του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Στο σύμπαν της Barbie, όπου πάντα υπάρχει μια πριγκίπισσα με πολλά ροζ αξεσουάρ και κομμώσεις που προκαλούν πονοκέφαλο στους σπουδαστές του Αμάραντου, δεν είναι απαραίτητη η πρωτοτυπία στα σενάρια, ούτε η τεχνική στο animation. Αρκεί ότι η Barbie είναι ξανθιά, όμορφη και πριγκίπισσα. Έτσι και εδώ, σε αυτή τη generic σύνοψη διάφορων πριγκιποκεντρικών ιστοριών, η Barbie πρωταγωνιστεί ως μια καλόκαρδη γοργόνα που μένει στα βάθη του ωκεανού μαζί με τη θεία της, ειδικό στα μαγικά φίλτρα.

Στο παλάτι επικρατεί η δυστυχία εδώ και χρόνια, γιατί ο βασιλιάς και η βασίλισσα έχουν χάσει την αγαπημένη τους πριγκίπισσα – που δε χρειάζεται και πολλή προσπάθεια να καταλάβει κανείς, ότι είναι η Λούμινα. Ωστόσο, ο υπασπιστής του βασιλιά, που προωθεί για το θρόνο το γιο του, πείθει το βασιλικό ζεύγος να κάνει ένα χορό, ώστε ο λίγο βλαξ διάδοχος να βρει νύφη.

Η Λούμινα μαζί με την Κούντα θα πάνε στην υποβρύχια πόλη, η αλήθεια θα λάμψει και η πριγκίπισσα θα βρει ένα όμορφο παλικάρι. Είχε κανείς αμφιβολία; Απλώς αν εξαιρέσεις το hardcore κοινό των ταινιών «Barbie», απορεί κανείς γιατί όσοι μπαίνουν στη διαδικασία και στα έξοδα να συνεχίζουν το franchise, δεν μπαίνουν και στον κόπο να γυρίσουν κάτι λίγο πιο πρωτότυπο και πιο προσεγμένο τεχνικά.