδιαφέρεται να γυρίσει κάτι που θα φέρνει στο μυαλό την περίφημη «Λεωφόρο της Δύσης» (1950), περιγράφοντας τη σχέση μιας παλιακής diva με έναν τυπικό νεαρό Άγγλο της μεσαίας τάξης ονόματι Πίτερ Τέρνερ, ο οποίος μάλιστα παλεύει να κάνει καριέρα στο θέατρο. Βασιζόμενος στο ομότιτλο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Τέρνερ, περιγράφει τη σύντομη σχέση τους από το 1979, όταν γνωρίστηκαν, μέχρι το 1981, όταν η 57χρονη Γκρέιαμ αναζήτησε την φροντίδα της οικογένειας του Πίτερ στο μικρό του σπίτι στο Λίβερπουλ, ευρισκόμενη πια στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου, αρρώστιας που ουδέποτε πείστηκε να αντιμετωπίσει με τη δέουσα σοβαρότητα.

Οι δυο τους συναντιούνται για πρώτη φορά στο Λονδίνο, στο κτήριο στο οποίο τυχαία νοίκιαζαν ταυτόχρονα δωμάτιο εκείνη την εποχή, με την Γκλόρια να κάνει πρόβες για ένα μάλλον κατώτερο της αξίας της θεατρικό έργο. Ο Πίτερ δείχνει να μαγεύεται από αυτήν με την πρώτη ματιά (παρά το γεγονός πως η ηλικία της φέρνει περισσότερο σε… μητέρα του) και τη βοηθά κατόπιν δικής της επιθυμίας στην προετοιμασία του ρόλου της, με το ειδύλλιο να ξεκινά άμεσα, αν και εύλογα από νωρίς φαίνεται καταδικασμένο. Παραδόξως, αυτός που μοιάζει περισσότερο με τον ενήλικα της σχέσης αυτής είναι ο νεαρότερος της υπόθεσης (με τον Τζέιμι Μπελ να τον υποδύεται με αμεσότητα και βάθος, στον μακράν καλύτερο ρόλο του από τον καιρό του ντεμπούτου του το 2000, ως «Γεννημένος Χορευτής» με το όνομα… Μπίλι Έλιοτ), καθώς το υποτιθέμενο ώριμο έτερον ήμισυ μοιάζει συχνά να ονειροβατεί σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια.

Με συνεχή flashback στον χρόνο (στα οποία οι ήρωες μπαίνουν και βγαίνουν ανοίγοντας πόρτες στην κυριολεξία, σε ένα έξυπνο σεναριακό εύρημα), η δράση μεταφέρεται πότε στην Αμερική πότε στην Αγγλία, καταγράφοντας την πορεία του ερωτικού τους δεσμού. Από τη γνωριμία του νεαρού Βρετανού με τη μητέρα και την αδελφή της Γκλόρια στην Καλιφόρνια (σε μια άβολη οικογενειακή μάζωξη), την επίσκεψη στη Νέα Υόρκη και το μυστικό που κλονίζει την εμπιστοσύνη ανάμεσά τους, μέχρι τις τελευταίες μέρες στο Λίβερπουλ και την οικογενειακή θαλπωρή που η καταβεβλημένη πια ηθοποιός βρίσκει στο πρόσωπο της μητέρας του Πίτερ (στην οποία εμπιστεύεται κατά κάποιον τρόπο τη ζωή της), γινόμαστε μάρτυρες μιας παράξενης σίγουρα σχέσης, όπου δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι ενώνονται.

Μένοντας απόλυτα πιστός στην εξιστόρηση του παρόντος των δύο βασικών ηρώων, ο ΜακΓκίγκαν προσπερνά το παρελθόν τους χωρίς να στέκεται ουσιαστικά σε αυτό. Αν στην περίπτωση του Τέρνερ είναι απολύτως δικαιολογημένος, στην περίπτωση της Γκρέιαμ θα μπορούσε να έχει κάνει κάτι πιο ουσιαστικό, μιας κι εκτός της κινηματογραφικής της καριέρας (από τα παρασκήνια της οποίας μας χαρίζει μια-δύο σπαρταριστές λεπτομέρειες), η ερωτική της ζωή (με τους τέσσερις γάμους και τα ισάριθμα παιδιά) είχε πολύ ζουμί για να παραμείνει στο πλαίσιο μιας φαρμακερής και μόνον ατάκας, πόσω μάλλον όταν αυτή ακριβώς είναι που ενδιαφέρει εδώ. Η Ανέτ Μπένινγκ, πάντως, πετυχαίνει ακόμα μία εξαιρετική ερμηνεία στην καριέρα της (θα άξιζε να βρίσκεται στην πεντάδα για το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου, όπως είχε συμβεί με το θεματικά συγγενικό «Η Τελευταία Λέξη της Τζούλια»), υποδυόμενη την ηθοποιό που (όπως η ίδια έχει παραδεχτεί) είχε μελετήσει για τις ανάγκες του ρόλου της στην ταινία του Στίβεν Φρίαρς «Οι Κλέφτες» (1990), ρόλος που της είχε χαρίσει την πρώτη της υποψηφιότητα για το αντίστοιχο βραβείο. Η δικιά της Γκλόρια Γκρέιαμ μπορεί να είναι απαιτητική και ολίγον ματαιόδοξη, δείχνει να αγαπάει σίγουρα την Τέχνη που υπηρετεί, όμως πάνω απ’ όλα στην πραγματική της ζωή δεν υποκρίνεται ποτέ και δεν κρύβει τα αισθήματά της προς εκείνους που αγαπά στ’ αλήθεια, ανεξαρτήτως ηλικίας και προέλευσης.