FreeCinema

Follow us

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ (2018)

(EVERY DAY)

  • ΕΙΔΟΣ: Αισθηματικό Δράμα Φαντασίας
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μάικλ Σούσι
  • ΚΑΣΤ: Ανγκούρι Ράις, Τζάστις Σμιθ, Όουεν Τιγκ, Ντέμπι Ράιαν, Λούκας Τζέιντ Ζούμαν, Τζένι Ρος, Μαρία Μπέλο
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 95'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Δεκαεξάχρονη μαθήτρια γοητεύεται σταδιακά από ένα πνεύμα, το οποίο εμφανίζεται μπροστά της κάθε μέρα με τη μορφή ενός ανθρώπου συνομήλικού της, πλην όμως έχοντας διαφορετικό πάντα πρόσωπο, φύλο ή χρώμα! Η έλξη είναι μάλλον αμοιβαία, πώς όμως μπορεί να στεριώσει ένας τέτοιος παράξενος έρωτας;

Δεν έχει σημασία το φαίνεσθαι αλλά το είναι. Όλοι πασχίζουν για την καλύτερη δυνατή εξωτερική εμφάνιση τη σήμερον ημέρα, όμως ο εσωτερικός κόσμος του καθενός είναι αυτός που θα έπρεπε να κάνει τη διαφορά. Η ψυχή είναι αυτή που μετράει, υποστηρίζει δικαίως ο σκηνοθέτης Μάικλ Σούσι, μεταφέροντας το ευπώλητο νεανικό μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Λέβιθαν και καταφέρνοντας το απόλυτο παράδοξο, να φτιάξει ένα φιλμ που στερείται εντελώς τέτοιας!

Η Ριάνον είναι μια τυπική μαθήτρια γυμνασίου, παρά το γεγονός πως στο σπίτι της η κατάσταση δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Ο πατέρας της πάσχει από κατάθλιψη (από την οποία δεν δείχνει ικανός να συνέλθει) εξαιτίας της απόλυσής του, κάτι που έχει οδηγήσει τη μητέρα της να κάνει δύο δουλειές προκειμένου να τα φέρει βόλτα, κι η μεγαλύτερη αδελφή της έχει υιοθετήσει μια χαλαρή je m’en fous συμπεριφορά. Έτσι όλος σχεδόν ο κόσμος της να περιστρέφεται γύρω από τους φίλους της και κυρίως το αίσθημά της ονόματι Τζάστιν. Εκείνος της συμπεριφέρεται όχι με τη ζεστασιά που αυτή θα επιθυμούσε, οπότε θα εκπλαγεί ευχάριστα την ημέρα που θα της ανοιχτεί με έναν πρωτόγνωρα αυθόρμητο τρόπο. Όταν, όμως, την επομένη συνειδητοποιήσει πως η… προηγούμενη ήταν μια σύντομη παρένθεση που έχει κυριολεκτικά ξεχαστεί, θα βρεθεί σε μια κατάσταση προβληματικής μελαγχολίας, η οποία πάραυτα θα αντικατασταθεί από την έκπληξη. Μια νεοφερμένη συμμαθήτρια, αλλά κι ένας νεαρός που γνωρίζει σε party, τον οποίο ούτε που είχε δει ποτέ ξανά, φαίνονται να γνωρίζουν λεπτομέρειες της σχέσης της, που μονάχα η ίδια θα μπορούσε να ξέρει.

Η βασική ιδέα, που θέλει ένα πνεύμα το οποίο συστήνεται με το «ψαγμένο» όνομα Α να ξυπνά κάθε πρωί σε ένα… όποιο σώμα και να περνά αυστηρά ένα εικοσιτετράωρο σε αυτό πριν «μεταφερθεί» σε ένα άλλο, θα μπορούσε να δώσει μια γουστόζικη ίσως κομεντί, στο ύφος της «Μέρας της Μαρμότας» (1993). Αντ’ αυτού εισπράττουμε ένα γλυκανάλατο νεανικό ειδύλλιο φαντασίας της κακιάς ώρας, οι προοπτικές του οποίου ίσα που φτάνουν έως τη μεσημεριανή τηλεοπτική ζώνη του σαββατοκύριακου. Ο μοναδικός λόγος ύπαρξης του Α μοιάζει να είναι το να ερωτεύεται, αφού τίποτε άλλο δεν φαίνεται να τον απασχολεί. Το εμμονικό του ειδύλλιο με τη Ριάνον, δυστυχώς, δεν μπορεί να πείσει ποτέ, μιας και δεν δίνεται για κανέναν λόγο μια εξήγηση για το πώς και τα γιατί των χαρακτηριστικών τής ύπαρξής του. Ουδέποτε προβληματίζεται από το γεγονός πως κάθε μέρα αλλάζει σώμα και μορφή, κινούμενος πάντα με χαρακτηριστική άνεση, είτε είναι υπέρβαρος μαύρος, είτε ντροπαλό κοριτσάκι που ψάχνει τη σεξουαλική του κατεύθυνση. Η δε επιλογή των προσώπων, στα οποία «παγιδεύεται» κάθε μέρα, έχει γίνει με χειρουργική ακρίβεια, σε μια προσπάθεια να καλυφθούν όλα τα «δείγματα» γραφής της σύγχρονης νεολαίας (μην μας πουν και ρατσιστές!).

Η εξερεύνηση των ορίων της αγάπης ασφαλώς και είναι ένα θέμα που έχει πολλάκις απασχολήσει τον κινηματογράφο, ακόμα και με τη πιο μεταφυσική μορφή της (όπως στη «Γέννηση» του 2004, ας πούμε). Σε αυτό το πλαίσιο θα ήθελε ίσως να κινηθεί ο σκηνοθέτης Μάικλ Σούσι, άλλα όμως τα μάτια του Τζόναθαν Γκλέιζερ και άλλα τα δικά του. Κάποια ψήγματα θρησκευτικής παραβολής περνάνε τόσο γρήγορα που γίνονται… αόρατα, ενώ η επιθυμία του να σκιαγραφήσει έναν παθιασμένο, πλην όμως καταραμένο έρωτα, ικανό να σκορπίσει δάκρυα συγκίνησης στις ευαίσθητες εφηβικές καρδιές, σκοντάφτει στην ανικανότητά του να φτιάξει τη στοιχειώδη ατμόσφαιρα που θα ταίριαζε στο σινεμά του φανταστικού και του πάθους, έστω σε μια πιο ανάλαφρη, φιλική προς το νεανικό κοινό μορφή. Το μόνο σοβαρό δείγμα φαντασίας που επιδεικνύει, εν τέλει, είναι όταν προσπαθεί να μας πείσει πως υπάρχουν έφηβοι στην Αμερική του σήμερα (και δη στην επαρχία του Μέριλαντ…) που γνωρίζουν απ’ έξω κι ανακατωτά τους στίχους από το υπέροχο «This is the Day» των The The, το οποίο είχε κυκλοφορήσει τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια πριν, περιμένοντας μάλιστα πώς και τι τη στιγμή που θα το χορέψουν. Μεγάλη η φαντασία του σεναρίου πράγματι, σε λάθος όμως κατεύθυνση.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Εφηβικό ρομάντζο αποκλειστικά απευθυνόμενο στους πιτσιρικάδες των multiplex, με στόχευση περισσότερο στο κοριτσίστικο κοινό. Είναι, όμως, τόσο άψυχο το στόρι τούτου, που ουδεμία συγκίνηση μπορεί να προσφέρει ακόμα και στην πιο εύθραυστη εφηβική καρδιά. Για τους πιο ώριμους θεατές, δεν υπάρχει ουδένας λόγος ασχολίας με δαύτο.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.