του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Πολύ συχνά, ειδικά τον τελευταίο καιρό, γίνεται συζήτηση για την έλλειψη ταινιών από γυναίκες σκηνοθέτιδες, γυναίκες σεναριογράφους, γυναικεία θέματα. Το θέμα είναι ότι δεν πρόκειται αποκλειστικά για ζήτημα ποσόστωσης. Άλλωστε, η κινηματογραφική βιομηχανία είναι μια επιχείρηση κέρδους που δεν μπορεί να έχει τέτοιους κανόνες. Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως οι targeted «γυναικείες» ταινίες (και ειδικά οι κωμωδίες) δεν είναι και τόσο επιτυχημένες. Το «Booksmart» είναι μια εξαίρεση στον κανόνα. Γυρισμένο από την ηθοποιό Ολίβια Γουάιλντ, στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο εδώ, δείχνει ότι δεν πρόκειται για ένα vanity project μιας χολιγουντιανής star. Η Γουάιλντ έχει ιδέες, έξυπνη ματιά και ταλέντο πίσω από την κάμερα. Έχει επίσης μια αποκλειστικά γυναικεία ομάδα σεναριογράφων και ένα ντουέτο πρωταγωνιστριών που είναι έτοιμες να επιδοθούν σε κάθε καφρίλα των αρρένων συναδέλφων τους.

Το «Booksmart» είναι μια ευχάριστη έκπληξη γιατί αν και δεν ξεφεύγει από τη θεματολογία του είδους της κωμωδίας σχολείου – ενηλικίωσης, το κάνει με μια καλή ισορροπία στα όρια του χιούμορ, μιλώντας με εντελώς σημερινή γλώσσα για το σεξ (ως νεανική εμμονή), τη φιλία, τους στόχους, το πού στο διάολο πας με τη ζωή σου όταν είσαι μόλις στα 18 σου.

Η Μόλι και η Έιμι έδωσαν τα πάντα στο διάβασμα για να πετύχουν τους στόχους τους. Η Μόλι έχει καταφέρει να μπει στο Yale, έχοντας σκοπό να γίνει η νεαρότερη δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο. Η Έιμι θα πάει στο Columbia, αφού πρώτα κάνει μία πολύμηνη κοινωνική εργασία στην Μποτσουάνα. Είναι πολύ ευχαριστημένες με τους εαυτούς τους και επικριτικές με όλους τους άλλους συμμαθητές τους που… χέστηκαν για το σχολείο και ήταν όλο party και πλάκα. Το μεγάλο σοκ θα έρθει όταν διαπιστώσουν ότι οι περισσότεροι από αυτούς μπήκαν σε αντίστοιχης σημασίας ή ακόμη και στα ίδια κολέγια! Και οι δύο θα περάσουν κρίση ταυτότητας, η Έιμι κομμάτι παραπάνω, δε, αφού έχει κάνει το coming out της ως λεσβία χωρίς να το έχει εφαρμόσει στην πράξη.

Έξω φρενών, την παραμονή πριν απ’ την αποφοίτηση, θα αποφασίσουν να τα δώσουν όλα και να περάσουν μια έξαλλη βραδιά στο καλύτερο house party που οργανώνει το πιο περιζήτητο γκομενάκι του σχολείου, τον οποίο θέλει, επιθυμεί, ποθεί η Μόλι. Δεν ξέρουν όμως τη διεύθυνση! Έτσι, θα αρχίσει μια περιπλάνηση που θα τις οδηγήσει, μεταξύ άλλων, σε ένα private party σε σκάφος, σε τριπάρισμα με παραισθησιογόνα, στην επαφή τους με έναν serial killer, μέχρι και στο κρατητήριο.

Δεν είναι η ιστορία που χαρίζει πρωτοτυπία στην ταινία. Οι περισσότερες νεανικές κωμωδίες σχολείου έχουν παρόμοια θεματολογία. Οι παραλληλισμοί με το «Superbad» είναι αναπόφευκτοι και όχι μόνο επειδή η Μπίνι Φέλντστιν είναι η αδελφή του Τζόνα Χιλ. Η διαφορά εδώ είναι ότι η αντιμετώπιση είναι διαφορετική, κοριτσίστικη με τσαμπουκά, με καλογραμμένους και καλοπαιγμένους κεντρικούς ήρωες και με ένα ensemble χαρακτήρων που δεν γεμίζουν απλώς τον χώρο, αλλά αφήνουν στίγμα. Η Μόλι και η Έιμι είναι σπασίκλες, αλλά δεν είναι μόνο σπασίκλες. Ακριβώς όπως και οι συμμαθητές τους, που στην τελική ασχολήθηκαν με το σχολείο, αλλά το σχολείο δεν ήταν και όλη τους η ζωή.

Όλοι αποφοιτούν με «λίαν καλώς» από τούτο το φιλμ, ειδικά η Γουάιλντ που αποδεικνύει ότι έχει πραγματικό χιούμορ και ικανότητα να αποτυπώσει πιο σύνθετους χαρακτήρες από τις προδιαγραφές του genre. Και έχει στήσει μερικές σκηνές πολύ έξυπνες (όπως η stop-motion φαντασίωση με τις Barbie dolls), που θα αποτυπωθούν στη μνήμη του κοινού αυτής της ηλικίας (ειδικά).