της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Έχοντας σκηνοθετήσει μια σειρά κινηματογραφικών (τα δύο πρώτα «Iron Man») και τηλεοπτικών («Revolution», «About a Boy») blockbusters, ο πάλαι ποτέ (;) αγαπημένος καρατερίστας του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά («Swingers») και της τηλεόρασης («Friends»), Τζον Φαβρό, αποφάσισε – σε ανάλογη πορεία με τον ήρωα του – να επιστρέψει στα απλά και βασικά. Με αφετηρία, λοιπόν, μια από τις εξωκινηματογραφικές αγάπες του (το φαΐ) και έμπνευση αγαπημένες του ταινίες του «είδους» («Φαΐ, Ποτό, Αρσενικό, Θηλυκό», «Η Μεγάλη Βραδιά»), έγραψε και σκηνοθέτησε την ιστορία τού Κάσπερ, κρατώντας για τον εαυτό του τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το αποτέλεσμα είναι ένα κινηματογραφικό… γεύμα ικανοποιητικό, με κάμποσες απολαυστικές γευστικές εξάρσεις, που δε θα σου κάτσει στο στομάχι. Ούτε και στο θυμικό, όμως.

Στις εξάρσεις, η συναισθηματική και αισθητική σου παλέτα θα βρει μερικούς καλούς λόγους για να ευφρανθεί. Τα προσγειωμένα, κάθε άλλο παρά θεαματικά, κι όμως… gourmet σκηνοθεσία και μοντάζ, που το παρακάνουν μεν με το κολπάκι εικονογράφησης και… πετάγματος (μέσα στο πλάνο) των tweets Κάσπερ και υιού, αποδεικνύονται δε, δεξιοτέχνες… chef στη διεύθυνση ηθοποιών και στα close-up της προετοιμασίας, του μαγειρέματος και σερβιρίσματος του φαγητού (κατά το παράλληλο μοντάζ της δεύτερης επίσκεψης του κριτικού στο εστιατόριο και της κατ’ οίκον δημιουργίας του ονειρεμένου menu του Κάσπερ, ιδιαίτερα, θα σου τρέχουν κανονικά τα σάλια). Τις ζουμερές – πιο σέξι, πεθαίνεις – Βεργκάρα και Τζοχάνσον, σε πιο γήινους, απτούς και οικείους ρόλους. Τους Χόφμαν, Πλατ και Ντάουνι Τζούνιορ σε χαρακτηριστικά, περισσότερο ή λιγότερο διασκεδαστικά, ιδιότροπα cameo. Τον σπάνια μη εκνευριστικό Λεγκουιζάμο ιδανικό στο ρόλο τού comic relief. Και τον απίθανο, 10χρονο πιτσιρικά, Άντονι, να λιώνει καρδιές, με τα απλά και… βασικά, κι όμως τόσο ανθρώπινα και αληθινά.

Με τις ικανοποιητικές, ούτε ιδιαίτερα χορταστικές, ούτε ιδιαίτερα ξεχωριστές, όμως, λοιπές γεύσεις του menu, δύσκολα θα αποφύγεις κάποιες μεθεόρτιες, μικρο-ξινίλες. Λίγο η σε μεγάλο (πολύ μεγάλο) βαθμό προβλέψιμη εξέλιξη της ιστορίας τής δεύτερης ευκαιρίας αυτού του chef. Λίγο η λανθάνουσα εγωμανία του Φαβρό, που όχι μόνο κράτησε για τον εαυτό του τον πρώτο ρόλο, αλλά επέλεξε και δύο από τις πιο πολυπόθητες, χυμώδεις γυναίκες, όχι μόνο του πλανήτη των εικόνων αλλά και του… πλανήτη Γη, για τους ρόλους της ερωμένης και της πρώην γυναίκας του. Λίγο, τέλος, οι εξωπραγματικές πτυχές του σεναρίου (απολυμένος και άφραγκος, ο Κάσπερ βρίσκει καίρια υποστήριξη στο καινούργιο του ξεκίνημα – μεταξύ άλλων απίθανων – όχι μόνο από την πρώην του, αλλά κι απ’ τον εξωφρενικά εκκεντρικό πρώην τής πρώην του, Ντάουνι Τζούνιορ, σε ρόλο καρικατούρας του Τόνι Σταρκ!) που στερούν ουκ ολίγο… αλάτι ρεαλισμού από το σύνολο. Δυστυχώς, φάρμακα υπάρχουν μόνο για τις στομαχικές καούρες και ουχί για τις κινηματογραφικές…