Πόσο αδαής! Σε τούτη τη χώρα, αγάπη μου, δεν έχουμε δράμα, κωμωδία, περιπέτεια και τρόμο. Έχουμε Τέχνη! Έχουμε το σινεμά τού τάδε και του τάδε και του παράλλου. Ο κάθε ένας από αυτούς, περιχαράσσει τα δικά του «σύνορα», εγκαθίσταται εκεί για μια ζωή, μετατρέπει τον εαυτό του σε… «είδος» και περιμένει την πρόσκληση από τα δύο – τρία μεγαλύτερα Φεστιβάλ της Ευρώπης, τα οποία, άλλωστε, διαιωνίζουν και την ύπαρξη ακριβώς αυτών των «εθνικών» σκηνοθετών που επιθυμούν να τους αναγνωρίζεις ως… «είδος».
Είναι δημοφιλές και σε άλλες χώρες αυτό το «φρούτο», όμως στην Ελλάδα ξεχωρίζει με παρανοϊκό τρόπο, αφού από πίσω δε βρίσκεται καμία βιομηχανία κινηματογραφίας αληθινών… ειδών. Το γεγονός ότι οι ταινίες των σκηνοθετών που την είδαν ως «είδος» δεν κόβουν εισιτήρια στην ίδια τους τη χώρα, δε μας αφορά. Το πρόβλημα το έχει το κοινό, που δεν έχει την παιδεία και έχει τραφεί από το Χόλιγουντ με όλα αυτά τα στερεότυπα που σε κάνουν να γελάς, να κλαις, να ζεις τη δράση και να το διασκεδάζεις στο σινεμά. 666, καλέ μου άνθρωπε!
Το λέω τώρα αυτό, διότι παρακολούθησα το «Pride» στο Λονδίνο αυτές τις μέρες, σε μια αίθουσα γεμάτη από θεατές κάθε… είδους, χωρίς ταμπέλες τύπου «target group», οι οποίοι ταυτίζονταν με το feelgood τής σχεδόν εξωφρενικής ιστορίας μιας παρέας gay ακτιβιστών που πέρασαν ζητήματα και της δικής τους agenda υποστηρίζοντας τον αγώνα απεργών ανθρακωρύχων στη Βρετανία της Θάτσερ, το καλοκαίρι του 1984. Λαϊκό σινεμά είδους, κωμικό, με μήνυμα, που έκανε τη δουλειά του και ως «ντουντούκα» αλλά και ως διασκέδαση. Και σκίζει στα ταμεία. Συμπτωματικά, έχουμε και στην Ελλάδα ένα… «υπερήφανο» φιλμ τούτη την εβδομάδα. Με ήρωες δύο Αλβανούς.
