της Βαρβάρας Κοντονή

Κλισεδιάρικα και «φωνακλάδικα» αποφάσισε η Ιταλίδα σκηνοθέτις, σεναριογράφος και συγγραφέας Φραντσέσκα Κομεντσίνι να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το ομότιτλο μυθιστόρημά της, με μια ηρωίδα – οδοστρωτήρα που σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια από τις πιο… ενοχλητικές πρωταγωνιστικές παρουσίες που έχεις παρακολουθήσει τον τελευταίο καιρό στο σινεμά! Βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο έχει μετουσιωθεί κινηματογραφικά ο χαρακτήρας της Κλάουντια (Μασίνο), μπορώ μόνο να εικάσω πόσο αφόρητα στερεοτυπικό δείγμα γυναίκας θα πρέπει να αποτελεί στο βιβλίο της Κομεντσίνι. Και επειδή αναφερόμαστε σε μια ταινία από μια γυναίκα για μια γυναίκα, καλό είναι (σαρκασμός) να ετοιμάζεσαι για ένα φεμινίζον δράμα με extra δόσεις κακής πατριαρχίας και λανθάνουσας ανδρικής συμπεριφοράς.

Μετά την ανορθόδοξη γνωριμία τους σε μια πανεπιστημιακή διάλεξη, όπου η Κλάουντια θα κοντράρει ανοιχτά τον Φλάβιο (Τραμπάκι) για τις απόψεις του περί πολεμικής ιστορικότητας και θέσης της γυναίκας (here we go!), οι δυο τους θα καταλήξουν τελικά ζευγάρι, όχι δίχως αντιζηλίες και καυγάδες, αλλά και με στιγμές τρελού έρωτα και πάθους. Όταν μετά από επτά χρόνια κοινής ζωής ο χωρισμός είναι πλέον αναπόφευκτος, η Κλάουντια θα βρεθεί σε έναν αέναο κύκλο αυτολύπησης και πεισματικής άρνησης να αποδεχτεί αυτή τη νέα πραγματικότητα: το υπέροχο love story έχει πια τελειώσει. Μένοντας «κολλημένη» στο σχεσεακό της παρελθόν με τον Φλάβιο, η Κλάουντια θα αναζητήσει τους λόγους οι οποίοι οδήγησαν στην οριστική ρήξη αυτού που η ίδια πίστευε ως «έρωτα ζωής», σε μια απόπειρα ευρύτερης συναισθηματικής ενδοσκόπησης. Την ίδια στιγμή, η εφήμερη σχέση της με μια πρώην μαθήτριά της θα την κάνει να αναθεωρήσει για το αν υπάρχει πράγματι ο τέλειος σύντροφος και το κατά πόσο βρίσκονται περισσότερα από αυτό το δήθεν μοναδικό «άλλο μισό» εκεί έξω τελικά.

Η ταινία ακολουθεί την κλασική αφηγηματική δομή μιας οποιασδήποτε κομεντί (κορίτσι γνωρίζει αγόρι, κορίτσι ερωτεύεται αγόρι, κορίτσι και αγόρι χωρίζουν), φροντίζοντας να καταστήσει σαφή την τεράστια επιρροή του σινεμά του Γούντι Άλεν, με μια πρωταγωνίστρια που η Κομεντσίνι θέλει να μπολιάσει με τις χαρακτηριστικές σεξουαλικές νευρώσεις τού σύμπαντος εκείνου, μόνο που καταλήγει με μια γυναίκα στα όρια του διαρκούς νευρικού κλονισμού – κι αν με ρωτήσεις, δεν υπάρχει τίποτα το σέξι σε αυτό! Ειλικρινά, ολόκληρο το φιλμ είναι δομημένο με βάση την (και καλά) θηλυκή ψυχοσύνθεση και την επιτακτική ανάγκη για αρσενική προστασία, ακόμα και όταν η αλλοπρόσαλλη γυναικεία συμπεριφορά χτυπάει κόκκινο, δικαιολογώντας απόλυτα την επερχόμενη διάλυση μιας σχέσης. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα το συγκινητικό ή το ειλικρινά όμορφο σε τούτη την ιστορία αγάπης. Μόνο γκρίνια, κόντρες και δύο τεράστια «εγώ», που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσουν στο τέλος (το οποίο, μεταξύ μας, αργεί αφόρητα να έρθει!). Η όποια πρόφαση αστραπιαίου έρωτα δεν μετουσιώνεται σε τίποτε άλλο, παραμένοντας μια βολική σεναριακή πρόφαση για τη δημιουργό προκειμένου να κατασκευάσει το δικό της quirky νευρωτικό ρομάντζο, παραπέμποντας περισσότερο σε γουντιαλενικό κακέκτυπο ανεξάρτητου σινεμά παρά σε ένα αξιομνημόνευτο χιουμοριστικό φιλμ για την ίδια τη φύση των σχέσεων.

Η Λουτσία Μασίνο στον ρόλο της Κλάουντια κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να δώσει σε τούτον τον… από γεννησιμιού του αντιπαθητικό χαρακτήρα ένα κάποιο βάθος, σε μια απόπειρα να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ότι τάχα η περίπλοκη ψυχοσύνθεση και οι νευρώσεις μπορούν να οδηγήσουν μια γυναίκα στα όρια της συναισθηματικής κατάρρευσης, με την Κομεντσίνι να σκιαγραφεί εντελώς μονοδιάστατα το προφίλ μιας σύγχρονης γυναίκας η οποία μπορεί να υπάρξει μόνο σε συνάρτηση με τον άνδρα. Από εκεί και πέρα, όταν δηλαδή το θέμα της μόνιμης υστερίας κάπου κορεστεί, στο παιχνίδι θα μπει και το επιβεβλημένο (αν και σύντομο) λεσβιακό ειδύλλιο, προκειμένου η ηρωίδα να αντιληφθεί ότι «υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές…», παραδεχόμενη αργότερα σε μια τυχαία συνάντηση με τον πρώην «πως, ναι, περνά και μόνη της καλά, τα καταφέρνει μια χαρά, δεν τον έχει ανάγκη ευτυχώς, της είναι πλέον περιττός», έχοντας φτάσει προφανώς στο ύψιστο επίπεδο της προσωπικής της χειραφέτησης. Εμπρός στον δρόμο που χάραξε η Κλάουντια, κορίτσια!