του Άγγελου Μαύρου

Αν οι ταινίες είχαν μιλιά, στην ερώτηση «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;», η απάντηση τούτης εδώ θα ήταν «το βλαστάρι και αντίπαλον δέος του ‘H Πιο Κουφή Μέρα του Φέρις Μπιούλερ’». Πρόβλημα #1: ξέρετε πολλούς που να πραγματοποίησαν τα λιλιπούτεια όνειρά τους ενήλικοι; Πρόβλημα #2: η μισοριξιά αυτή πώς να πετάξει μπόι και να βγάλει γλώσσα σε προστατευμένο παρκάκι; Γιατί η Disney επιμένει στις φασκιές family size (κόντρα στο τολμηρό νέο ρεύμα συνήθως εξίσου προβλημαιτκών crowd-pleaser όπως η «Οικογένεια Μίλερ»), στο σε safe mode γενετικό υλικό από το 80’s franchise «Το Θηριοτροφείο Πάει Διακοπές», στο κούνια μπέλα τού πακετωτικού «έλα στη θέση μου» κλου φαντασίας που αλάλιασε, ειρήσθω εν παρόδω, και μια άλλη ταινία τής εταιρείας, το προ 11ετίας «Απίστευτη Παρασκευή».

Το άπαν έχοντας υιοθετήσει τη φορμίτσα ουσιαστικά ενός 70’s εφηβικού λογοτεχνήματος τής Τζούντιθ Βιόρστ για να το αναθρέψει σ’ ένα family κωμικό χρονικό προαστειακής δράσης κατά συρροήν στραβών, που η απόπειρά του να ανοίξει πειστικά ή ιλαρά φαρσικά τη βεντάλια των αναποδιών του σε πάσες τις γενεές θεατών (με τους ήρωές του αντικατοπτριζόμενους αντιστοίχως), επιβεβαιώνει συνηθέστατα και απρόθετα, αν και ποτέ καταδικαστικά, το νόμο τού Μέρφι. Καταρχήν τα πραγματικά αστεία είναι πιο λίγα απ’ όσα έχει «Το Σόι Σου» στον ALPHA (εντάξει, που λέει ο λόγος), σ’ έναν ορυμαγδό καταστροφικών απροόπτων που απαριθμεί φωτιά σε χημείο τάξης κι εντός εστιατορίου σε πειρατική πουκαμίσα «μπαμά» (η λεξιπλασία – επίδοξο ευφυολόγημα εδώ για τον μπαμπά που έχει αναλάβει φουλ μητρικά κι οικοκυρικά καθήκοντα), άπαιχτη μάζωξη αντιζήλου μπόμπιρα και chain-mail ευτελισμό με φωτοσοπιά αλλαγής φύλου, ένα αμάξι που μένει κι ένα άλλο που γίνεται φιτίλια, παραλίγο στράφι (εξαιτίας τυπογραφικού σφάλματος κι ακούσια σόκιν δημόσιας ανάγνωσης) λανσάρισμα βιβλίου, ξερατά και γευσιγνωσία μαρκαδόρων από μπέμπη, βράχνιασμα και high (από σιρόπι για βήχα) νουνούζας ηθοποιού, σπυρί / όλεθρο σε «σαλίγκαρο» / κουστουμιά – νούμερο τη μεγάλη νύχτα με γκόμενα για popular μεγάλο bro, κροκόδειλο και καγκουρό λυτά εντός εστίας και άλλα τινά.

Έτερα λιγότερο ή περισσότερο της συμφοράς που «παίζουν» εδώ κάποιες καταστάσεις (όπως το ποδήλατο αντί για TAXI που παίρνει εξωφρενικά την κρίσιμη ώρα η καριερίστα στο εκδοτικό marketing μαμά) οι οποίες ουρλιάζουν πυροδοτούμενες ευτράπελα βολικά βαλτά, το προαστειακά μπουρζουάδικα στάνταρ σμάρι περσόνων (που δικαιώνεται στη «φάτσα κάρτα» διανομή Καρέλ και Γκάρνερ, αλλά χαντακώνοντάς τους για πολλοστή φορά σε clean-cut ρόλους σουργελοθεάματος), συν ότι το κήρυγμα «ιδίως στα ζόρια, μην το βάζεις ποτέ κάτω» και «αν είμαστε μαζί, τα μπορούμε όλα» αν δεν έκανε το κομμάτι του στο τέλος, θα έσκαγε.

Δε σου κάνει καρδιά και να το διώξεις απ’ το σπίτι, πάντως. Τα κάνουν τα θελήματά τους λεκτικά (ένα λάθος σύμφωνο που κοπρίζει πρωτότυπα στην αιώνια εικόνα τού guest Ντικ Βαν Ντάικ) ή οπτικά γκαγκ (τα σπάει, κυριολεκτικά, το ταυτόχρονο κρήμνισμα δύο αντικριστών βιτρινών με τρόπαια στο σχολείο), και λίγα σκετς με νεανική ζωηρότητα fun (οι βολές με γαρίδες και καλάθι το στόμα τού φλώρου dad, άνευ μάλιστα εφέ). Κυρίως: δε σκοντάφτει πουθενά, ούτε σε ρυθμό ούτε σε CGI ούτε σε κασκάντες ούτε σε εικαστικά, η μακριά-από-μας-οι-αταξίες επιστασία τού Μιγκέλ Αρτέτα. Αλλά η μέτρια, όπως κι «Η Κακή Μέρα από το Πρωί Φαίνεται», και βιώνεις μια τέτοια ως ώριμος θεατής εδώ. Για το γκαντεμομικρό…