της Βικτωρίας Μιχαήλ

Πλέον, δείχνει ήδη απ’ τον τίτλο το πρώτο καταγέλαστο μειονέκτημα στο corpus του δεύτερου διασημότερου Young Adult κινηματογραφικού franchise δυστοπίας: είναι μια τριλογία που μέλλεται να τελειώσει στα… τέσσερα. Μακάρι να ήταν αυτό το πιο τρωτό γνώρισμα στον μεταλλαγμένο στη μεγάλη οθόνη οργανισμό τής ούτως ή άλλως επιγονικής, «δεύτερης» λογοτεχνικής τριπλέτας της Βερόνικα Ροθ. Διατηρώντας τον ικανό runner της προηγούμενης ταινίας, Ρόμπερτ Σβέντκε, με το μάτι γαρίδα σε πιο γκεϊμίστικα φουτουριστικά «σκηνικά» αλλά αναθέτοντας σε τέσσερις νιόφερτους σεναρίστες (ανάμεσά τους, καθόλου τυχαία, ένας απ’ τους υπεύθυνους για το «Ο Λαβύρινθος») να επιμηκύνουν προκρούστεια το τελευταίο κλιμακτήριο βιβλίο της saga ώστε να φτουρήσουν δύο κινηματογραφικά τομίδια, η Summit το αφήνει για πρώτη φορά τόσο εκτεθειμένο, τόσο στο… ράφι. Βέβαια, είναι κάτι που θα «διαβάσουν» μάλλον όχι τόσο οι ηλικιακά μικροί κι απονήρευτοι όσο οι ευρύτερα καταρτισμένοι στο genre fans.

Οι πρώτοι θα προσγραφούν ξανά στις τάξεις των ηρώων ενώ το χωρίς λιποψυχία στον παλμό του θέαμα συνηθέστατα ευστοχεί ανάμεσα σε set pieces αδρεναλίνης και λέγε-λέγε / κάνε-κάνε άνοιγμα της υπόθεσης σε δύο νέα (συν το αστικό γνωστό) περιβάλλοντα. Ατραξιόν, χάρη στο δέσιμο πισθάγκωνα της δουλειάς των όχι έξαλλων VFX και του γειωμένου design από τον αμφιβληστροειδή – κέρβερο του Σβέντκε, μια αναρριχητική σεκάνς απόδρασης εκτός των τειχών, μια Έρημη Χώρα ανάμεσα στον Άρη και σε αχανές… νταμάρι, ερυθρά ραδιενεργή βροχή, ουφοειδή mini drones – πανοπλίες, ένα Πανοπτικόν – τιμονιέρα μεταξύ CCTV και διακτινισμού στο πιξελιασμένο «συμβαίνει τώρα», ένα απολυμαντικό ντους γλίτσα α λα «Matrix», δύο ωραία θέματα για programming και ορχήστρα του scorer Τζόζεφ Τραπανίζ.

Οι δεύτεροι στην τροπή της ιστορίας σε είσοδο στον χαξλεϊκό δοκιμαστικό σωλήνα όπως θερμαίνεται μοιραία στον 21ο αιώνα της ευγονικής, σαν σ’ ένα «Gattaca» ατενίζον απ’ το ρετιρέ του μέσα σε terrarium τον post boho εμφύλιο των διαιρεμένων και γκετοποιημένων βάσει προσωπικότητας ανθρώπων, θα δουν, εκτός απ’ τις δυνάμει ενδιαφέρουσες λανθάνουσες λεπτομέρειες που προδίδουν Πολυμάθεια (όπως τα καρπιαία tattoo – κάρτες εισόδου, διπλή αναφορά στον γραμμικό κώδικα των προϊόντων & τους αριθμούς των εγκλείστων του Ολοκαυτώματος, και το αέριο αμνησίας, παραπέμπον ευθέως στο δηλητήριο agent orange με το οποίο οι ΗΠΑ φλόμωσαν αθώους στον πόλεμο του Βιετνάμ) το… τέρας. Όχι τόσο στις déjà vu λαθροχειρίες μοτίβων (η παρακολουθούμενη κοινότητα – πείραμα που πρόλαβε να βγει από το «Ο Λαβύρινθος», οι ειδικότητες και το μετεφηβικό στρατιωτικό chic του «Η Εκδίκηση του Ender», το μεταδιδόμενο στον πληθυσμό ενωτικό τηλεμήνυμα της ηγέτιδας της επανάστασης που «καθάρισαν» για τα «Hunger Games») όσο στις εκδηλώσεις τού – κατόπιν του πειράγματος της διασκευής – ελαττωματικού δραματουργικού κυρίως DNA ενώ η μυθοπλασία επιχειρεί να βγει απ’ το εργαστήριο.

Η σχέση αιτίου και αιτιατού σε μια πολλαπλή έλικα κομβικών εξάρσεων στις καταστάσεις (η όπως συνάγεται εκ των υστέρων απολύτως ουρανοκατέβατη χωροχρονικά διάσωση της σκαστής πεντάδας από έναν σχετικά αντιμετωπίσιμο κυνηγό χάρη σε μια ψιλογελοία κιόλας ενεργειακή ασπίδα, το μπελαλίδικο παιδομάζωμα για το ανθρωποφυτώριο των επάλξεων του Υπουργείου Υγείας, η απ’ το πουθενά αποκατάσταση της διακοπείσας ενδοεπικοινωνίας τής εκλεκτής με τον αδελφό της την πιο καίρια στιγμή της τελικής αναμέτρησης) χτυπάει άσχημα, ενώ η αφήγηση επιχειρεί με Ειλικρίνεια αλλά όχι Γενναιότητα να χώσει στην ίντριγκα – μυελό, με κινητήριο δύναμη τον ο-σκοπός-αγιάζει-τα-μέσα ελιτίστα υπερσχεδιαστή του αύριο της ελλειμματικής θνητής μονάδας μετά την Αποκάλυψη, από το παρά ξανά μανά τη διαφωνία για το συμπράττειν ή όχι με τη νέα τάξη σωτήρων άσβεστο αίσθημα (μερικά φιλάκια, μην κάνετε όρεξη…) των ερωτευμενακίων μας και μια επαπειλούμενη σύρραξη φατριών στη Chi-town μέχρι την απαντώσα παλικαρίσιο τουπέ αγάπη της αρχηγού μανούλας τού Φορ και τις πιο ενοχλητικές από ποτέ comic relief σφήνες τού Τέλερ… Χωρίς Μέτρο. Η πολύτιμη Καθαρή αυτού του μέλλοντος και της σειράς αλλά από καθόλου καθαρή ατυχία στερημένη από σκηνές βαρύτητας και ερμηνευτικής αυτοδυναμίας εδώ Γούντλεϊ είναι, επίσης, υπολογίσιμο θύμα. Αυτής της οιονεί Απάρνησης της έως τούδε ας πούμε Ομόνοιας στρατηγικής και προθέσεων ενός εγχειρήματος, που τώρα αποκλίνει επικίνδυνα προς την προχειρότητα, φανερώνοντας κουσούρια που δύσκολα θα διορθώσει (ποιος;) στο υπόλοιπο του προσδόκιμου ζωής του. Ακολουθείς, βασικά, αν σε διακρίνει Αφοσίωση…