του Ηλία Φραγκούλη

Θα έλεγα πως τούτο το φιλμ είναι σκέτη… τρικυμία εν κρανίω, αλλά εξαιτίας θέματος, καλύτερα να το αποκαλέσω… καμένο σκληρό δίσκο. Αν πιστεύει κανείς ότι οι δουλειές του Μάικλ Μαν ήταν απογοητευτικές τα τελευταία χρόνια, ας είναι προετοιμασμένος για κάτι αληθινά κακό αυτή τη φορά. Μιλάμε για ολοκληρωτική αποτυχία, σε κάθε τομέα!

Σε μια εποχή στην οποία ο κυβερνοχώρος αποκτά πολιτικές διαστάσεις και το hacking αποτελεί όπλο της διεθνούς τρομοκρατίας, ο Μαν δείχνει ξεδιάντροπα out of date και σε κάνει να απορείς για το αν συμβαδίζει με τη ρεαλιστική πραγματικότητα του σήμερα, τοποθετώντας μέσα στο γνώριμο σύμπαν των εικόνων του (ξέρεις, εκείνα τα νυχτερινά πλάνα πόλης…) μια πλοκή που σου σκάει σαν ιός και αποδεκατίζεται από το πλέον τυχαίο antivirus προτού προλάβεις να κοιτάξεις το ρολόι σου και να αισθανθείς με τρόμο τη διάρκεια του φιλμ!

Θα ήλπιζε κανείς το βασικό πρόβλημα του κεντρικού χαρακτήρα να είναι μονάχα το κάστινγκ του Κρις Χέμσγουορθ. Αλλά, και πάλι, αυτό είναι το λιγότερο. Ο κατάδικος που υποδύεται συναντάται μόνο… στο σινεμά! Έχει περάσει από ΜΙΤ, είναι super genius, ό,τι πιάνουν τα χέρια του είναι παιχνιδάκι λογισμικού, βαράει λες και πέρασε από εκπαίδευση στην πιο απίθανη μυστική οργάνωση του πλανήτη και είναι και ομορφονιός! Μιλάμε για ΜακΓκάιβερ, που όμως εκτίει ποινή φυλάκισης για… πλαστές ταυτότητες. Άκου τώρα ιστορία: ο κολλητός του, με τον οποίο στήσανε τον υπερ-κώδικα όταν σπουδάζανε μαζί, είναι πλέον αξιωματούχος στην πατρίδα του την Κίνα και η CIA του δίνει clearance για να συνεργαστούν και να εντοπίσουν άνθρωπο ή οργάνωση που «παίζει» με παραλλαγή του κώδικά τους και ως τώρα είχε ως στόχους ένα πυρηνικό εργοστάσιο και… τις τιμές της σόγιας στην παγκόσμια αγορά!

Κάπου εδώ είναι που θέλεις να σταματήσεις να ασχολείσαι με την πλοκή, καθώς κάθε νόημα της χρήσης του στοιχείου του διαδικτυακού hacking πάει στο βρόντο και η εξέλιξή της κατευθύνεται περισσότερο προς τον προσανατολισμό του… τουριστικού οδηγού σε Χονγκ Κονγκ, Ινδονησία και Μαλαισία. Όταν, δε, αντιληφθείς πως πίσω από όλα αυτά, ο σκοπός είναι η κερδοσκοπία και μόνο, πραγματικά αισθάνεσαι πόσο βαθιά… νυχτωμένος βρίσκεται ο Μαν σε τούτο το θέμα.

Η ανύπαρκτη χημεία των ηθοποιών, τα δήθεν και κακής πλέον αισθητικής πλανάκια της δράσης μέσω ψηφιακών καμερών, το ανέκδοτο των graphics που διαπερνούν routers, microchips και computer terminals, οι ουρανοκατέβατοι καταιγισμοί πυρών (με κορυφαίο το εντελώς άκυρου timing χτύπημα των πρωταγωνιστών από ρουκέτα, το οποίο σε φέρνει στα πρόθυρα του γέλιου), το ρομαντικό στοιχείο (ναι, ο ομορφονιός θα τα φτιάξει με την αδελφή τού Κινέζου…) που «φοριέται» με το ζόρι και το επικό #fail της ατάκας «Εσύ ποιον έχασες στο 9/11;» σε σκηνή διαλόγου πρακτόρων, είναι μόλις μερικά από τα… λάθος highlights αυτής της αποτυχίας ολκής.

Έχουμε 2015. Είναι προφανές πως ο Μάικλ Μαν βρίσκεται ακόμη στη δεκαετία του ’90 και κανένας «πειραματισμός» με hi-def κάμερες δεν τον σώζει, πια. Και το ακόμη χειρότερο; Σίγουρα δεν βλέπει τι γυρίζεται στην αμερικανική τηλεόραση σήμερα! Υπεροψία ή σκέτη ανοησία;