του Ηλία Φραγκούλη

Για την περίπτωση του Τομ Κρουζ τα έχω πει και στο πρόσφατο παρελθόν. Η έκφραση «star quality» έχει δημιουργηθεί για τύπους όπως αυτός. Επίσης, ενώ δεν πρέπει να παίζει ιδιαίτερο ρόλο, να σου θυμίσω πως έχει συμπληρώσει… 52 έτη ζωής! Βλέποντάς τον στη μεγάλη οθόνη, ούτε που σου περνάει από το μυαλό (πόσω μάλλον αν πετύχεις και videos παρασκηνίων από γυρίσματα, που μαρτυρούν ότι ο ίδιος απαιτεί να μη χρησιμοποιεί stunts για τις δύσκολες σκηνές του). Ο Κρουζ είναι ένας σοβαρός επαγγελματίας με ένστικτο και γούστο στις επιλογές του. Τα τελευταία χρόνια έχει αφοσιωθεί σχεδόν αποκλειστικά στο είδος της περιπέτειας και το όνομά του αποτελεί εγγύηση ποιότητας σε πολλούς τομείς του κάθε φιλμ στο οποίο πρωταγωνιστεί. Γνωρίζω πως υπάρχουν και οι haters του, όμως, συχνότερα δεν τοποθετούνται εναντίον του σε καλλιτεχνικά ζητήματα…

«Στα Όρια του Αύριο» έχουμε κάτι σχεδόν δυσεύρετο σε σχέση με τα χολιγουντιανά blockbusters τού σήμερα: η ταινία παραδίδει στο θεατή αυτό ακριβώς που υποσχόταν μέσα από trailers και promotional υλικά. Δε σε ξεγελάει, δε σου πουλάει κάτι κατώτερο των προσδοκιών σου. Είναι μια απίστευτα διασκεδαστική sci-fi «παραμύθα» με καταιγιστική δράση και ρυθμό που, αν και στην πραγματικότητα αποτελεί μεταφορά του μυθιστορήματος «All You Need is Kill» του Χιρόσι Σακουραζάκα, καλύτερα περιγράφεται στον υποψήφιο θεατή ως «πάντρεμα» της «Μέρας της Μαρμότας» (1993) με τους «Στρατιώτες του Σύμπαντος» (1997)! Εντελώς!

Με τον ίδιο τρόπο που ο Μπιλ Μάρεϊ ξυπνούσε σε μια ατέρμονη χρονική λούπα της ίδιας μέρας στο πρώτο φιλμ – παράδειγμα, έτσι κι εδώ, ο Κρουζ βιώνει απότομα και εντελώς ανεξήγητα την εμπειρία του κάθε επόμενου ξυπνήματος κάθε φορά που… πεθαίνει! Σε αυτό το μοτίβο απλώς αλλάζεις το φόντο, το κάνεις πιο μιλιταριστικό και μετα-αποκαλυπτικό και προσθέτεις στρατιές από πανέξυπνα εξωγήινα τέρατα που αποδεκατίζουν το ανθρώπινο είδος με ουκ ολίγες ομοιότητες με το δεύτερο φιλμ, το trashy έπος φαντασίας του Πολ Φερχούφεν. Ηθελημένα ή όχι, οι συγκρίσεις είναι μοιραίες, όμως, δεν αδικούν την ταινία του Νταγκ Λίμαν, ο οποίος εκτελεί με μια διάθεση αναβίωσης (ή και ανακύκλωσης) παλαιότερων, δοκιμασμένων και πετυχημένων συνταγών, για να μας δώσει μια upgraded version θεάματος, δίχως να επιδεικνύει ναρκισσιστικά τον εαυτό του πίσω από την κάμερα.

Διόλου τυχαία, το φιλμ συγγενεύει ιδιαίτερα και με τη λογική των video games, αλλά και των χρηστών τους, που σε αντιστοιχία με την πλοκή του φιλμ, μπορούν να ταυτιστούν με τον ήρωα που υποδύεται ο Κρουζ, τοποθετώντας τον στη θέση ενός φανταστικού «gamer» ο οποίος μαθαίνει από τις ήττες του και διορθώνει την πορεία του παιχνιδιού κάθε επόμενη φορά που μπαίνει «μέσα» σε αυτό. Η αντίληψη αυτή ενισχύεται από το Exo Suit, μια μεταλλική «στολή» που φορούν οι στρατιώτες όταν στέλνονται στη μάχη με τους εξωγήινους, με μερικές χειροκίνητες λειτουργίες της να παραπέμπουν σε controller παιχνιδιού.

Εκεί που η δημιουργική ομάδα της ταινίας έχει δώσει ρέστα είναι οι χιουμοριστικές δόσεις του σεναρίου, που αντί να δραματοποιούν το καταστασιακό σύμπαν, αφήνουν την ίδια την ιστορία και τον κεντρικό της ήρωα να αυτοσαρκάζονται! Οι πολλαπλές «επιστροφές» του Κρουζ στην ίδια μέρα, οι αμέτρητες φορές στις οποίες πρέπει να πεθάνει για να διατηρήσει αυτό του το «χάρισμα» και να διορθώσει τα προηγούμενα λάθη του μέχρι να φέρει εις πέρας την αποστολή του, χαρίζουν έως και… άφθονο γέλιο, χωρίς να κανιβαλίζεται το όλο project. Είτε πεθαίνοντας στη μάχη με τους εξωγήινους, είτε μέσω… βλακωδών ατυχημάτων, είτε από το ίδιο το χέρι της Έμιλι Μπλαντ (με το παρατσούκλι… Full Metal Bitch!), που κάποτε κατείχε κι αυτή το «μυστικό» μιας κάποιας ψυχοεπαφής (;) με τον εισβολέα, το… ξανά μανά του Κρουζ έχει γραφτεί, σχεδιαστεί, γυριστεί και μονταριστεί με τόση προσοχή και κέφι, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρατηρήσεις και γκρίνιες. Απλά, χαίρεσαι σινεμά.

Ο ύπουλος τρόπος να προστεθεί και λίγο ρομάντζο στο σενάριο πραγματοποιείται με φινέτσα, οι δύο πρωταγωνιστές περιστρέφονται γύρω από αυτό με σοβαρότητα, διακριτικότητα ή και ειρωνεία, για να οδηγήσουν αυτή την υποπλοκή στον σωστό δρόμο. Αν πας να το ψάξεις επιστημονικά το έργο, ίσως γελάσεις ακόμη περισσότερο. Και, εντάξει, το τελευταίο μέρος τού φιλμ δε σε τινάζει από το κάθισμά σου, παρά μονάχα σε κρατάει στο ίδιο επίπεδο αδρεναλινικής έντασης που σε είχε πιάσει από την αρχή του. Αλλά μιλάμε για ψειρίσματα της λεπτομέρειας τώρα. Το «Στα Όρια του Αύριο» είναι η πιο διασκεδαστική ταινία του φετινού καλοκαιριού, τίτλος που δύσκολα θα χάσει ως το τέλος αυτής της περιόδου.