του Ηλία Φραγκούλη

Ελαφρώς πολυτάραχη παραγωγή, με διάφορες συγκρούσεις και διαφωνίες γύρω από το ποιος θα πρωταγωνιστούσε και ποιος θα σκηνοθετούσε τη μουσική βιογραφία του Φρέντι Μέρκιουρι, το «Bohemian Rhapsody» φτάνει επιτέλους στις κινηματογραφικές αίθουσες περισσότερο σαν ένα φιλμ που εξηγεί το παρασκήνιο πίσω από κάμποσες μεγάλες επιτυχίες του συγκροτήματος των Queen, παρά ως μια βαθύτερη ματιά στον άνθρωπο Φαρούκ Μπουλσάρα (όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Μέρκιουρι). Αν περίμενες μια αποστειρωμένη «jukebox» βιογραφία, it will rock you. Αν περίμενες κάτι περισσότερο, keep living on your own.

Η ταινία ξεκινά με την είσοδο του Μέρκιουρι στη σκηνή του Wembley Arena, το Σάββατο 13 Ιουλίου του 1985. Στο Live Aid, δηλαδή. Και έτσι πρόκειται να κλείσει, με σχεδόν ολόκληρο το show των Queen και έναν Μέρκιουρι ελαφρά καταπονημένο από τα πρώτα στάδια της ασθένειας του AIDS, ο οποίος δίνει για τελευταία φορά on stage την performance της ζωής του ως η επιτομή του rocker frontman μιας μπάντας που έγραψε Ιστορία, αγαπήθηκε, συγκινεί ακόμη και άφησε πίσω της iconic συνθέσεις, με αποκορύφωμα το ομότιτλο τραγούδι. Βαριά η κληρονομιά και σίγουρα ο Μπράιαν Σίνγκερ δεν μπορεί να τη σηκώσει επάνω του, παραδίδοντας μια μουσική ταινία που δείχνει προφανώς «φιλτραρισμένη» από τα εν ζωή υπόλοιπα μέλη της μπάντας, που στο παρελθόν είχαν ασκήσει veto για την υλοποίησή της ουκ ολίγες φορές. Ουσιαστικά, δεν μιλάμε για μια βιογραφία και ανάλυση της προσωπικότητας του Μπουλσάρα πίσω από τον Μέρκιουρι, αλλά για μια καταγραφή στιγμών της μουσικής του καριέρας, από τη στιγμή που θα γνωρίσει τους Μπράιαν Μέι και Ρότζερ Τέιλορ και θα γίνει ο αντικαταστάτης vocalist της πρώτης τους μπάντας, των Smile. Ο έντονος χαρακτήρας, η εκκεντρική παρουσία του Φρέντι στη σκηνή, αλλά κυρίως ο τρόπος που ερμήνευε τα τραγούδια του, οδηγούν το συγκρότημα (με το όνομα Queen, πλέον) στην πόρτα της EMI, όπου δισκογραφούν για πρώτη φορά και διαφαίνεται ένα σοβαρό μέλλον καριέρας.

Το «Bohemian Rhapsody» επισημαίνει σταθμούς αυτής της μουσικής καριέρας, με «δορυφόρους» χαρακτήρων την οικογένεια του Φρέντι, τη σχέση του με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας και τους managers τους, και κάπως εκτενέστερα (μέχρι ενός σημείου) με τη Μέρι Όστιν, τη μοναδική γυναίκα που αγάπησε και κρατούσε πάντοτε κοντά του ακόμη και ως φίλη ο Μέρκιουρι (έμελλε να γίνει και η βασική κληρονόμος της περιουσίας του), αλλά και τους άνδρες που τον εκμεταλλεύτηκαν (σεξουαλικά ή επαγγελματικά). Είναι κάπως διαστρεβλωμένη η επιλογή των παραγωγών του φιλμ να παρουσιάζουν την ομοφυλοφιλία του Μέρκιουρι σαν ένα «απαγορευμένο φρούτο» (η σκηνή με τον οδηγό της νταλίκας έξω από μια δημόσια τουαλέτα, κατά τη διάρκεια της πρώτης αμερικανικής περιοδείας των Queen) ή σαν σκέτο υπαινιγμό (η σκηνή στη σουίτα του ξενοδοχείου στο Ρίο), καταλήγοντας σε προσβλητική ηλιθιότητα (η γραφικότητα της α λα «Cruising» οπτικοποίησης ενός σκληροπυρηνικού gay club, στο… όσο πιο φευγαλέο γίνεται, μην θιγεί κανένας θεατής!). Τα ναρκωτικά, επίσης, μπορεί και να μην τα πάρεις καν χαμπάρι αν ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου σε δύο σκηνές!

Φυσικά, μερίδα του λέοντος στην αφήγηση κρατά η διαδικασία της σύνθεσης και της ηχογράφησης του ομώνυμου τραγουδιού (εξαιρετικό το φιλμικό inside joke για τα αγόρια που ποτέ δεν θα έκαναν headbanging μέσα σε ένα αμάξι, ατάκα ειπωμένη δια στόματος Μάικλ Μάγερς!), ενώ υπάρχουν και τα προβλέψιμα highlights που αφορούν το «We Will Rock You» και το «Another One Bites the Dust», αλλά και μια θαυμάσια αναπαράσταση του γυρίσματος του music promo για το «I Want to Break Free». Για τον Μέρκιουρι, όμως, δεν μαθαίνουμε κάτι παραπάνω από τα «εγκυκλοπαιδικά». Για να οδηγηθούμε με (ατυχή) μελοδραματικό τρόπο στη διάγνωση του AIDS και στην επική κατακλείδα – εμφάνιση στο Live Aid, που έχει γυριστεί με τον αρκούντως anthemic τρόπο και, επιτέλους, προκαλεί πραγματικά το συναίσθημα, ειδικά για εμάς που το ζήσαμε τότε μέσω της τηλεόρασης. Διαρκεί αδικαιολόγητα πολύ αυτό το κομμάτι στο Wembley, αλλά δεν μπορείς να γκρινιάξεις τόσο, καθώς σε παρασύρει σε μια ατμόσφαιρα σταδίου και λίγο απέχεις από το να σηκωθείς όρθιος και να βαράς παλαμάκια ρυθμικά στο άκουσμα του «Radio Ga Ga». Μάλιστα, «someone still loves you», αλλά εδώ εννοούμε τους θεατές που θα βρεθούν μπροστά από την οθόνη, όχι τους ανθρώπους που βρέθηκαν πίσω από τις κάμερες αυτής της παραγωγής.