FreeCinema

Follow us

Ο ANT-MAN ΚΑΙ Η ΣΦΗΚΑ (2018)

(ANT-MAN AND THE WASP)

  • ΕΙΔΟΣ: Περιπέτεια Φαντασίας
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πέιτον Ριντ
  • ΚΑΣΤ: Πολ Ραντ, Μάικλ Ντάγκλας, Εβάντζελιν Λίλι, Γουόλτον Γκόγκινς, Μάικλ Πένια, Μπόμπι Καναβάλε, Τζούντι Γκριρ, Λόρενς Φίσμπερν, Χάνα Τζον-Κέιμεν, Ράνταλ Παρκ, Μισέλ Φάιφερ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 118'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD

Θέλοντας να εξαντλήσει τις πιθανότητες να βρει ζωντανή τη σύζυγο του, η οποία παραμένει εδώ και τριάντα χρόνια χαμένη στον κβαντικό κόσμο, ο δόκτωρ Χανκ Πιμ καταφεύγει εκ νέου στη βοήθεια του Σκοτ Λανγκ. Αυτός θα ξαναφορέσει τη στολή του Ant-Man και με τη Σφήκα πλέον στο πλευρό του θα προσπαθήσουν για το σχεδόν ακατόρθωτο, έχοντας πολλούς και διάφορους κινδύνους να αντιπαρέλθουν.

Τρία χρόνια πέρασαν από το καλοκαίρι του 2015, όταν η Marvel έκλεινε τη δεύτερη φάση του κινηματογραφικού της σύμπαντος, επιλέγοντας να παρουσιάσει τις περιπέτειες ενός από τους λιγότερο γνωστούς της superheroes, συστήνοντας στο ευρύ κοινό τον μικροσκοπικό «Ant-Man». Παρά τα προβλήματα παραγωγής, που είχαν ως αποτέλεσμα την αντικατάσταση του σκηνοθέτη Έντγκαρ Ράιτ από τον Πέιτον Ριντ, η ταινία εκείνη ήταν αρκούντως ψυχαγωγική, με το πλέον χαρακτηριστικό της γνώρισμα να είναι η αποχή (στο μέτρο του δυνατού) από τα τυπικά ενός υπερ-ηρωικού φιλμ, αφού επρόκειτο ουσιαστικά περί μιας heist movie (ξανά στο μέτρο του δυνατού, αφού δεν ήταν δα και το «Ριφιφί» του Ζιλ Ντασέν…).

Το sequel αυτό, που βρίσκει πάλι τον Ριντ να αναλαμβάνει τα σκηνοθετικά καθήκοντα, πέρα από τα αναπόφευκτα αναμασήματα της κάθε συνέχειας μιας εισπρακτικής επιτυχίας, αφήνει στην άκρη τις έντονα… αυτονομιστικές τάσεις τού original, το οποίο δεν είχε και τόσο μεγάλη σχέση με το σύμπαν της Marvel όπως το έχουμε εμπεδώσει (πλήρως, πια) από τις υπόλοιπες παραγωγές της. Τοποθετημένο μετά τα γεγονότα του «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος» (2016), τούτο μοιάζει συχνά-πυκνά πως γυρίστηκε με μοναδικό στόχο να λύσει την απορία όσων αναρωτιόντουσαν με αγωνία πού είχε κρυφτεί ο Ant-Man κατά τη διάρκεια των ολέθριων στιγμών του πρόσφατου «Πολέμου της Αιωνιότητας», όπου εκείνος είχε λάμψει δια της απουσίας του. Είναι τόσες οι αναφορές εδώ στη μάχη του αεροδρομίου στο Βερολίνο, στον αρχηγό Captain America και στο σύμφωνο της Σοκόβια, τις αρχές του οποίου ο Σκοτ Λανγκ / Ant-Man καταπάτησε με αποτέλεσμα να έχει τεθεί σε διετή κατ’ οίκον περιορισμό, ώστε όποιος δεν έχει υπόψιν του τα της Marvel προηγούμενα, θα δυσκολευτεί να εισχωρήσει σε αρκετές από τις σημαντικές λεπτομέρειες της πλοκής (ή της όποιας πλοκής, για να το πούμε πιο σωστά…).

Έχοντας την κρυφή ελπίδα (χάρη στην επιτυχία της πρώτης αποστολής του Ant-Man), πως η γυναίκα του είναι ζωντανή και μπορεί να επιστρέψει πίσω στην οικογένειά της σώα και αβλαβής, ο δόκτωρ Χανκ Πιμ, αφού εξομολογείται στην κόρη του, Χόουπ, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η μητέρα της εξαφανίστηκε στη δίνη του κβαντικού κόσμου (ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό), βάζει μπρος το σχέδιο επαναφοράς της. Το πρώτο του πρόβλημα είναι πως ο Σκοτ Λανγκ δεν μπορεί να βγει από το σπίτι του, έχοντας μάλιστα την αστυνομία μόνιμο μπελά πάνω από το κεφάλι του. Το δεύτερο, η εμφάνιση ενός άπληστου εμπόρου τεχνολογικού υλικού που βάζει στο μάτι ένα πολύτιμο για τις προσπάθειες ανεύρεσης της συζύγου αντικείμενο. Και το τρίτο, ένα μυστήριο πλάσμα ονόματι Φάντασμα που είναι αποφασισμένο να χρησιμοποιήσει προς όφελός του τα τεχνολογικά επιτεύγματα του εργαστηρίου του (ει δυνατόν να το πάρει ολόκληρο σε… πακέτο και να φύγει).

Όλα αυτά οδηγούν σε συνεχείς σεκάνς δράσης, οι οποίες συνήθως περιλαμβάνουν την ξαφνική συρρίκνωση και μεγέθυνση αντικειμένων, προσώπων και κτηρίων (!), εμπλουτισμένων ενίοτε με χιουμοριστικές ατάκες. Το κακό είναι πως το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι παρά μια συρραφή αυτών των επί μέρους σκηνών, καθώς οι… πέντε σεναριογράφοι που ασχολήθηκαν με τούτο δεν κατάφεραν σε καμία περίπτωση να γράψουν μια στοιχειωδώς στρωτή υπόθεση. Αφαιρούν, δε, επί της ουσίας το στοιχείο της έντασης και του (όποιου) σασπένς που μπορεί να προκύψει από την αντιπαράθεση «καλών» και «κακών», αφού οι δεύτεροι μόνο τέτοιοι δεν είναι. Η υποσχόμενη αρχικά εμφάνιση ενός άσπονδου φίλου από τα παλιά και κάποτε συναδέλφου του δόκτορος Πιμ οδηγεί σταδιακά σε χασμουρητά αδιαφορίας για την παρουσία του, με τον Λόρενς Φίσμπερν στον σχετικό ρόλο να βγάζει σε μια στιγμή έναν ακατανόητο επιστημονικής φύσεως μονόλογο (η λέξη κβαντικός και τα παράγωγά της είναι το ψωμοτύρι όλων εδώ πέρα), από αυτούς που εύχεσαι να χτυπήσει το τηλέφωνο μπας και ο ομιλών πάψει την… έκθεσή του (εωσότου αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα!). Όλο το δήθεν επιστημονικό υπόβαθρο της υπόθεσης, πάντως, εκτός από χαρακτηριστικά ακαταλαβίστικο, κάνει το αντίστοιχο του «Doctor Strange» (2016) να μοιάζει με απαύγασμα τεκμηριωμένης σκέψης και σοφίας, με αποτέλεσμα η σχετική περιπλάνηση στα εσωτερικά βάθη του κβαντικού μυστηρίου (κβάντο θα λέμε και θα κλαίμε…) να μην λέει τίποτα μπροστά στη σχετικού ύφους μαγεία της εξερεύνησης του ανθρώπινου σώματος στο «Φανταστικό Ταξίδι» (1966).

Κατά τα λοιπά, η αυτοκινητική καταδίωξη στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο είναι φοβερά διασκεδαστική, θυμίζοντας βέβαια τις δεκάδες ανάλογες που έχουν γυριστεί στους ίδιους δρόμους, με πιο κατάλληλη αναφορά (λόγω… μεγέθους των οχημάτων) να στέκει η τελευταία περιπέτεια του επιθεωρητή Κάλαχαν στο «Στοίχημα Θανάτου» (1988), ενώ η κατάληξη στο λιμάνι – με την κάργα χιουμοριστική διάθεση – πατάει στο «Μια Τρελή Τρελή Καταδίωξη» (1972), με το υπερ-ηρωικό μοτίβο να λειτουργεί άψογα σε τούτη τη σεκάνς. Από τους νεοεμφανιζόμενους στο franchise, η Μισέλ Φάιφερ στον ρόλο της εξαφανισμένης δυστυχώς μένει ανεκμετάλλευτη (βρίσκοντας όμως κι αυτή τον χρόνο να βγάλει ένα mini κβαντικό διάγγελμα!), ο δε Γουόλτον Γκόγκινς προλαβαίνει να παίξει για τρίτη φορά εφέτος και για… χιλιοστή στην καριέρα του έναν ρόλο μοχθηρού κακού («Ο Λαβύρινθος: Η Τελική Δοκιμασία» και «Tomb Raider» οι άλλες δύο φετινές του εμφανίσεις, με την υποσημείωση πως η χρονιά καλά κρατεί ακόμη για περαιτέρω εμπλουτισμό τού βιογραφικού…). Έτσι, μένουν οι παλιοί γνωστοί να σώσουν την κατάσταση, επαναλαμβάνοντας τους ρόλους τους χωρίς να καταφεύγουν σε τίποτα ιδιαίτερες εκπλήξεις, με τις ατάκες στο γνώριμο ύφος του Πολ Ραντ και την περιγραφή παρελθόντων γεγονότων από τον Μάικλ Πένια – κατά τα πρότυπα του original – να είναι μεν ευχάριστες, να αφήνουν όμως την αίσθηση της επανάληψης κι όχι απαραίτητα της πιο επιτυχημένης. Το απολύτως βέβαιο είναι πως θα υπάρχει και συνέχεια στην ιστορία, καθώς η post-credits σκηνή το καθιστά σαφές, με έναν τρόπο που προδιαθέτει για μια επανάληψη… της επανάληψης.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αν αισθάνεσαι κουρασμένος από το genre, τούτο πολύ δύσκολα θα σου ανανεώσει το ενδιαφέρον, πόσω μάλλον εάν έχεις χάσει κάποια από τα προηγούμενα υπερ-ηρωικά επεισόδια, γεγονός που εδώ θα σε κάνει να… χάσεις την μπάλα. Προσφέρει ενίοτε στιγμές ψυχαγωγίας και διασκέδασης, λόγω μεγέθους ο Ant-Man παραμένει σταθερά o πιο διαφορετικός από τους superheroes, όμως ο σαφής πλέον εναγκαλισμός του με το σύμπαν της Marvel ενισχύει τον κορεσμό που προκύπτει από τα σχετικά φιλμ, τουλάχιστον για μια σημαντική μερίδα του κοινού. Οι φανατικοί τού είδους, που είναι έτοιμοι να τρέξουν για να συμπληρώσουν τα κομμάτια του ιδιότυπου κινηματογραφικού / κομιξάδικου puzzle, ας μην ανησυχούν και τόσο. Δεν θα δουν κάτι που βρίσκεται πολύ πιο χαμηλά από τις προσδοκίες τους, οι αστοχίες όμως είναι εμφανείς, κάτι που κάνει το «Ο Ant-Man και η Σφήκα» να υπολείπεται σημαντικά τόσο του πρώτου μέρους της σειράς όσο και αρκετών εκ των ταινιών της τρίτης φάσης του Marvel Universe.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.