της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Κλασικό αλλά και διαχρονικό, πολυαγαπημένο comic ανάγνωσμα δια χειρός τού… παραμυθά Ρενέ Γκοσινί και του εικονογράφου Αλμπέρ Ουντερζό, οι περιπέτειες του Αστερίξ και του Οβελίξ έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές, εύστροφων ανθρώπων (της Ευρώπης κυρίως). Μετά την προπέρσινη, πιο άστοχη και – από κάθε άποψη – αποτυχημένη τρίτη συνέχεια, «Αστερίξ & Οβελίξ στη Βρετανία», της εν έτει 1999 υπερ-επιτυχημένης (εμπορικά τουλάχιστον) live-action κινηματογραφικής μεταφοράς τους, «Αστερίξ & Οβελίξ Εναντίον Καίσαρα» (με τους Κριστιάν Κλαβιέ, Ζεράρ Ντεπαρντιέ και Ρομπέρτο Μπενίνι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους), η επιστροφή στα βασικά κρίθηκε, ευτυχώς, απαραίτητη.

Έτσι, αυτή τη φορά, η εξόρμηση των περίφημων Γαλατών στο πανί δεν παρεκκλίνει ούτε ρούπι από τις ατραπούς τού 17ου της σειράς, ομότιτλου comic βιβλίου, στο οποίο βασίζεται και παραμένει πιστό όχι μόνο στο περιεχόμενο, αλλά και στην όψη, κινούμενο σχέδιο γαρ. Κατά συνέπεια, η ιδανική ισορροπία ανάμεσα στη slapstick, σωματική κωμωδία, που τρελαίνει τους πιτσιρικάδες (με τα δέντρα που ξεριζώνονται και ξεφυτρώνουν, ξεριζώνονται και ξεφυτρώνουν εν μια νυκτί, ή της ανταλλαγής όποιων εύκαιρων «πυρών» υπάρχουν μεταξύ του «delicatessen» ψαρά και του… αντικέρ του γαλατικού χωριού, ή του έλα να δεις που γίνεται με την άφιξη του Καίσαρα, π.χ.), και το πιο διακριτικό, (αυτο)σαρκαστικό προς πάσα κατεύθυνση, δηκτικό και σημαίνον, παρόν κυρίως στους διαλόγους (κατά τις διαπραγματεύσεις μεταξύ των αναποφάσιστων σκλάβων και Ρωμαίων αξιωματούχων ή Γαλατών, καθώς και τις συζητήσεις επί συζητήσεων μεταξύ των Ρωμαίων στρατιωτών πριν την επίθεση στο γαλατικό χωριό, για παράδειγμα) χιούμορ, που ευφραίνει ενήλικη καρδία, διατηρείται στο ακέραιο. Το ίδιο και όλοι οι – όσο πρέπει ευανάγνωστοι – στοχασμοί περί ελεύθερης αγοράς (έτσι όπως το γαλατικό χωριό και τα παραδοσιακά προϊόντα του γίνονται ακαταμάχητα για τους Ρωμαίους, ενώ αντίστροφα η πολυτέλεια και οι ανέσεις της μοντέρνας ρωμαϊκής αποικίας γοητεύουν τους Γαλάτες), παράλογης γραφειοκρατίας, μετανάστευσης, σεβασμού του διαφορετικού και της πολυπολιτισμικότητας, αλλά και μιας απλής κι όμως συνήθως παραγνωρισμένης αλήθειας: έτσι όπως χτίζεται η πραγματική, ουσιαστική φιλική σχέση μεταξύ του Αστερίξ, του Οβελίξ και της οικογένειας των τυχερών… άτυχων Ρωμαίων (που ενώ κέρδισαν σε κλήρωση ένα διαμέρισμα στην επονομαζόμενη «Κατοικία των Θεών», δεν μπορούν να μπουν σε αυτό, καθώς δεν διαθέτουν τα απαραίτητα χαρτιά!), γίνεται άμεσα κατανοητό το πώς όλα όσα μας ενώνουν ακυρώνουν ολοκληρωτικά όλα όσα μας χωρίζουν.

Κι όλα αυτά με ένα στιλπνό, γάργαρο ψηφιακό κινούμενο σχέδιο, που αφηγείται ευδιάκριτα τη δράση (με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τις σεκάνς κάθε κυνηγητού στο δάσος, αλλά κορυφαίου εκείνου παράλληλα στο ποτάμι, καθώς και του roller coaster απίθανων ατυχημάτων της παρέλασης κατά την άφιξη του Καίσαρα), χωρίς να υπερφορτώνει τα κάδρα και να κουράζει. Κινούμενο σχέδιο, που επιπλέον διακρίνεται από εξαιρετικό, υποβλητικό βάθος πεδίου, ακόμα και στο 2D (όπως το είδαμε εμείς, στη δημοσιογραφική προβολή). Θα περάσεις (και θα γελάσεις) καλά, δηλαδή. Μα τον Τουτάτη!