της Κατερίνας Ανδρεάκου

Το ημιαυτοβιογραφικό ντεμπούτο της 32χρονης Κάρλα Σιμόν έχει ήδη κερδίσει καρδιές, εντυπώσεις και πολλαπλά βραβεία σε κινηματογραφικά φεστιβάλ παγκοσμίως, αλλά και στα εγχώρια Goya (τα βραβεία της Ισπανικής Ακαδημίας), και η επιτυχία του δεν είναι τυχαία. Η συναισθηματική και ψυχολογική εξερεύνηση της απώλειας, της εσωστρεφούς καταπίεσης επίπονων συναισθημάτων και της ριζικής αλλαγής ζωής είναι, έτσι κι αλλιώς, δύσκολα θέματα, πολλώ μάλλον όταν η παθούσα είναι ένα μικρό κορίτσι που δεν γνωρίζει πώς να εξωτερικεύσει σωστά τον εσωτερικό, ψυχικό της αναβρασμό. Η Σιμόν, διοχετεύοντας εν μέρει τις δικές της εμπειρίες, περιγράφει και κινηματογραφεί με απέραντη ευαισθησία μα και ωμή ειλικρίνεια την ιστορία της μικρής Φρίντα και της καλόβολης οικογένειας του θείου της, που την αποδέχονται ως θετή τους κόρη, ενώ πίσω στη Βαρκελώνη η υπόλοιπη οικογένεια τσακώνεται για το ποιος αντιλαμβάνεται καλύτερα το μέλλον του κοριτσιού.

Το νεαρό ζευγάρι και η τρισχαριτωμένη τετράχρονη κόρη τους αγκαλιάζουν εξαρχής τη Φρίντα στο γραφικό τους σπίτι μέσα στην πλούσια καταλανική φύση, ωστόσο γρήγορα διαφαίνεται πως δεν είναι επαρκώς «οπλισμένοι» για τις ψυχικές μεταπτώσεις και τις εξάρσεις του ορφανού κοριτσιού, που τη μια στιγμή πασχίζει να γίνει και να φανεί η τέλεια κόρη, και την άλλη συμπεριφέρεται με πείσμα και υπερβολή, καθώς προσπαθεί να εγκλιματιστεί και να κατανοήσει τη δυναμική της νέας της οικογένειας και του ασυνήθιστου για εκείνην καινούργιου, εξοχικού περιβάλλοντος. Όταν ένα οικογενειακό μυστικό, που συνδέει τον θάνατο της μητέρας της με τη σωματική υγεία της Φρίντα βγαίνει παραέξω, την κάνει να αισθάνεται ακόμα μεγαλύτερος παρίας στη μικρή κοινότητα (εδώ αξίζει να σημειωθεί η χρονολογία που διαδραματίζεται η ταινία, το 1993) και η ευθύνη πλέον πέφτει εξολοκλήρου στο νεαρό ζευγάρι: να αποφασίσει καταρχάς αν θέλει να κρατήσει τη μικρή και κατόπιν τους τρόπους με τους οποίους θα την κάνουν να αντιμετωπίσει σωστά την απώλεια της μητέρας της και την αποδοχή της καινούργιας της ζωής.

Δεν υπάρχουν υπερβολές, μεγαλόστομα δραματικά κλισέ και επιτηδευμένο στυλιζάρισμα εδώ. Αυτή δεν είναι μια ταινία του ύφους δημιουργών όπως ο Λούκα Γκουαντανίνο. Η ευαίσθητη αφηγηματικότητα της Σιμόν, σε συνδυασμό με τη θεματική της και το φυσικό σκηνικό της καταλανικής εξοχής, προσφέρουν στιγμές βαθύτατου συναισθηματικού και οπτικού λυρισμού. Ταυτόχρονα, η πρωτοεμφανιζόμενη Καταλανή σκηνοθετεί άρτια τους πρωταγωνιστές της, ειδικότερα θριαμβεύοντας με την επιλογή της Λάια Αρτίγας για τον πολυεπίπεδο ρόλο της Φρίντα. Η μικρή ηθοποιός δίνει μια ειλικρινά ατρόμητη ερμηνεία που εκφράζει έξοχα τα διάφορα αντικρουόμενα ψυχολογικά στάδια τα οποία περνά η ηρωίδα της, από τον βουβό, ανομολόγητο πόνο, στο αρχικό – έως και ευχάριστο – «μούδιασμα» της μετακίνησής της, στην αποξένωση, τη ζήλεια και την αποδοχή της αγάπης από και προς τους νέους ανθρώπους που πλέον αποτελούν την οικογένειά της.

Δεν χρειάζεται να είσαι γονιός ή να έχεις παρόμοιες εμπειρίες για να συγκινηθείς από το προσωπικό δράμα της μικρής Φρίντα. Δεν χρειάζεται καν να είσαι ένας «αρτηριοσκληρωμένος» fan του art-house για να εκτιμήσεις τη διάφανη ειλικρίνεια και το συναισθηματικό εύρος που προσφέρει η Κάρλα Σιμόν. Πρόκειται για μια απατηλά «μικρή» ταινία, που όμως είναι γεμάτη με τις καλύτερες προθέσεις και μας χαρίζει έναν από τους πιο πολύπλοκους πρωταγωνιστικούς παιδικούς χαρακτήρες που έχουμε δει (τουλάχιστον πρόσφατα) στο σινεμά.