του Ηλία Φραγκούλη

Βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά του HBO δεν την παρακολουθούσα. Για να πω την αλήθεια, προσπάθησα αλλά… ολόκληρο επεισόδιο ποτέ δεν άντεξα να δω! Πώς συμπεριφέρεσαι, λοιπόν, στην κινηματογραφική «μεταφορά» / συνέχεια της δράσης των χαρακτήρων μιας σειράς που έβγαλε 8 (επιτυχημένα, προφανώς) seasons και τερμάτισε τον Σεπτέμβρη του 2011; Είδα και τα trailers και, παρομοίως, δεν μου άλλαξαν τη διάθεση: δεν με ενδιέφερε καθόλου η περίπτωση του «Entourage»! Πήγα (επαγγελματικός σαδισμός) στην προβολή τού φιλμ χωρίς την παραμικρή προσδοκία, με σοβαρό το ενδεχόμενο να… υποφέρω. Και τολμώ να πω ότι γέλασα. Πέρασα ευχάριστα. Δεν βαρέθηκα, ούτε και σιχτίρισα.

Πιθανότατα, οι λόγοι που μου επέτρεψαν να το διασκεδάσω δεν αφορούν έναν απλό θεατή. Το κινηματογραφικό (έστω) «Entourage» μιλάει για τα παρασκήνια του Χόλιγουντ, της παραγωγής μιας ταινίας, των αναποδιών, του ψωνισμένου ego, της ίντριγκας και των ρόλων εξουσίας ανάμεσα σε executives, stars και επενδυτές που μπορεί να προέρχονται κι από το… Τέξας ακόμη (βλαχιά alert). Όλος αυτός ο φαύλος κύκλος της ναρκισσιστικής… μετριότητας, του stardom, της αναζήτησης λύσεων μονάχα υπό την «ανάκριση» ενός ψυχαναλυτή, κριτικάρεται με σατιρική διάθεση και γνώση, ίσως όχι τόσο ειρωνικά όσο σηκώνει το θέμα, χωρίς να ξύνει πληγές σε βάθος. Μπορεί να «τρολάρει» συμπεριφορές, αλλά δεν τολμά να δαγκώσει το χέρι της μπίζνας που ταΐζει και τούτη την παραγωγή. Στο φινάλε, ο αυτοσαρκασμός θα γυρνούσε σαν ένα boomerang, με όχι και τόσο αστεία αποτελέσματα…

Το κλείσιμο του ματιού, βέβαια, παραμένει έξυπνο. Το «Entourage» περιλαμβάνει την πληθώρα των αναμενόμενων cameos, τις κατάλληλες λεκτικές αναφορές που προκαλούν το μειδίαμα, την απομυθοποίηση σε αυτό το στουντιακό χάλι όπου το ταλέντο και η δημιουργία δεν χωράνε πουθενά, εκτός κι αν αποσβέσεις το budget σου ή πας και για κανένα βραβείο, από αυτά που μοιράζουν στη «γειτονιά» τους, για να κολακεύουν τους εαυτούς τους. Όλα αυτά για τα οποία αγαπάς… να μισείς το Χόλιγουντ!

Μια τελική παρατήρηση περί του ηδονισμού που αγκομαχάει να εισχωρήσει στην ταινία και κάπου αυτολογοκρίνεται έντρομος, σχεδόν όπως και η ταινία δεν παίρνει τολμηρά ρίσκα στην κριτική τής βιομηχανίας του θεάματος. Ο manager του star πρωταγωνιστή / σκηνοθέτη (εδώ το φιλμ δεν σαρκάζει καθόλου πάνω στο πρόσφατο trend, δικαιώνοντας τον ήρωα και το δημιούργημά του!) κάνει σεξ με τη νέα του… ξανθιά γκόμενα. Η οθόνη γεμίζει με κοντινό σε «πλαστικά» στήθη κι έναν κώλο φτιαγμένο (#diplhs) για αμαρτία. Ξαφνικά, το τηλέφωνο χτυπά. Είναι η σύζυγος εκείνου. Το ζεύγος καλύπτει τη γύμνια του με ένα σεντόνι, καθώς εκείνος προσπαθεί να φτάσει το ακουστικό από το κρεβάτι. Ό,τι είδατε είδατε κι ό,τι καταλάβατε καταλάβατε…