FreeCinema

Follow us

ΟΣΑ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ (2013)

(ABOUT TIME)

  • ΕΙΔΟΣ: Ρομαντική Κομεντί
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρίτσαρντ Κέρτις
  • ΚΑΣΤ: Ντόνολ Γκλίσον, Ρέιτσελ ΜακΆνταμς, Μπιλ Νάι
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 123'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: UIP

Ο Τιμ γιορτάζει τα 21 του χρόνια με την πιο τρελή αποκάλυψη από τον πατέρα του, που αφορά το μεγαλύτερο μυστικό που κρύβουν όλοι οι άνδρες στην οικογένειά του: μπορεί να ταξιδέψει στο χρόνο! Αρκεί να βρεθεί σ’ ένα σκοτεινό χώρο, να σφίξει τις γροθιές του και να σκεφτεί το χρονικό πλαίσιο του παρελθόντος στο οποίο θέλει να επιστρέψει. Πρέπει, όμως, να προσέξει να μην αλλάξει δραματικά κάτι από το μέλλον…

Υπάρχει ένα κινηματογραφικό είδος που εγώ αποκαλώ «μόνο στο σινεμά». Όταν το αναφέρω σε κουβέντες με παρέα, στην αρχή, όλοι παρεξηγούν την πραγματική έννοια της «ορολογίας». Δεν εκφράζει τη δυσπιστία του «Όχι, ρε φίλε, αυτά μόνο στο σινεμά συμβαίνουν!» και δεν αποκωδικοποιείται με τρόπο αρνητικό. Το δικό μου «μόνο στο σινεμά» ταιριάζει καλύτερα με τα συναισθήματα, αυτό το «μεγαλύτερο κι απ’ τη ζωή» που λέμε, χωρίς να έχει τη σημασία, τη βαρύτητα της έκφρασης, αλλά με τη δύναμη που μπορεί να έχει εκείνο το έργο που θα σε πάρει από μια συγκεκριμένη ψυχολογική διά-σταση και θα σε… σηκώσει κάπου εντελώς αλλού! Σα να μπαίνεις μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα και να είσαι κομμάτια, από κούραση και στενοχώριες, και να βγαίνεις μετά το τέλος της προβολής… άλλος άνθρωπος! Αυτό είναι το «μόνο στο σινεμά». Και, συνήθως, οι ταινίες του Ρίτσαρντ Κέρτις το κάνουν αυτό. Συνέβη με το «Αγάπη Είναι…» (2003), επαναλαμβάνεται και με το «Όσα Φέρνει ο Χρόνος».

Ναι, η ταινία πατάει πάνω σε κλασικές συνταγές του είδους της ρομαντικής κωμωδίας. Είναι άδικο, όμως, να κατηγορείς έναν από τους σεναριογράφους που έφτιαξαν αυτές τις συνταγές εξαρχής (βλέπε «Τέσσερις Γάμοι και Μια Κηδεία»). Ο Ρίτσαρντ Κέρτις είναι ένα εξαιρετικό ταλέντο για το είδος. Ξέρει τι θα πει χιούμορ. Ξέρει τι θα πει ρομάντζο. Ξέρεις τις γυναίκες. Ξέρει και την ανδρική ιδιοσυγκρασία, προφανώς. Ξέρει από σχέσεις. Ξέρει πολύ καλά να γράφει για ενήλικες, αλλά με έναν τρόπο που αγγίζει και νεαρότερες ηλικίες θεατών. Παραδόξως, θα έλεγα πως οι ταινίες του είναι… για όλη την οικογένεια! Δίνω έμφαση στην τελευταία λέξη γιατί ο θεσμός της οικογένειας είναι κάτι που έχουμε ζήσει όλοι μας – ακόμη κι αν δεν υπάρχει η πρόθεση να διαιωνιστεί από όλους μας… Δε θα τις αποκαλούσα «πανανθρώπινες» τις ταινίες αυτές. Απλά, ένα ευκολοχώνευτο, feel good δίωρο κινηματογραφικής θαλπωρής, κάτι σαν το κυριακάτικο τραπέζι με όλη την οικογένεια. Παλιομοδίτικη κατάσταση, αλλά με γράψιμο στο πλαίσιο του σήμερα. Ως σκηνοθέτης, από την άλλη, δεν έχει να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο, διεκπεραιωτής είναι ο άνθρωπος, δεν πουλάει κάτι άλλο, οι ερμηνείες στα δύο φιλμ που γύρισε ο ίδιος τα τελευταία χρόνια δείχνουν αβίαστα φυσικές, χωρίς δραματικό στόμφο, και η φιγούρα μιας κάποιας βρετανικής παράδοσης πίσω από το φακό δεν ανήκει εδώ. Είπα «αβίαστα»; Δείτε τούτο το φιλμ κι ύστερα τολμήστε να ξαναδείτε το «Αν…» του Παπακαλιάτη, για παράδειγμα…

Μέσα στο γνωστό πλαίσιο των ισορροπημένων δόσεων ρομαντικού, αισθηματικού, κωμικού αλλά και δραματικού, αυτή τη φορά ο Κέρτις προσθέτει το στοιχείο του φανταστικού, το οποίο σου πασάρει σα να πρόκειται για κάτι ρεαλιστικό, αληθοφανές. Φυσικά και δεν είναι το… «Back to the Future»! Το εύρημα των ταξιδιών πίσω στο χρόνο λειτουργεί ως ένα ευρηματικό twist που οφείλει να σου πουλήσει την κινηματογραφική «παραμύθα». Ο ήρωας του φιλμ χρησιμοποιεί αυτή τη μαγική ικανότητά του για να βρει την αγάπη και να αναμετρηθεί με τον ίδιο του τον εαυτό, τα κλισέ της ερωτικής ζωής και το happy end, που ο θεατής ζητά να βρει στο σινεμά. Μέχρι το φινάλε, ο τελευταίος – ελπίζουμε να – έχει γίνει πιο σοφός.

Η δεύτερη «καινοτομία» εδώ είναι το target group. Υποψιάζεσαι πως μιλάμε για ένα τυπικό chick flick, όμως, το «Όσα Φέρνει ο Χρόνος» επιχειρεί να βάλει στο παιχνίδι και το ανδρικό κοινό, μέσω της σχέσης πατέρα και γιου, ενός δεσμού που ακουμπάει με απίστευτη ωριμότητα, ευαισθησία, χωρίς γνώριμες φόρμουλες… δακρυϊκές. Η χημεία του καστ ενισχύει την ταύτιση και ο Μπιλ Νάι σκορπίζει τη χαρισματικά cool αύρα του, για να καταλήξει σε ένα τουμπάρισμα συγκίνησης που δε θα καταλάβεις ότι χτιζόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Οι ενστάσεις έρχονται στο δεύτερο μισό, μετά την εγκυμοσύνη του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, στην εμφάνιση μερικών δραματικών κορυφώσεων, που ξέρεις πότε θα σκάσουν αν τσεκάρεις τη διάρκεια με το ρολόι, και στις πιο εκβιασμένα ζόρικες κρίσεις του σογιού. Και το ηθικό δίδαγμα είναι αρκετά πιο αδύναμο από τη συγκλονιστικά γραμμένη και στημένη εισαγωγή του αεροδρομίου στο «Αγάπη Είναι…», που σε χτυπούσε σα σφαλιάρα στον ψυχισμό (με καλή ενέργεια, βέβαια) προτού καν μπεις στην πλοκή του φιλμ. Αλλά η επικάλυψη του έργου δεν είναι εκείνη η ζαχαρώδης ουσία που θα σου διαλύσει το στομάχι ή θα εξολόθρευε έναν διαβητικό! Ξέρεις πως το «Όσα Φέρνει ο Χρόνος» περιλαμβάνει μια (τουλάχιστον) σκηνή γάμου, η οποία τυγχάνει να είναι και η πιο αστεία που έχουμε δει εδώ και δεκαετίες. Υποψιάζεσαι πως θα υπάρχει και μια (τουλάχιστον) κηδεία. Τα υπόλοιπα είναι βγαλμένα από τη ζωή, είναι το σινεμά που σου φτιάχνει τη ζωή, είναι οι στιγμές που το κάνουν αξέχαστο κι ύστερα… η ευθύνη να βαδίσεις ως καλύτερος άνθρωπος στην αληθινή ζωή, εκεί έξω, είναι δική σου υπόθεση.

Ο πατέρας του Τιμ δίνει τη συμβουλή στο γιο του να προσπαθεί να ζει την κάθε μέρα… δυό φορές! Τη μια για να βιώσει αυτά που θα του φέρει η καθημερινότητα και τη δεύτερη για να κρατάει τις ομορφότερες γεύσεις της, προσέχοντας και απολαμβάνοντας ξανά τις λεπτομέρειες, σχεδόν σα θεατής. Το ξέρουμε πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί στην πραγματικότητα. Μπορείς, όμως, να κάνεις το πιο απλό πράγμα στον κόσμο: να ξαναδείς το «Όσα Φέρνει ο Χρόνος». Ειλικρινά, κάποτε θα θελήσεις να γυρίσεις ξανά σε αυτό.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Εάν σε ενοχλεί η «ελαφρότητα» του είδους, νομίζεις πως οι συνταγές απέχουν από την υπαρξιακή λογική σου και προσκυνάς το arthouse τής… μη διασκέδασης, ας μη «χαλιόμαστε». Αν και ξέρω πως κάποτε θα το πετύχεις να παίζει στην τηλεόραση και εκεί, κρυφά, θα κολλήσεις πάνω του, με ένα κουτί χαρτομάντιλα ανά χείρας… Οι υπόλοιποι θεατές, εντελώς ακομπλεξάριστα και δίχως ίχνος τύψεων, σπεύσατε! Και ανακαλύψτε κι ένα ξεχασμένο τραγούδι του Τζίμι Φοντάνα που θα κάνει την καρδιά σας να σπαρταράει για πάντα, μαζί με το θαυμαστό χαμόγελο της ικανοποίησης που βρίσκουμε… «μόνο στο σινεμά».


MORE REVIEWS

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ

Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia θέλει να κερδίσει πάση θυσία το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι του 1983, όμως, το μοντέλο της 037 υστερεί σημαντικά έναντι της τετρακίνητης γερμανικής τεχνολογίας του Audi Quattro. Ο εκτελεστικός της Διευθυντής, Τσέζαρε Φιόρι, έχει μερικές πονηρές ιδέες οι οποίες ενδεχομένως μπορούν ν’ αλλάξουν τη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.

MINORE

Μυστηριώδη τέρατα εμφανίζονται σε παραθαλάσσιο location του Σαρωνικού κόλπου με εχθρικές και φονικές διαθέσεις. Θα μπορέσουν να τα αντιμετωπίσουν ένα ναυτάκι, μια σερβιτόρα, μια γιαγιά, ένας μποντιμπιλντεράς κι ένα τσούρμο… μπουζουξήδων;

MR KLEIN

MR KLEIN

Είναι ένας άσχημος που μπορεί και ταξιδεύει στο παρελθόν και μπορεί να κάνει ό,τι του καυλώσει και… πιάνει ΜΙΑ γκόμενα, μια κοινή γυναικούλα, μια τύπου «γλυκούλα»! Πόσο ξενέρα; Ποιος καραγκιόζης επιτρέπει να γυρίζονται τέτοιες ανοησίες;