της Βαρβάρας Κοντονή

Η κλασική τηλεοπτική σειρά «Top Cat» του διάσημου αμερικάνικου studio animation Hanna-Barbera εξαναγκάζεται εδώ σε ένα ινδο-μεξικάνικο (!) ρεκτιφιέ φτηνιάρικου CGI που ουδεμία σχέση έχει με το απολαυστικό cartoon του θρυλικού παρελθόντος, σε μια απόπειρα που συνδυάζει το παρωχημένο χιούμορ με το κακογραμμένο σενάριο (γιατί, στην τελική, παιδιά θα το δουν, τι τις θέλουμε μωρέ τις ιστορίες και την αφηγηματική ποιότητα, πέτα εκεί χρώμα, generic σχήματα και «αστείους» ήχους κι έχεις μια κινηματογραφική αποχαύνωση ανηλίκων, ιδανική για τους τυραννισμένους γονείς).

Το εν λόγω φιλμ εκτελεί χρέη origins (είτε το πιστεύεις είτε όχι), αφού αποτελεί τρόπον τινά το prequel της προηγούμενης ταινίας του 2011, αλλά και της ίδιας της σειράς που έκανε πρεμιέρα στις αμερικανικές οθόνες στη μακρινή δεκαετία του ’60. Στην ταινία του Κουτουριέ, ακολουθούμε τα χνάρια του Top Cat από τη στιγμή που γνωρίζει τον γλυκούλη και χαζούλη Μπένι, ένα από τα βασικά μέλη της μετέπειτα συμμορίας του, καθώς και το πώς οι δυο τους μπλέκουν σε μια σουρεάλ περιπέτεια, όταν βρεθούν στο στόχαστρο του πανίσχυρου Mr. Big, εξαιτίας μιας ντουζίνας κλεμμένων διαμαντιών. Το γατο-κυνηγητό θα οδηγήσει τους δύο φίλους σε ένα πρόγραμμα…προστασίας μαρτύρων (!), εκεί όπου τελικά θα γνωρίσουν τα υπόλοιπα τέσσερα μέλη της παρέας, αποφασίζοντας από κοινού να δώσουν οριστικό τέλος στην παντοδυναμία του Mr. Big ως απόλυτου αφεντικού του – ομολογουμένως δελεαστικού – υποκόσμου.

Νέος χρόνος, ίδια ιστορία για τις εγχώριες εταιρείες διανομής, που συνεχίζουν να φέρνουν τη μία ετεροχρονισμένη μπούρδα μετά την άλλη, με τη «Γατο…Συμμορία» να απευθύνεται αυστηρά σε θεατές πολύ μικρής ηλικίας – και αυτό, πάλι, με κάποια επιφύλαξη, διότι όταν έχεις να ανταγωνιστείς ομορφιά του βεληνεκούς του πρόσφατου «Coco», ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πώς αποφασίζεις να φέρεις στις ελληνικές αίθουσες ένα ακόμη κακέκτυπο animation που βρίσκεται εκεί έξω από το 2015, και το οποίο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού έχει ήδη κυκλοφορήσει σε DVD από τον περασμένο Οκτώβρη! Κατά τα άλλα, η «Γατο…Συμμορία» δεν διαθέτει ούτε την παλαιομοδίτικη γοητεία των παιδικών της Hanna-Barbera, ούτε και το διασκεδαστικό χιούμορ της original σειράς, με τα gags καταστάσεων να δίνουν εδώ τη θέση τους σε επαναλαμβανόμενα flat αστεία που αδιαφορούν εντελώς για το τι πάει να πει «σπάω πλάκα». Το animation είναι σαφέστατα τραγικό, από εκείνα που κάποτε βλέπαμε τα σαββατοκύριακα στο Αlter, και που κάνουν τις ταινίες της Barbie να μοιάζουν το λιγότερο με… Ταρκόφσκι.