του Άγγελου Μαύρου

Αν η κούτρα του Κρίστοφερ Νόλαν κατέβαζε ένα φόρο τιμής στο «Κάθε Φορά, Πρώτη Φορά» με τελείωμα «Ολέθριας Σχέσης» συν ένα ψυχανέμισμα από «Τα Μάτια της Τζούλια», θα σου άναβε λαμπάκι(α) κάτι σαν το παρόν – κι ο Χίτσκοκ θα ξεπρόβαλλε περίεργος απ’ τον τάφο, προτού βάλει τα χεράκια του και βγάλει τα ματάκια του. Δεύτερο στρίψιμο της βίδας τού δράστη τού remake τού «Brighton Rock» («Ανήλικος Δολοφόνος»), το παρακολούθημα στη σελιλόζη του ευπώλητου μυθιστορήματος του Στιβ Γουότσον (του οποίου η «Ποια είμαι; Πού πάω;» υπαρξιακοφιλοσοφική δεύτερη ταυτότητα / «οπτική γωνία» θυσιάζεται εδώ) σου φεύγει, σου ‘ρχεται και σου ξαναφεύγει από τον ιππόκαμπο, ενώ πέφτεις θύμα ακόμα ενός μετατραυματικά αναπηρικού ψυχολογικού suspenser (λέμε τώρα) diy εξιχνίασης πλεκτάνης συναισθηματικ(ά διαταραγμέν)ης φύσης, ανίκανου να βάλει σε τάξη πειστικά τις σκέψεις του και συναρπαστικά ή ρηξικέλευθα τις εικόνες του.

«Στα Όρια του Αύριο» τής «Μέρας της Μαρμότας» του, όπου μια αμυδρά στη θύμηση κολλητή που της προφταίνει μια κομβική εκατέρωθεν μοιχεία (με σύναψη την πιο ακούσια καταγέλαστη, κατινίστικη ατάκα της ταινίας) πυροδοτώντας τις πρώτες υποψίες της για αποσιωπήσεις και μοχλεύσεις (από ποιο απ’ τα δύο αρσενικά;) στο ρεζουμέ – puzzle της, το «Πάρ’ τα, μωρή άρρωστη» της ηρωίδας μας περιλαμβάνει διαδοχικά: το ξεφούρνισμα της ύπαρξης ενός ακόμα μέλους της οικογένειας κι ενός θανάτου από ασθένεια, και την ανακάλυψη των πραγματικών συνθηκών του συμβάντος που τη σημάδεψε καθώς και μίας πλαστοπροσωπίας. Κάποια απ’ αυτά είναι πραγματικά, κάποια επινοημένα. Και ο Τζόφι τα «παίζει» πρώιμα τόσο τσούκου τσούκου, στα όρια της μπαναλιτέ, ώστε τα διαδοχικά pas de deux απωθούνται ανέτως απ’ το θεατή, αν και αυτό που κυρίως «φωνάζει» (αν ξεπεράσεις και την, ανάμεσα στο σκοτεινό και το αναλάμπον, εικαστική διαταραχή του 35αριού φιλμ Fuji (η ταινία – ταφόπλακα της συγκεκριμένης μάρκας σελιλόζης) είναι οι αντι-συνάψεις του στόρι.

Μια μουλωχτή συνδιάλεξη του προκομμένου με τη φίλη – φίδι ανοίγει (και ξεχνάει ως το τέλος ανοιχτή, τράτζικ) την πιθανότητα μιας σκευωρίας των δυο τους. Ο τυπάς είναι και καθηγητής σε γυμνάσιο, για το οποίο φεύγει κάθε πρωί κι ως το απόγευμα αφού συστηθεί κατατοπιστικά ταχύρρυθμα στο στεφάνι του, που μένει μόνη της με όλα τα αυτο-διαλευκαντικά συμπαρομαρτούντα – αλλά γιατί δε βλέπουμε ούτε ένα Σάββατο ή μια Κυριακή τους (απάντηση: θα χάλαγε τη χρονοδιαγραμματική μανέστρα της μυθοπλαστικής… ρουτίνας). Κι οι απαρχές της γνωριμίας ασθενούς & δόκτορα μένουν στο σκοτάδι, ενώ δε μας βάζει πειστικά σε σκέψεις για τον – παραπλανητικό ή όχι; Πάρε να ‘χεις άνευ λόγου και αιτίας «ατμοσφαιρικό» ξεμονάχιασμα σε parking κτλ. – ρόλο τού θεράποντος κι η μεταμόρφωση σε καλούλη τού, σταμπαρισμένου ως κορυφαίου «κακού», δευτεραγωνιστή Στρονγκ.

Πάντως, το κόντρα κάστινγκ έχει κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά στο Φερθ, ο τύπος και όχι η υποκριτική τού οποίου χτυπάει (γκουχ) άσχημα. Αντίθετα, το κοπάνημα (γκουχ γκουχ) υψηλής τεχνικής τής Κίντμαν σε μια υψηλών απαιτήσεων persona (καθ’ εκάστην σύγχυση, φόβος, αβεβαιότητα, λυγμοί, you name it…) πείθει κι αγγίζει – με την ηθοποιό να βελτιώνει εντυπωσιακά σε σχέση με το «Εισβολή» και το «Ο Άλλοι» (δε συζητάμε καν για την τρασιά «Trespass») την ώριμης damsel in distress μάσκα της. Που, έχοντας υποστεί και μία «ο θάνατός σου, η ζωή μου» πάλη (το πιο τετριμμένα déjà vu genre κρούσμα που πλήττει το φιλμ) και αναρρώνοντας στο κρεβάτι του πόνου, θα πιάσει το νήμα (των δεσμών αίματος) της ζωής της απ’ την αρχή στο «Και κλάμα η κυρία, ρε παιδάκι μου» μελοδραματικό φινάλε επανασυγκόλλησης θραυσμάτων, ενώ ο filmer δυνάστης της έχει τρίψει στην κινηματογραφική «μούρη» του βιβλίου επίσης τη γυναικεία θυματοποίηση και τη family επισφάλεια των σχέσεων. Είναι… αλήθεια ότι, εν τω μεταξύ, το procedural της όλης τρικυμίας εν κρανίω (και εν crime υποθέσει) με επίμονες συσπάσεις στην παρεγκεφαλίδα της πλοκής σ’ έχει συχνά ξυπνήσει στο κάθισμα. Παρηγοριά στον ξέρεις ποιον. Η δυσπιστία κι η ανισορροπία έχουν λαβώσει ανεπανόρθωτα μια (ακόμα) κλινική περίπτωση. Θες να τραβιέσαι πάλι; Ξέχασέ το…